Graliśmy w nową grę twórcy Settlersów – Pioneers of Pagonia

Czemu właśnie teraz wspominam o The Settlers? Otóż tak się składa, że ojciec serii – Volker Wertich – przygotowuje nową strategię ekonomiczną, budzącą bardzo silne skojarzenia z Osadnikami. A mnie zaproszono do zapoznania się z rezultatem ostatnich miesięcy jego pracy. Miałem przyjemność zasiąść wraz z twórcą gry do krótkiej sesji z tym samym buildem Pioneers of Pagonia, który zostanie niebawem zaprezentowany na targach Gamescom.

No dobrze, to tyle tytułem wstępu, bo pewnie wszyscy oczekujecie ode mnie odpowiedzi na podstawowe pytanie: Czy w sytuacji, w której kolejne odsłony The Settlers przędą raczej cienko (recenzję ostatniej części, pióra 9kier, zamieściliśmy w CD-Action 02/2023), twórca serii zdoła wskrzesić prawdziwą magię Osadników w swej nowej grze? A więc z radością oświadczam, że są na to spore szanse.

Pioneers of Pagonia

Na początek sprawa fundamentalna – Pionierzy bardzo, ale to bardzo przypominają drugą część Osadników, wzbogaconą o pewne usprawnienia z „trójki” i „czwórki”. Każdą mapkę rozpoczynamy z tymczasowym magazynem, za który robi wyciągnięty na brzeg statek. I bierzemy się do roboty, czyli do tworzenia łańcuchów dostaw podstawowych materiałów. Oczywiście najpierw potrzebujemy kamieni (ergo kamieniarza z kilofem mającego pofatygować się do najbliższych głazów) i desek (a więc drwali, tartaku i leśnika, który upewni się, że nie wyczerpiemy zasobów tego surowca). O tym, jak bliskie są związki Pioneers of Pagonia z poprzednimi grami Werticha, niech zaświadczy fakt, że nawet proporcje, w jakich powinniśmy stawiać te budynki (jeden leśnik i jeden tartak na trzech-czterech drwali), pozostały bez zmian. Gdy postawimy strażnice, granice naszego państwa-miasta (czy raczej państwa-wioski) zostaną przesunięte. Ale nie od razu, bo to, za co Osadników uwielbiałem – czyli wizualizowanie każdego procesu poprzez widoczną gołym okiem pracę śmiesznych ludków – rozwinięto tu jeszcze bardziej. Więc owo poszerzanie granic polega na tym, że jakiś chłopek musi zabrać małą kupkę kamieni, zasuwać na kresy naszego państewka i ręcznie dokonać demarkacji, wbijając nowe słupki.

Pioneers of Pagonia

Kto pokochał dwie pierwsze części The Settlers albo cierpi z powodu nerwicy natręctw, zapewne ucieszy się z faktu, iż w Pioneers of Pagonia wróciła konieczność ręcznego wytyczania ścieżek. I bardzo dobrze, bo raz, że dodaje to naszemu planowaniu pewnej głębi (musimy myśleć o potencjalnym korkowaniu się tras dostaw towarów), a dwa, że nic mnie tak w późniejszych grach o osadnikach nie irytowało jak nieestetycznie rozdeptana trawa. Muszę tu wszakże nadmienić, że wytyczanie ścieżek nie oznacza, iż powrócił system tragarzy z pierwszych Settlersów, w których pojedynczy ludzik przenosił ładunek od chorągiewki do chorągiewki. Na szczęście nasi pionierzy są bardziej elastyczni, choć – jak wspomniałem – problemem bywają zatory na mocno uczęszczanych trasach.

Zakładam, że wielu fanów Osadników w tym momencie zaczyna się drapać po głowie. No bo z jednej strony to bardzo miło, że nowa produkcja nawiąże do świetnych gier sprzed 20-30 lat, ale z drugiej – powstaje pytanie, czy nie powinniśmy oczekiwać czegoś więcej. Moim zdaniem powinniśmy, na szczęście Pioneers of Pagonia nie jest pozbawione innowacji. Wypada więc, żebym wspomniał o kilku.

Pioneers of Pagonia

Po pierwsze design Pionierów opiera się na podejściu WYSIWYG (z ang. what you see is what you get) w jeszcze większym stopniu, niż to miało miejsce przy Osadnikach. Innymi słowy, konieczność otwierania dodatkowych okienek informujących nas o stanie gospodarki, zapasach towarów itp. została zmniejszona do absolutnego minimum. O tym, jak funkcjonuje państewko, możemy się przekonać, po prostu obserwując trud pionierów tudzież zerkając na pasek na górze ekranu informujący o stanie surowców.

Po drugie gra wprowadziła szereg drobnych ułatwień, które sprawiają, że zabawa jest dynamiczniejsza i mniej frustrująca, nie gubiąc przy okazji niczego ze swojej złożoności. Ot, dla przykładu: wytyczając ścieżki, dostajemy informację o tym, jakie budynki zmieszczą się po obu jej stronach, możemy dowolnie obracać budowle, a złoża odnajdziemy bez pomocy geologów. Niby drobiazgi, ale sprawiają, że gra się miło i bezstresowo.

Po trzecie nad tym, co można byłoby nazwać modelowym schematem gospodarki z serii The Settlers, zbudowano jeszcze jedną warstwę mechanizmów pozwalających na regulowanie funkcjonowania państwa. Da się to zaobserwować choćby w przypadku dostępnego dla pionierów jedzenia – im różnorodniejsza jest dieta serwowana w tawernie (po składniki kucharz udaje się na targowisko z kolorowymi stoiskami), tym większe ich zadowolenie.

Pioneers of Pagonia

A jak oceniam Pioneers of Pagonia po sesji spędzonej z grą? Zaskakująco wysoko. Wielu aspektów nowej produkcji sprawdzić jeszcze nie mogłem z tej prostej przyczyny, że nie zostały ukończone (nie było mi dane np. podbić ościennych nacji). Nie wiem też, jak wygląda zabawa w momencie, kiedy nasze państwo zostanie bardziej rozbudowane (choć twórca zapewniał mnie, że nawet w sytuacji, gdy na jednym ekranie wyświetlany jest tysiąc pionierów, gra działa płynnie). Ale to, co zobaczyłem, prezentuje się obiecująco. Pioneers of Pagonia – również ze względu na swój urokliwy styl graficzny, z małymi, śmiesznymi ludzikami trudzącymi się na kolejnych budowach – po prostu przywołało wspomnienia z dzieciństwa i stawiania pierwszych chatek w Osadnikach. Pionierzy mają w sobie tę samą magię. I liczę na to, że uda się ją „dowieźć” w ukończonej wersji gry.