[Weekend] Krusząc lód ? Syberia

Wybaczcie mi twórczą niemoc, ale Syberia(*) jest w moim recenzenckim CV pozycją szczególnie ważną. To jedna z tych gier, które w jakimś stopniu ukształtowały moją wrażliwość i zaraziły trwającym po dziś uczuciem, jakie żywię do wskazywano-klikanej ferajny. Moje prywatne 10/10. Powrotu do tej akurat rzeki zwyczajnie się zresztą bałem. Gdy jednak po latach raz jeszcze postawiłem stopę w Valadilene, Barrockstadt i Romansbourgu, znowu poczułem ten sam dojmujący smutek i to samo wyciskające łzy wzruszenie.

Syberia jest wyspą…
Zanim jednak zanurzę się we wspominkach, przyjrzyjmy się grze szkiełkiem i okiem. Wydane w 2002 i 2004 point’n’clicki ze stajni francuskiego Microids, autorów znakomitego Amerzone (do którego odnajdziemy zresztą kilka nawiązań), otarły się w CDA o „dyszki” (tzn. EGM był za, a reszta ekipy się nie zna). Gdybyśmy mieli natomiast bawić się w genealogię, to „ojcostwo” gry trzeba przypisać Benoîtowi Sokalowi, spod którego ołówków wyszły zarówno lokacje (dziś już – niestety – trącące myszką przez stateczność i pikselozę), jak i scenariusz.

 „Chłód” bije tu nie tylko ze skąpanych w śniegu rysunków, ale i napotykanych z rzadka postaci – życiowych przegrańców, którzy zmarnowali młodość i przespali marzenia. Piastująca urząd głównej bohaterki prawniczka Kate Walker, to z kolei – podobnie jak April z Najdłuższej Podróży – dziewczyna, która znalazła się na życiowym zakręcie. Finalizując transakcję przejęcia fabryki zabawek, gdzieś w Alpach Francuskich, nagle odkrywa istnienie brata-spadkobiercy zmarłej niedawno właścicielki zakładu. Okoliczności zmuszają Kaśkę do podróży śladami Hansa Voralberga – enigmatycznego wynalazcy, którego dawna maszyneria dostarczy zresztą naszym szarym komórkom odrobinę wyzwania.

… Wyspą zanurzoną w oceanie…
Tyle tylko, że zagadki nie wydają się pełnić w Syberii największej roli. To zresztą wyjątkowo minimalistyczna produkcja, brakuje tu choćby charakterystycznego dla gatunkowych tuz opisu pojawiających się na ekranie obiektów. Kate nie błyśnie bon motem podczas oglądania gwoździa. Ba – od kopa tu plansz, pełniących wyłącznie rolę przejść pomiędzy ważniejszymi lokacjami, a zdarzają się miejscówki, w których nie ma ni śladu interaktywnego obiektu! Nie jest to zresztą zarzut – gra się dzięki temu niespiesznie, refleksyjnie. Często jesteśmy raczeni listami, fragmentami książek, czy starymi listami, wiele „co?” i „jak?” trzeba sobie jednak dopisać samemu. Składając ręce do oklasków nie wolno zapomnieć o dwójce kompozytorów – Dimitrim Bodianskym i Inonie Zurze. Ci spisali się – nomen omen - śpiewająco, a ich orkiestrowe kompozycje po dziś dzień goszczą w moich słuchawkach.

Decydując się na podróż nowojorska prawniczka ze sprecyzowanymi planami na przyszłość stawia na szali całą dotychczasową karierę, ale też odwraca się od apodyktycznego narzeczonego i tzw. „przyjaciół”. To dziewczyna, z którą łatwo się utożsamiać. Pełna przynależnych młodości dylematów mimo przeciwnościom obiera drogę pozwalającą spełnić spotkanemu ostatecznie Hansowi marzenie życia.

… Ludzie mówią, że Syberia nie istnieje,
Ale ludzie się mylą.

Naiwna to opowieść. Niewolna od frazesów. Cierpiąca przez kilka technicznych bolączek i fabularnych niespójności. Mimo to nie wyobrażam sobie, aby fan gatunku nie zetknął się z Syberią. Kurczę, naprawdę rzadko zdarza się, by gry komputerowe poruszały podobne struny. Nawet, jeśli sam Sokal wydał później mocno średnie Paradise i Sinking Island, Syberia niejednemu skradła łezką. Ciężko złożyć się do jej opisu. Magia, jaką roztacza, jest nieuchwytna ciągom liter i kiepskim recenzentom. Polecam sprawdzić to zresztą samemu, bo też tytuł gościł nie tak dawno na naszym cover DVD.

(*) Liczba pojedyncza bierze się stąd, że traktuję obie Syberie jako całość, jak zresztą planował je wydać sam Sokal.