Trociny z brokatem, czyli „Rycerze Zodiaku” Tomasza Bagińskiego [RECENZJA FILMU]

I to nie byle jaki, bo 60-milionową adaptację „Saint Seiya”, mangi Masamiego Kurumady o strażnikach mających chronić reinkarnację bogini wojny i mądrości, Ateny (powstałe na jej podstawie anime święciło swego czasu triumfy na śp. kanale telewizyjnym RTL 7). Sama koncepcja prezentuje się zjawiskowo, a do tego Bagiński zjadł przecież zęby na cyfrowej technologii, tworząc beksińskopodobną „Katedrę” i groteskową „Sztukę spadania” czy reżyserując intra cedepowych Wiedźminów. Fakt, wiele jego produkcji przypomina bardziej demka technologiczne aniżeli pełnowartościowe dzieła, niemniej talentu i precyzji odmówić mu nie można. Zatem scenariusz w dłoń, zawojujemy świat!

Szkopuł w tym, że osobami, które obchodzi fakt angażu Bagińskiego, są wyłącznie Polacy. Za granicą film zostanie oceniony jak każdy inny, u nas zaś przez pryzmat „polskości”. A smutna prawda jest taka, że to jedyny powód, dla którego kinowi „Rycerze” są jakkolwiek interesujący.

Rycerze Zodiaku. Fot: Materiały prasowe

Seiyi (Mackenyu) przed laty porwano siostrę. Straumatyzowany sierota jako drogę zarobku wybrał mordobicie w podziemnych krę… przepraszam, klubach. Podczas jednej z walk uwalnia się w nim energia, co ściąga na niego uwagę złej organizacji. Chłopak trafia pod opiekę biznesmena Almana Kido (Sean Bean), od którego dowiaduje się, że jako Rycerz z Brązu musi chronić wcielenie wspomnianej bogini. I tak się śmiesznie złożyło, że ta ma się odrodzić w ciele córki bogacza, Sienny (Madison Iseman).

Rycerze Zodiaku. Fot: Materiały prasowe

Trzej scenarzyści i zapewne szereg producentów tak gmerali w materiale źródłowym, że napisali coś, co dawno (i ciekawiej) przemiętoliły dziesiątki opowieści o Wybrańcach™, którzy posiadają Wielką Siłę™, tylko muszą ją w sobie Odnaleźć™. Jakby w obawie, iż pierwotna historia będzie, broń Boże, za mało przystępna dla każdego urodzonego poza Japonią. Przez lata dostaliśmy wiele przykładów ekranizacji, które udały się, bo ich twórcy nie bali się kiczu. W końcu pierwowzór to opowieść o odzianych w pstrokate zbroje obrońcach świata, gdzie kolor to wręcz pełnoprawny bohater.

Tymczasem adaptacja (bo ekranizacją tego nazwać nie sposób) to obraźliwie bezpieczny i wypruty ze stylu twór. Do tego porównywalny z nieszczęsnym „Dragonballem: Ewolucją”, w którym chyba cudem nie nazwano Goku i Szatana Piccolo jakimś Johnem czy Zbysiem Dętką. Nie chodzi nawet o zgodność ze źródłem – choć ma to tyle wspólnego z oryginałem, co „Wiedźmin” Netfliksa z tym Sapkowskiego (czyli mało, ale za to jest głupie) – film po prostu nie broni się jako samodzielne dzieło.

„Rycerze” panicznie boją się spuścić powietrze z tego napompowanego do granic możliwości balonika. Jedyny luz objawia się w postaci „kozackich” one-linerów sucharów, przez co mało którego bohatera da się polubić. Albo mamy pierdołowate dozowniki ekspozycji, albo niesympatycznych buców.

Na skutek tego wszystkiego postacie to same archetypy. Uparty szczyl, który z czasem pojmuje, jak ma się zachowywać; zamknięta pod kloszem dziewczyna; szarmancki biznesmen; ubrana w czerń szefowa złej organizacji – opis życiowej sytuacji czy samego wyglądu bohaterów to także opis ich charakteru. Sean Bean i Famke Janssen to fachurzy, pewnie nawet telezakupy przedstawiliby z takim błyskiem, że przekonaliby mnie do zamówienia z pięciu maszyn do waty cukrowej. Umieją więc przekazać z gracją teksty wyjęte z generatora, któremu gwarancja wyczerpała się gdzieś z 15 lat temu.

Rycerze Zodiaku. Fot: Materiały prasowe

Ale taka Iseman? Mackenyu? Jakby nie wierzyli, co mówią; co scena, to oczy jak u jelenia wpatrującego się w światła auta, pod które zaraz wpadnie. O ile bowiem w scenach akcji można się doszukiwać stylu Bagińskiego (objawiającego się głównie w zaskakująco kiepskich, jak na dorobek reżysera, wstawkach z CGI odwracających uwagę od kapitalnej choreografii mistrza Andy’ego Chenga), o tyle rozmowy zostały nakręcone totalnie bez ikry. Bagiński nie mógł się zasłonić pokazem ładnych widoczków, który – gdyby film był kolejną krótkometrażówką – skończyłby się, cytując klasyka, zanim dotrze do nas, że to bez sensu. Tu trzeba wiarygodnych bohaterów.

W trakcie mojego seansu z sali wyszły aż cztery osoby i ani trochę się im nie dziwię. Zwłaszcza że to nie „Rycerze Zodiaku”, a prędzej „Rycerze Zodiaku 0,5” – ciągnące się jak krew z nosa preludium do czegoś, co moooże pojawi się w sequelu. Właściwie… to w ogóle nie Rycerze – drużyna, co się zowie – bo w filmie Bagińskiego tychże jest tylko trójka. Z czego jeden objawia się pod koniec, nie wniósłszy wcześniej żadnego wkładu w opowieść.

Rycerze Zodiaku. Fot: Materiały prasowe

Laicy będą pierońsko znudzeni kupą bzdur wygłaszanych z całkowitą powagą, a fani po pięciu minutach zauważą, że pełen dziur scenariusz wygląda jak napisany przez kogoś, kto pierwowzór zna z artykułu w Wikipedii, i to pobieżnie przeczytanego. Jeśli jedyne, co motywuje do dalszego oglądania, to chęć dowiedzenia się, czy Sean Bean znowu umrze, to coś jest na rzeczy. A takie marnotrawstwo czasu powinno być karalne.