[Już graliśmy] Hitman ? Prawie jak godny następca Blood Money

– Przepraszam, gra mi się zacięła.
– Przepraszam, próbowałam załadować stan gry, i stało się coś takiego…
– Hej, wywaliło mnie do systemu, jak odpalić grę ponownie?
– Eee… Proszę pana, czy ja tu utknąłem na dobre?

Odziany w czapkę z daszkiem brodacz o aurze wrzeszczącej „JESTEM Z IT”, któremu Square Enix zleciło nadzorowanie pokazu Hitmana, nie miał dobrego dnia. Praktycznie nie było momentu, w którym jeden z ekranów nie pokazywałby pulpitu Windowsa, menu PlayStation 4 lub zamrożonego ujęcia z gry. Sejwy nie działały, o czym przekonałem się oczywiście pod sam koniec ostatniej misji. Na PS4 liczba gubionych FPS-ów nie nastrajała optymistycznie. Animacje co jakiś czas spektakularnie się wykrzaczały, czego najlepszym przykładem był główny bohater lewitujący nad kanapą podczas kluczowego dla misji dialogu. W menusach co chwilę brakowało ważnych grafik. Skrypty się psuły. Część przedmiotów szybowała w powietrzu na pół metra od Agenta 47, który i tak dziarsko udawał, że tak naprawdę trzyma je w ręce. Część zachowań sztucznej inteligencji była absolutnie przekomiczna. Podobała mi się zwłaszcza jedna z ofiar, która zauważyła mnie w tłumie i krzyknęła „KTOŚ TY?” akurat, gdy zacząłem udawać kelnera mieszającego drinki. Stylowy gospodarz imprezy, którego miałem zabić, przez bite dwie minuty na przemian krzyczał „A, NIEWAŻNE” i „KTOŚ TY?”. Kiedy w końcu znudziłem się jego rozterkami, pobiegłem do toalety. On pobiegł za mną, wrzeszcząc „KTOŚ TY?”. Kiedy opuścił bezpieczne objęcia tłumu gości i wszedł do ubikacji, udusiłem go i uciekłem, bez problemu zaliczając misję.

Krótko mówiąc, jeśli chodzi o technikalia… nie jest dobrze, a przecież jesteśmy tuż przed premierą. Co prawda dwie (technicznie rzecz biorąc, trzy, jest jeszcze króciutki prolog pozbawiony akcji) niewielkie lokacje, które w tym tygodniu ogracie w becie, są w całkiem przyzwoitym stanie, ale Paryż… Paryż potrzebuje jeszcze wiele pracy. Już nie dziwię się, że twórcy nie wypuścili od razu wszystkich sześciu lokacji, ba, nie dziwię się, że nie wypuścili trzech. Nawet ta jedna sprawia im ogromne problemy – nie wiem, czy przez jej rozmiar, czy jakieś zawirowania z narzędziami deweloperskimi, nieważne, nie będę zgadywał. Jedyne, o czym jestem przekonany to fakt, że w pewnym momencie zrozumieli, że epizodyczny model to jedyny sposób, żeby nie wydać nieprzetestowanego koszmarka. Jeśli rozważacie preorder – lepiej poczekajcie, aż recenzje lub znajomi upewnią was, że gra została poprawnie załatana.

Szkoda, że stan techniczny Hitmana jest opłakany, bo w kwestii rozgrywki jest to dokładnie ta gra, której oczekiwałem po następcy Blood Money. Zapomnijcie o tym, co dręczyło was w Absolution: o ciasnocie misji, idiotycznie rozstawionych punktach kontrolnych i idiotycznym systemie Instynktu. Tym razem hitmańska supermoc służy tylko podświetlaniu interaktywnych obiektów, Bogu niech będą dzięki. Największą inspiracją dla systemu rozgrywki jest tu czwarta część, uważana powszechnie za najlepszą. Główne zmiany jej względem to nieco bardziej komplikujący nam życie system przebrań („elitarni” NPC-e z kropkami nad głową poznają nas, jeśli przez chwilę popatrzą na nas z bliska – działa to na podobnej zasadzie, co w pierwszych trzech częściach) oraz możliwość wykonywania w określonych miejscach czynności stosowne dla noszonego w danej chwili stroju (patrz wspomniany już kelner miksujący trunki), co pozwala nam uśpić czujność co bardziej podejrzliwych gapiów lub nawet dojść do niedostępnych wcześniej miejsc.

