[Sprawdzam] Święta trójca gamingu

Dziff | PC | relaksacyjna • darmowa

Istnieją produkcje, które sprawiają, że z radością przywdziewam czapkę casualowego gracza – to zwykle relaksujące tytuły pozwalające mi odetchnąć w chwilach większego stresu i napiętego grafiku. Moją ulubioną jest cyfrowa kolorowanka Coloring Pixels, do której wracam regularnie i o której może kiedyś napiszę tutaj szerzej, jednak satysfakcjonują mnie tam głównie wielkie obrazy, wymagające nieraz godzin klikania. Czasami nie mam ani czasu, ani ochoty na takie poświęcenie i potrzebuję zaledwie dwóch minut odpoczynku od obowiązków – Stones of Solace to coś na takie momenty. Codziennie pokazuje graczowi figurkę jakiegoś bóstwa, np. małpy czy istoty morskiej, oraz zapewnia pustą miskę i składniki do „stworzenia” podarunku. Dziś były to różnokolorowe kwiaty, płatki, liście i żołędzie. Obracasz je według uznania i układasz w misie, po czym składasz bożkowi w ofierze. Cała operacja może zająć dziesięć sekund, a może i pięć minut w zależności od tego, ile czasu masz ochotę poświęcić na taką „medytację”. Później najlepiej jest grę wyłączyć na dobę, chyba że masz ochotę budować ofiarę z tych samych elementów – kolejne bóstwo pojawi się dopiero kolejnego dnia. 

Supermassive Games | PC, PS4, XBO | interaktywny film • horror • QTE

Jestem dopiero po dwóch aktach z bodajże trzech i pozwól, że wykorzystam tę przestrzeń na oburzenie – w wielu grach nawet kompatybilność z padem do PS4 nie oznacza wcale, że QTE nie będą wciąż pokazywać ikonek z kontrolera z Xboksa. To, że w Man of Medan jest opcja ich zmiany, odkryliśmy dopiero po tym, jak straciłam swoją ostatnią postać – graliśmy w trybie filmowym w trzy osoby – klikając w czasie QTE nie ten „iks”, co trzeba. Było mi naprawdę szkoda, bo kierująca łajbą Fliss jest twardą babką i interesującą postacią, a pierwszego bohatera – UWAGA, SPOILER! – straciłam wcześniej fabularnie w prologu. Po dwóch aktach nie mam już więc w zasadzie po co grać i chyba raczej zobaczę finał tylko z dziwacznego poczucia obowiązku. Fabuła Man of Medan niespecjalnie mnie porwała, choć morze i duchy brzmi jak scenariusz skrojony pode mnie, a praca kamery i drewniane animacje (zwłaszcza drugiej postaci kobiecej) nie polepszyły moich wrażeń. Until Dawn też nie ukończyłam – rzuciłam je chyba po pierwszym akcie, obiecując sobie, że jeszcze do tytułu wrócę. Może po prostu ja i Supermassive nie jesteśmy sobie przeznaczeni?

Bombservice | PC | metroidvania • polowanie na czarownice

Metroidvania Bombservice przedstawia walkę Kościoła (chyba jednak mniej rygorystycznego niż katolicki, bo rozcięcia w stroju zakonnicy sięgają do majtek) z czarownicami. Od początku atmosfera jest więc nieco mroczna i przyciężka, ale chciałam odpalić Minorię przed jutrzejszą schadzką z Blasphemous (nową grą twórców wyśmienitego The Last Door!). Nie jest to mój gatunek, więc odpuściłam sobie na trzecim bossie (TAK BYŁO), zwłaszcza że mechanika walki za bardzo mnie nie porwała i zamiast grać dalej wolałabym wrócić do Hollow Knighta. Przynajmniej na początku zróżnicowanie ataków jest w Minorii niewielkie, nie licząc zużywalnych kadzideł, nie da się nawet ciąć do góry, a wbijanie kolejnych poziomów doświadczenia po prostu ulepsza statystyki bez oferowania żadnych nowych zdolności, nie mówiąc już o grzebaniu w drzewku. Część lokacji wygląda naprawdę ładnie, mapy nie przytłaczają rozmiarem i nawet bym się jeszcze pobawiła, gdybym nie była taka kiepska – a produkcja nie jest na tyle interesująca, bym chciała poświęcać czas na stawanie się lepszą. Mam nadzieję, że Blasphemous dla odmiany porwie mnie na dłużej – opowiem o nim za tydzień.

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (w tygodniu ok. 20, w weekendy ok. 16). Do zobaczenia!