Pojeździli, pożartowali, wynudzili. Recenzja serialu „Twisted Metal”

Nie wiem, jaką popularnością cieszyła się w Polsce seria wykreowana przez studio SingleTrac (a potem kontynuowana przez inne zespoły), ale w mojej banieczce Twisted Metal było niesamowicie istotną marką. Z lekkim wzruszeniem wspominam czasy, w których razem z braćmi łupaliśmy godzinami w trzecią i czwartą odsłonę na 14-calowym telewizorze Daewoo. Latem nie mieliśmy przez to kiedy wyjść na dwór, więc w ramach kompromisu wyciągnęliśmy z szafy przedłużacz, przenieśliśmy CRT-ka z plejakiem na balkon i kontynuowaliśmy zabawę na świeżym powietrzu. Z kolei w tle na radiomagnetofonie Hania leciały utwory The Offspring z płyty „Americana”. To były czasy… Teraz w sumie są lepsze, ale lubię wracać do tych wspomnień.

Materiały prasowe

Przy każdej z odsłon Twisted Metal spędziłem wiele godzin, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, aby w ogóle zwracać uwagę na fabułę i się w nią angażować. Głównie dlatego, że historia zazwyczaj była przedstawiana w bardzo szczątkowy sposób, ograniczała się do plansz z tekstem lub króciutkich animacji ukazujących losy postaci. Kiedy więc usłyszałem o planach stworzenia serialu opartego na tej marce, nie wiedziałem do końca, co sądzić o tym pomyśle. Gry bazowały przede wszystkim na szalonym gameplayu, w którym użytkownicy siadali za kółkami uzbrojonych pojazdów i ich jedynym zadaniem była eliminacja oponentów.

Pełny obaw przystąpiłem do seansu pierwszego odcinka „Twisted Metal” i pomyślałem sobie: „O cholera, to naprawdę się udało!”. Już na samym początku widzowie zostają wrzuceni w sam środek widowiskowej strzelaniny pomiędzy kilkoma autami – sekwencja jest bardzo efektowna, niesamowicie brutalna i podlana czarnym humorem. Niestety później okazało się, że to tylko magia pilotażowego odcinka mającego na celu zachęcić widzów do dalszego oglądania. Ale do tego wrócę za chwilę… O co w ogóle tutaj chodzi i czy jest to produkcja dla miłośników gier wideo?

Materiały prasowe

Jak już pisałem, twórcy poszczególnych odsłon Twisted Metal nigdy nie zawracali sobie głowy rozwijaniem fabuły. Przez lata motywem przewodnim był turniej organizowany przez przerażającego Calypso, który miał spełnić największe marzenie zwycięzcy, choć zawsze wiązało się to z jakimiś konsekwencjami. W serialu scenarzyści odeszli od tego pomysłu (a przynajmniej w pierwszym sezonie) i od podstaw rozpisali wszystkie postacie – na ekranie zobaczymy część kultowych bohaterów, lecz na dobrą sprawę nie mają oni nic wspólnego z pierwowzorami. Rhett Reese, Paul Wernick i Michael Jonathan Smith odrzucili także na bok wątki fantastyczne i horrorowe, jakimi po brzegi wypełnione były gry.

Normalnie można by to uznać za wadę, jednakże lore Twisted Metal było tak niespójne i rozgrzebane, że należało zrobić rewolucję, aby poskładać całość do kupy. Autorzy telewizyjnej produkcji doszli więc do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem okaże się osadzenie swojego dzieła w realiach postapokaliptycznych – i to był strzał w dziesiątkę! Dzięki temu łatwo dało się wytłumaczyć, dlaczego ludzie prowadzą opancerzone fury i mordują się w brutalny sposób. Z prologu dowiadujemy się, że w 2002 roku tajemniczy wirus komputerowy doprowadził do wyłączenia internetu i zniszczenia elektroniki na całym świecie.

Materiały prasowe

Ludzkość popadła w szaleństwo i zaczęła zmierzać do własnej zagłady. Dlatego też w Stanach Zjednoczonych największe miasta ogrodzono ogromnymi murami, starając się zachować względnie spokojne życie pozbawione przemocy. Naturalnie w bezpiecznych strefach pozostali głównie bogaci i wpływowi mieszkańcy, resztę wystawiono natomiast przed bramy. Jedną z takich osób jest John Doe, który w dzieciństwie stracił pamięć – jedyny ślad z jego przeszłości to przypalone zdjęcie z rodzicami. Bohater znalazł sposób na przetrwanie, otóż został Mleczarzem, czyli kimś specjalizującym się w transportowaniu cennych towarów pomiędzy metropoliami.

W pierwszym odcinku niejaka Raven (w tej roli Neve Campbell znana głównie z serii „Krzyk”) oferuje protagoniście obywatelstwo Nowego San Francisco. Jedynym warunkiem jest odebranie przesyłki z Nowego Chicago, co wiąże się z przemierzeniem najniebezpieczniejszych dróg w całych USA. Mleczarze nie słyną ze zbyt długiego życia, dlatego John przyjmuje to niesamowicie trudne zadanie z myślą o ustatkowaniu się i śmierci ze starości, a nie w wyniku przerobienia na krwawą miazgę przez jakiegoś psychopatę. Wtedy zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki i nadzieja na dobrą rozwałkę. Szkoda jedynie, że najważniejszy element gier wideo zdecydowanie najmniej interesował twórców. Choć to nie do końca musi być ich wina, tylko małego budżetu, co momentami – gdy zwrócimy uwagę na słabej jakości CGI – bardzo mocno czuć.