Projekty poziomów też są co najmniej przyzwoite. Pierwsze dwa to raczej sympatyczne miniaturki, przyjęcie na niewielkiej łodzi i pilnie strzeżona baza wojskowa, mające pokazać nam, jak 47 zaczął karierę w ICA. Dla naszego bohatera i nowicjuszy to idealny start zabójczej kariery, dla weteranów serii – okazja do rozprostowania kości i zdania sobie sprawy, że wszystkie największe problemy Absolution to już przeszłość. Jednak dopiero pierwsze duże zlecenie daje nam znać, że Io Interactive nadal stać na świetnie zaprojektowane, ambitne misje w starym stylu. Paryski Palais de Walewska to coś jak połączenie dwóch doskonale pamiętanych przez każdego fana Blood Money misji, Curtains Down (opera) i You Better Watch Out… (zimowa rezydencja Playboya). Mamy tu kilka spójnie łączących się stref, które rządzą się swoimi prawami (patrolowany przez strażników ogród, powszechnie dostępny parter wypełniony tłumem gości zachwycających się pokazem mody, wreszcie najwyższe piętro budynku, do którego dostęp mają tylko najważniejsi goście). Zanim uciekniemy, musimy zgładzić dwa cele – nieustannie paradującego wśród gości rosyjskiego oligarchę imieniem Wiktor Nowikow oraz byłą supermodelkę Dalię Margolis, która niemal zupełnie nie wyściubia nosa poza pilnie strzeżone przez poważnych panów z karabinami najwyższe piętro pałacu. Dwa cele, które wymagają zupełnie różnych planów zabójstwa – i na tyle sprytu, by druga ofiara nie dowiedziała się o losie pierwszej przed tym, jak znajdziemy się z nią sam na sam. Eksperymentowanie z kolejnymi metodami zdobywania nowych kostiumów, przekradania się z miejsca na miejsce, cichego sabotowania kolejnych urządzeń daje tu tyle radości, ile dawało lata temu.

Co prawda niektórzy dziennikarze, z którymi rozmawiałem, kręcili nosem na parę niepotrzebnych dodatków typowych dla każdej gry AAA – patrz regenerujące się życie, dzięki któremu nawet z poważnymi deficytami refleksu można wymordować wszystkich gości w pałacu. Ale dajcie już spokój, w Hitmanie zawsze można było przechodzić misje na masowego mordercę, ale robiło się to tylko po to, by dać upust negatywnym emocjom, a potem wracało się do żmudnego planowania pięknej egzekucji. Nie, mój główny problem z mentalnością AAA twórców Hitmana leży gdzie indziej.

– Chwila. Zabiłaś i Novikova, i Margolis jednocześnie? – pytam szwedzkiej dziennikarki, która siedzi obok mnie w taksówce jadącej do Heathrow. – Jakim cudem?
– Przecież to pokaz mody – odpowiada, odrywając oczy od smartfona.
– Więc?
– Zabiłam ich pod koniec.
– Nie rozumiem.
– Poczekałam kilkanaście minut, aż oboje wyjdą na wybieg, i wtedy ich zastrzeliłam. Przecież wiesz, że organizatorzy pokazu mody zawsze pokazują się pod koniec na wybiegu?
– Ach tak, tak. Jasne – odpowiadam, rozpaczliwie skanując wszystkie wspomnienia związane z Fashion TV i zastanawiając się, dlaczego nigdy czegoś takiego nie zarejestrowałem.
– No. Logiczne. Nawet podobało mi się, że o tym pomyśleli.
Jej oczy wracają do ekranu telefonu, a ja zaczynam się zastanawiać, czemu aż tak mi to zaimponowało. W końcu zdaję sobie sprawę, że to przez Szanse.

Widzicie, developerów nowego Hitmana dręczy dylemat znany każdemu twórcy otwartych światów. Z jednej strony chcą dać graczowi wolną rękę w eksploracji piaskownicy, którą mu zbudowali. Z drugiej strony panicznie boją się, że ktoś przegapi jakąś metodę wykonania misji, w którą włożyli masę czasu i pieniędzy. Bo jak to: zrobiliśmy tyle animacji, dodaliśmy agentowi 47 tyle strojów, nagraliśmy tyle kwestii dialogowych, a klient-nasz-pan zobaczy z tego wszystkiego najwyżej połowę? Nie ma szans. Czas stworzyć system Szans.

Kiedy pierwszy raz wkroczycie do Palais De Walewska, nie miną pewnie nawet trzy minuty, zanim na waszym ekranie pojawi się zdanie „CZY CHCESZ ŚLEDZIĆ TĘ SZANSĘ?”. Wystarczy, że przypadkiem usłyszycie dialog w stylu „Och, popatrz na tego kolesia w czerwonym krawacie, wygląda dokładnie jak ten supermodel, który ma tu za chwilę przyjść”, a gra od razu spyta „CZY MAMY POINSTRUOWAĆ CIĘ KROK PO KROKU, JAK ZABIĆ HELMUTA KRUGERA, SŁYNNEGO ŁYSEGO MODELA, I W JEGO PRZEBRANIU DOSTAĆ SIĘ DO PILNIE STRZEŻONYCH POKOJÓW DALII MARGOLIS, UPRZEDNIO PREZENTUJĄC SWOJE KOCIE RUCHY NA WYBIEGU?”. Jeśli się zgodzicie, Hitman zmieni się w liniową wycieczkę po Paryżu – dostaniecie całą listę spraw do załatwienia, a znaczniki na radarze poprowadzą was za rękę przez całą misję. Iluzja tego, że to gracz na własną rękę planuje od początku do końca cały zamach – tak kluczowa dla uroku serii – od razu zniknie.

