[Kalendarz adwentowy cdaction.pl] Dzień dziewiąty

Zdarzyło wam się już pewnie słyszeć historię Super Smash Bros. Melee – gry na GameCube’a, która powstała z myślą o imprezach i wspólnej zabawie z rodziną, a stała się esportem. Wspominam o tym, bo dobrze opisuje to Smasha w ogóle, niezależnie od tego, czy mówimy o starym ale jarym Melee, czy nowiuśkich odsłonach na 3DS-a i Wii U. To, czy jest grą „hardkorową”, czy „każualową”, zależy od was samych. Jeżeli chcecie po prostu spuścić łomot rodzicom, możecie dać im pady (albo piloty¹) – szybko połapią się, co trzeba robić. Jest to natomiast gra o tylu poziomach wtajemniczenia, że jak ryby w wodzie poczuć się w niej mogą hardkorowcy².

Oprócz multi lokalnego można również bić się po twarzach przez internet – na milion różnych sposobów, których opisywać tu nie ma sensu. Zresztą w ogóle samą grę najlepiej przedstawi wam poniższy film.

Współczuję tym wszystkim, którzy z jakiegoś powodu nie zamierzają posiadać nigdy sprzętu Nintendo. Nie zagrać nigdy w Smasha to jak nie spróbować czekolady albo nie pocałować dziewczyny³. Tak – po chwili namysłu – właśnie tyle tracicie. A teraz wybaczcie, idę przegrać z jakimś Japończykiem w trybie For Glory.

¹Opcji jest mnóstwo – można grać GamePadem, Wii Remote poziomo, Wii Remote pionowo + Nunchukiem, padem od GameCube’a, Classic Controllerem, Classic Controllerem Pro, Wii U Pro Controllerem, a ktoś na YouTube odkrył, że nawet bongosami do GameCube’a. To dobrze, bo w Smasha grać może 8 osób naraz, przy jednym telewizorze – a wątpię, żeby ktoś w domu trzymał 8 pilotów albo Pro Controllerów.

²I mówię tu o prawdziwych hardkorowcach – nie takich, którzy zagrają sobie czasem w Call of Duty, tylko takich, którzy analizują każdy aspekt gry i uczą się go wykorzystywać. Ci pierwsi z tymi drugimi nie mieliby najmniejszej szansy w Smashu.

³Albo chłopaka.