Czwarty sezon „Stranger Things” jest znakomity i nie mogę doczekać się finału

Brak spoilerów, czytać bez ryzyka! 

„Trójka” Stranger Things próbowała pogodzić typowo horrorzaste zdarzenia z motywami w klimatach – bo ja wiem – Spielbergowskich „Goonies” czy nawet „Indiany Jonesa”. Cały ten wątek z tajną rosyjską bazą wydawał się potraktowany i zagrany nieco zbyt groteskowo, a także gryzł się z resztą fabuły. Do tego dzieciaki stały się nastolatkami, gubiąc gdzieś swą pierwotną autentyczność i świeżość, a ich nowe problemy – dorastanie, pierwsze miłości, utrata dawnych przyjaciół – jakoś niespecjalnie mnie pasjonowały. Cóż, różnica pokoleń...

Sezon 4. "Stranger Things". Zdjęcia: Netflix

Po trzech latach (choć w świecie serialu minął rok) dużo się w „Stranger Things” zmieniło – i to na lepsze. Aktorzy wyrośli i dorośli, więc bracia Duffer najwyraźniej postanowili, że serial podąży za nimi. Stał się w efekcie dojrzalszy i mroczniejszy, zmierzając wyraźnie w stronę takich kultowych horrorów jak „Hellraiser: Wysłannik piekieł” czy „Koszmar z ulicy Wiązów”(*). Niektóre serwowane nam sceny zdecydowanie podpadają pod kategorię 18+, acz potem wszystko zostaje złagodzone typowymi dla „Stranger Things” scenkami komediowymi. Tym niemniej zdecydowanie nie jest to serial familijny. Nie umyka uwadze też fakt, że w najnowszy sezon zainwestowano więcej pieniędzy niż w poprzednie – widać to zarówno po CGI, jak i rozmachu niektórych ujęć czy znacznie większej liczbie miejsc, w których toczy się akcja.

(*) Swoją drogą, odtwórca roli Freddy’ego Kruegera pojawia się w tym serialu w małej, ale znaczącej dla fabuły roli. Nie powiem, w którym miejscu, fani „Koszmaru z ulicy Wiązów” nie powinni jednak mieć większych problemów z rozpoznaniem aktora nawet pomimo upływu lat. 

Jak co sezon pojawiają się nowi bohaterowie – i dają radę, nawet jeśli są miejscami przerysowani (jak ten długowłosy, wiecznie ujarany dostawca pizzy żywcem wyciągnięty zza kierownicy szkolnego autobusu w „Simpsonach”). Ci dobrze nam już znani też nie zawodzą, choć czasem mam wrażenie, że zostali za bardzo odsunięci na dalszy plan, stając się raczej statystami niż kimś, wokół kogo kręci się akcja. A czasem dotyczy to postaci wręcz kluczowych!

Skoro już mówię o aktorach, koniecznie muszę podkreślić, że z zachwytem oglądałem efekt pracy Sadie Sink wcielającej się w rudowłosą Maxine. To, co aktorka uczyniła ze swą postacią, to mistrzostwo. Z jednej strony Sink nadal przekonująco wciela się w rolę wyszczekanej 16-latki, z drugiej zaś prezentuje dojrzałą grę aktorską, pokazując, jak przeżyta wcześniej trauma stopniowo niszczy psychikę jej bohaterki. Rewelacja. Już choćby dla niej warto ten sezon zaliczyć.

Sezon 4. "Stranger Things". Zdjęcia: Netflix

Jak przystało na „Stranger Things”, nie brakuje masy odwołań, nawiązań, smaczków i mrugnięć okiem do widza, choć mam wrażenie, że tym razem serwuje się je mniej nachalnie, niż miało to miejsce wcześniej, co uznaję za duży plus. I jak zawsze soundtrack to uczta dla uszu, a już dla mnie, fana Kate Bush, w szczególności. Generalnie miłośnicy rocka z lat 80. XX wieku poczują się jak w raju.

Oczywiście mógłbym się czepić pewnych sztampowych rozwiązań fabularnych (źli ludzie zawsze chybiają, a największym koszmarem nastolatków w USA są nie stwory z innych wymiarów, lecz relacje w liceach, gdzie rozmaite „chady” obu płci dręczą nerdów i przegrywów). Irytują nieco niezamierzenie (chyba) przerysowane sceny w Rosji czy kreacja Głównego Złego – sorry, gość w lateksowym kostiumie w 2022 roku raczej nie budzi grozy, nawet jeśli się bardzo stara. Mam też wrażenie, że serial zmagał się z nadmiarem wątków, przez co nie wszystkim elementom fabularnym udało się odpowiednio wybrzmieć.

Sezon 4. "Stranger Things". Zdjęcia: Netflix

Ale to jest już szukanie dziury w całym. Udostępnione dotąd siedem odcinków(**) tego sezonu jest zwartą, przemyślaną całością, bez dłużyzn i zapchajdziur, dzięki czemu świetnie się to ogląda. Dla mnie to jeden z zaledwie dwóch tegorocznych seriali (obok „Reachera”), przy których nie mogłem się powstrzymać przed niemal natychmiastowym obejrzeniem wszystkich odcinków (a każdy to ponad godzina) – choć zwykle staram się dawkować sobie takie dzieła po jeden-dwa odcinki na dobę. I już nie mogę doczekać się finału.

(**) Dwa ostatnie zostaną udostępnione dopiero 1 lipca, a finał ma trwać jakieś dwie i pół godziny!

Dla mnie, póki co, ta odsłona jest równie dobra, wciągająca i trzymająca w napięciu, co pierwszy sezon, i nie wiem, co musiałoby się wydarzyć w ostatnich dwóch odcinkach, abym zmienił zdanie. Z dużym optymizmem będę zatem czekać na piątą część „Stranger Things”. Oby nie przez trzy kolejne lata.