Pewnie nie mieliście okazji trafić kiedyś na event growy z nadgorliwym pijarowcem – takim, który non stop podpowiada wam zza ramienia, co możecie lub musicie zrobić. „Wskocz tutaj. Zrób to. Dobra, teraz wejdź tutaj, tutaj schowaliśmy fajny sekret… Mam pomóc ci przejść dalej?”. Ot, profesjonalna wersja wkurzającego starszego brata, który wyrywa ci pada z ręki, bo „on to przejdzie”. Niby rozumiesz, że facet chce dobrze, że próbuje ci tylko pokazać, dlaczego demonstrowany przez niego produkt jest fajny. Ale na litość boską, gdzie znika radość z odkrywania gry na własną rękę, kluczowa w sandboksach? Io Interactive to nie obchodzi. Oni chcą mieć ciastko i zjeść ciastko. Niby budują ci modny otwarty świat, w którym to gracz może napisać własny scenariusz, ale wkładają ci do niego cyfrową wersję irytującego pijarowca w postaci systemu Szans. Bo przecież się napracowali! Bo tyle pieniędzy wydali! Bo musisz to wszystko zobaczyć!

Kto grał w Chrono Trigger, ten pamięta, że pierwsza lokacja w grze to dość spory festiwal, na którym możemy robić, co dusza zapragnie. Eksplorując go po raz pierwszy, nie wiemy jednak, że gra nas obserwuje, a po kilku godzinach NPC-e stojący wokół zostaną wezwani na naszej rozprawie sądowej jako świadkowie, i na podstawie naszego zachowania zadecydują o naszym wyroku. Zjadłeś obiad jakiemuś staruszkowi? Niewątpliwie jesteś łajdakiem i łachmytą wątpliwej proweniencji, idziesz na szafot. Pomogłeś małej dziewczynce znaleźć zaginionego kotka? Gołębie serce, człowiek-dusza, należy cię ułaskawić. Tego typu motyw jest genialny, bo każe ci przestać myśleć o świecie w kategorii przewidywalnych systemów. Teraz już nie wiesz, o czym developerzy pomyśleli, a o czym nie – zaczynasz traktować grę jak świat, w którym każda twoja akcja może spowodować reakcję, stajesz się znacznie bardziej zaangażowany, możesz zaginąć w iluzji.

Gdyby Io Interactive robiło Chrono Trigger, po każdym wyborze mającym wpływ na przyszłość u góry ekranu pojawiałby się telltale’owski napis w stylu „MAŁA DZIEWCZYNKA TO ZAPAMIĘTA…”. Pal licho immersję, musisz natychmiast docenić, co tu zrobiliśmy! Paryski pałac szybko przestał być dla mnie miejscem, a stał się zbiorem prostych równań – tu twórcy zaplanowali to, tam to, tutaj tamto. Praktycznie nie ma tu miejsca na improwizację, tak ważną dla Hitmana – developerzy non stop przypominają ci, że to ich gra, nie twoja, są jak przewrażliwieni rodzice, którzy muszą kontrolować każdy aspekt życia swojego dzieciaka. Dlatego momenty pokroju zabójstwa zaplanowanego przez moją szwedzką koleżankę po fachu dają najwięcej radości – przy nich czujesz, że sam skonstruowałeś plan, a nie zrobiłeś krok po kroku to, co ci kazano.

Tuż po uruchomieniu gry koniecznie wyłączcie system Szans (czy jak tam przetłumaczą „Opportunities”). Jak najdłużej nie wchodźcie w listy osiągnięć i wyzwań, które niestety też zdradzają wszystkie potencjalne plany zabójstwa. Odkryjcie tę grę sami. Będzie to o o niebo lepsze doświadczenie.

