CDA na E3 2009: Alpha Protocol ? wrażenia

Alpha Protocol śledzę już od dawna i cały czas nie mogę zdecydować się, czy będzie to gra naprawdę warta uwagi. Założenia gry są następujące – bohater jest agentem CIA, który wpada na ślad pewnego spisku zawiązanego wokół pocisków dalekiego zasięgu. Rozgrywka przedstawia ten scenariusz w konwencji podobnej do Mass Effecta – akcję widać z kamery zawieszonej domyślnie za ramieniem bohatera (można nią swobodnie poruszać), a walki rozstrzygane są na drodze strzelanin (umożliwiających m.in. klejenie się do osłon terenowych). Co ciekawe w pojedynkach nie ma żadnych oszustw, wynikających z zastosowania systemu RPG – atrybuty bohatera sprawiają tylko, że np. broń się szybciej przeładowuje, celownik ma mniejsze rozmiary, co pozwala bardziej precyzyjnie mierzyć itp. Zamiast czarów (jak w typowych grach RPG) bohater zdobywa pewne umiejętności, które pozwalają np. korzystać z okresowego bullet-time’u. Każda z postaci opisana będzie dziewięcioma atrybutami – będą to: skuteczność skradania się, wprawa w posługiwaniu się urządzeniami elektronicznymi, odporność, sztuki walki wręcz oraz umiejętności posługiwania się ładunkami wybuchowymi, pistoletami, krótką bronią maszynową, karabinami i strzelbami.

Fragment Alpha Protocol pokazany na E3 to misja rozgrywająca się na moskiewskiej stacji metra o nazwie Leningradski, zimą. Bohater szuka tu pociągu ze skradzionymi rakietami, ale natrafia na porachunki lokalnej mafii. Nagle pojawia się kobieta – najemnik – ładna (mimo że Niemka). Ma wyeksponowany dekolt, na ramieniu plaster (antykoncepcyjny [a może po prostu rzuca palenie? 🙂 – CormaC]) i przypomina raczej postać z gier Capcomu, niż z poważnego RPG-a. To właśnie moje największe zastrzeżenie do Alpha Protocol – scenariusz gry stara się połączyć ważne kwestie współczesnego świata z postaciami i sytuacjami, które bardziej pasowałyby do szpiegowskiego komiksu dla nastolatków, co moim zdaniem niezbyt się klei.

Sama rozgrywka również mnie nie przekonała – sekwencje strzelanin są wyraźnie słabsze, niż starcia w prawdziwych shooterach (słabsze też niż w Mass Effect, o Mass Effect 2 nie wspominając), za to elementy RPG zdają się zbyt uproszczone i jakieś takie niepoważne (np. pod koniec misji bohater postanawia obrócić się przeciwko Niemce, co rozpoczyna walkę zakończoną headshotem i… animacją, w której okazuje się, że dziewczyna jest tylko lekko poturbowana, a całą strzelaninę potraktowała jako rodzaj flirtu). Pochwalić warto minigry – np. rozbrajanie zamków kodowych polega na wskazywaniu we właściwej kolejności ścieżek prowadzących do bezpieczników na płytce drukowanej i wymaga sporej spostrzegawczości.