Dark Souls III: Jak po pierwszych recenzjach?

Dark Souls III eksperymentuje ze strukturą walk, co owocuje mieszanymi rezultatami. Dla przykładu: duża część pojedynków z bossami ma dwie fazy, a więc w połowie bitwy może pojawić się nowy pasek życia czy inny zestaw ciosów przeciwnika. Większość bossów to wyzwanie – i to z dobrych powodów – a część z walk sprawiała, że czułem się wystarczająco słaby, by czuć potrzebę skorzystania z Żarów – odpowiedników Człowieczeństw z poprzednich części.

Cięć i przewrotów dalej nie da się przerwać, a tarcze nie straciły na ważności, więc gdy przeciwnicy nadbiegają ze wszystkich stron, szybsze ciosy są ekscytującym, koniecznym dodatkiem. Jeśli już zginąłem, to przeważnie przez zbyt szybkie wskoczenie do akcji, bądź przez nieodpowiednio dobraną do walki zbroję – choć kamera przyczyniła się parę razy do moich zgonów. Jakieś cztery razy filar czy ściana ugrzęzły między ekranem a postacią. Sama kamera zdaje się być mniejszym problemem, niż w poprzednich Dark Soulsach, niemniej skoro śmierć przychodzi tu tak łatwo, jej kaprysy są frustrujące.

Twoje osobiste oczekiwania będą decydowały o zachwycie trzecimi Soulsami. Jeśli grasz dla intensywnych walk i ekscytacji spowodowanej nawiedzaniem światów innych graczy, to tutaj znajdziesz całą masę rzeczy, które cię zajmą i uszczęśliwią. Ale w wielu innych, ważnych aspektach – takich, jak design świata, tempo rozgrywki czy technologia – Dark Souls 3 się nie spisuje. Grasz dla przyjemności i niepewności, która towarzyszy eksplorowaniu niebezpiecznych, skrzętnie zbudowanych miejsc pełnych ukrytych elementów i niekończących się ścieżek? W takim razie będziesz delikatnie rozczarowany kierunkiem, w którym poszła seria.