Recenzja komiksu „Batman Imposter”. Nietoperz z podbitym okiem

Pod uszytym na miarę garniturem Bruce’a Wayne’a kryje się wiele blizn, zwłaszcza z młodości. Gdy zamaskowany mściciel rozpoczynał swą karierę, był wścieklejszy i narwany. Scenarzysta Matt Tomlin wziął na warsztat pierwsze lata działalności bohatera w Gotham i przedstawił go w dość nietypowy sposób.

W cyklu DC Black Label, który obejmuje opowieści niekanoniczne, skierowane do dorosłego czytelnika, ukazał się właśnie tom „Batman Imposter”, składający się z trzech zeszytów stanowiących jedną całość. To pozbawiona efektownych walk ponura historia o Batmanie, który większe problemy niż z Pingwinem ma z samym sobą. Jego technika nie jest idealna, nie zawsze potrafi przewidzieć ciąg wydarzeń i w efekcie często wychodzi ze starć ledwo żywy. Bruce oczywiście nie widzi w tym problemu – ma poczucie misji i kieruje nim gniew, zaś jego własne życie nie stanowi dla niego większej wartości. Przez swoje brawurowe akcje ciągle balansuje na granicy śmierci. 

4
zdjęć

Pewnej nocy spotyka jednak osobę, która zauważa ten problem. Jest to nie kto inny, a doktor Leslie Thompkins, która wymusza na Batmanie obietnicę – mściciel będzie przychodził do niej na regularne wizyty, a ona postara się mu pomóc. Niezależnie od tego w życiu Bruce’a Wayne’a pojawia się detektyw Blaire Wong z posterunku w Gotham, z którą nawiązuje on bardzo ciekawe relacje. Wokół tych dwóch kobiet – jednej, która zna jego sekretną tożsamość, i drugiej, która widzi tylko maskę – orbituje cała narracja albumu. Spotkania z nimi determinują podział na dzień i noc, na akcję i późniejszą analizę wydarzeń. 

W doskonały sposób ilustruje to Andrea Sorrentino (którego uwielbiam zwłaszcza za niesamowity „Gideon Falls”). Jego rysunki przypominają fotografie, z głębokimi cieniami i intensywnym światłem. Ten styl nadaje całej powieści klimat noir, w dużej mierze dzięki kadrowaniu, które wywołuje wrażenie oglądania scen z filmu. Dzięki kolorom, za które odpowiedzialna jest Jordie Bellaire, efekt jest naprawdę niesamowity. 

Za świetną warstwą wizualną nie idzie jednak równie dobry scenariusz. Pomysł na rozpracowanie postaci młodego Bruce’a jest kuszący, ale narracja nie zagłębia się w meandry jego psychiki, wkładając w usta doktor Thompkins wyświechtane teksty. Mattson Tomlin traktuje Batmana po prostu zbyt zachowawczo, przez co pod koniec tomu odniosłam wrażenie, że bohater w ogóle się nie zmienił. 

Również jego główny przeciwnik mógł być wykreowany lepiej. Specjalnie zostawiłam go na koniec recenzji, by podkreślić miałkość tej postaci. Nie umywa się do żadnego z kanonicznych złoczyńców, którym stawia czoło Nietoperz, a szkoda, bo sam pomysł jest interesujący. Źródłem problemów Bruce’a jest bowiem naśladowca Batmana, wykonujący egzekucje na przestępcach. W opinii publicznej przekracza on granicę, do której nigdy nie powinien był się zbliżyć. Podobnego zdania jest policja, która postanawia wytropić Batmana i położyć kres jego samosądom. Aby oczyścić swoje imię, Wayne postanawia sam znaleźć i powstrzymać oszusta. Wątek ten ma jednak identyczną skazę jak relacje z Wong i Thompkins – obiecuje wiele, ale ślizga się po powierzchni problemu, serwując rozwiązanie, które w ogóle nie jest satysfakcjonujące.