Jeśli miałbym wam streścić inżynierię dźwięku w Hitmanie jednym słowem, byłaby to „kakofonia”. Niemal w każdej chwili toczy się wokół ciebie kilka niezależnych od siebie rozmów, mniej lub bardziej ważnych, a w napisach u dołu ekranu co chwilę będą pojawiały się linijki z innego dialogu (dlaczego nie mogę skupić się Instynktem na jednej, wybranej dyskusji?). Po lewej strażnicy będą rozmawiali o strzelankach, po prawej Novikov będzie ganił ekscentrycznego projektanta mody, z tyłu jakaś dziennikarka dostanie ataku histerii. Swoje robi też ścieżka dźwiękowa Nielsa Bye Nielsena, która co prawda ratowana jest paroma porządnymi elektronicznymi utworami (zdaje się gościnnymi), ale generalnie brzmi tak, jakby deweloperzy poprosili go „zrób nam przeciętną muzykę do Jamesa Bonda”. Jesper Kyd to to nie jest. Zresztą filmy o 007 ogólnie wydają się tu być główną inspiracją dla stylistyki gry – jak się okazuje, przeciwnikiem 47 ma być wpływowa organizacja IAGO, która póki co wydaje się być dokładną kopią SMIERSZY lub SPECTRE.

Trochę to boli, bo choć grafika powala, a intro stworzone przez Square Enix Visual Work jest cholernie stylowe, światu gry brakuje duszy, którą miało zarówno Blood Money, jak i Kane & Lynch. Nie znalazłem tu dialogów w stylu:

– So… How’d ya like Shanghai, Kane?
– It’s fucked. I hate it.
– Yeah, I love it too.

Nie znalazłem tu tych wszystkich smaczków, które sprawiły, że Blood Money wydawało się bez słów opowiadać historię agenta 47, nie znalazłem subtelnych motywów religijnych, nie znalazłem ciekawie zepsutego świata, w którym rola tytułowego Hitmana jest niejednoznaczna. Typowa linijka dialogowa dla nowej części serii to: „Hej, wkrótce będę koronowany na króla Korei! Weź mi skomponuj jakiś hymn, co? Coś w stylu… postpunkowego Wagnera”. Ot, takie typowo growe dowcipasy, w których czujesz, że scenarzysty nie interesuje tworzenie postaci, a robienie odtwórczych klisz. Podczas spaceru po pokojach Dalii Margolis usłyszałem przynajmniej sześć dialogów, które równie dobrze mogły być ciągłym wrzeszczeniem „ROBIMY PODRÓBKI ŁOTRÓW Z JAMESA BONDA”. Zrobiło się w smutny sposób hollywoodzko. Nie jest to coś, co drastycznie psuje zabawę, ale na pewno parę razy poczułem tęsknotę za poprzednimi częściami.

I tu dochodzimy do meritum, powodu, dla którego radziłbym poczekać wam z zakupem nowego Hitmana do premiery wszystkich lokacji… albo przynajmniej do premiery trzech pierwszych.

Powód jest taki, że dla większości z was nowy Hitman będzie grą na góra dwie godziny.

Io Interactive ma szczerą nadzieję, że po przejściu trzech misji zaczniecie się nimi codziennie bawić w inny sposób – a to zrobicie własny kontrakt w stosownym edytorze, a to przejdziecie cudzy kontrakt. Problem w tym, że po góra dwóch-trzech udanych zamachach w Paryżu będziecie mieli tę lokację już całkowicie, hm, rozkminioną. Macie zabić kogoś, kto stoi w ogrodzie? Zrobicie to w minutę, góra dwie, to dość odosobnione miejsce. Macie zabić kogoś, kto znajduje się w pokoju obok Dalii Margolis? Dojdziecie do niego w ten sam sposób, w który doszliście do Dalii Margolis podczas pierwszego zamachu. Macie zabić kogoś w tłumie? Szybko wykombinujecie podobną metodę, co przy otaczającym się ciągle dziesiątkami ludzi Wiktorze Nowikowie. Będziecie w kółko robili te same misje w ten sam sposób, bez nowego tła fabularnego, z tą samą powtarzalną kakofonią dialogów w tle. Oczywiście jeśli możliwość wykonywania setek zadań w stylu „Zabij kelnera X w stroju szejka za pomocą garoty” brzmi według was dobrze, będziecie mieli tu tonę rzeczy do roboty. Jeśli nie, wątpię, byście wrócili do gry po jednym udanym wieczorze z nią. To niestety nie Ground Zeroes, które ciągle odsłania przed nami nowe oblicza – hitmański Intro Pack wydaje się być czymś znacznie mniejszym.

Patrząc na strukturę sieciową gry, widać, że Io szczerze wierzy, że porządna infrastruktura sieciowa do dzielenia się nowymi wariacjami na temat istniejących zabójstw będzie adekwatnym zamiennikiem dla pełnej kampanii. Boję się, że się przeliczą – no, w moim przypadku przeliczą się na pewno. Grę na pewno kupię, bo bawi, mechanicznie jest więcej niż solidna, a Blood Money przeszedłem już zbyt wiele razy – ale kupię ją dopiero, gdy będzie miała gotowe wszystkie misje i załatane wszystkie błędy. Wtedy może naprawdę stać się dla mnie pełnoprawnym Hitmanem 5.