„Football Manager to moje życie” - książka o grze, która stała się najpiękniejszą obsesją

Nie ma lepszego przykładu mojego zafiksowania na FM-ie niż pamiętny wieczór, kiedy moi rodzice byli poza domem, a ja dotarłem Hibernianem do finału Pucharu UEFA. Gdy podpinałem laptopa do telewizora w salonie, pomyślałem: „Powinieneś włożyć na ten mecz garnitur. Gdyby to był prawdziwy mecz, założyłbyś garnitur”. Tak więc zrobiłem. Mecz był od początku do końca wydarzeniem, po prostu klasyk historii futbolu. Pod koniec pierwszej połowy zamieszanie, faul, ale arbiter pozwolił grać dalej i Wolfsburg strzelił gola. To całkowicie wyprowadziło mnie z równowagi. Wyglądało na to, że jeden z moich piłkarzy padł na ziemię – oczywisty faul. Do dziś jestem zły, gdy to wspominam. W przerwie zebrałem chłopaków i dałem sobie pięć minut, by do nich dotrzeć. To była emocjonalna przemowa, prosto z serca. Druga połowa była tak samo intensywna jak pierwsza, a może nawet bardziej. Trafialiśmy w słupki, strzały były wybijane z linii, sędzia nie dał nam karnego. Naciskaliśmy coraz bardziej, wreszcie wywalczyliśmy rzut wolny na granicy szesnastki. Jedenastka. Zapauzowałem grę i zacząłem się wściekle cieszyć, wrzeszcząc, wiwatując, choć wokół nie było nikogo; nikogo poza metaforyczną resztą świata, oczywiście. Opanowałem się, kliknąłem „kontynuuj” i Andy Carroll trafił z wapna do siatki. To był punkt zwrotny. Opór rywala został złamany, morale przeciwnika poszło w strzępy. Napięcie rosło, kiedy nagle usłyszałem walenie do drzwi. Brzmiało to jak w horrorze, kiedy ofiara chowa się w szopie przed dziką bestią. Rzeczywistość powróciła. Byłem tak zaskoczony, a może nawet przerażony, że nie otworzyłem. Kolejne uderzenie, głośniejsze. Włączyłem pauzę i z niepokojem podszedłem do drzwi. Gdy drzwi się otworzyły, do środka wpadło niebieskie światło. Ukazał mi się nerwowy zarys mojego wątłego sąsiada w towarzystwie dwóch policjantów. Wiedząc, że jestem sam w domu, i słysząc przez godzinę wrzaski i krzyki, sąsiad pomyślał, że lepiej zadzwonić na komisariat i sprawdzić, czy wszystko ze mną w porządku. Policjanci zapytali, co się dzieje. Chciałem powiedzieć, że miałem sprzeczkę z dziewczyną, ale cieszę się, że tego nie zrobiłem. Myślę, że moje życie potoczyłoby się wtedy inaczej. Przełknąłem dumę i wytłumaczyłem, że grałem w grę. Starszy policjant zrobił mi wykład, ale daję głowę, że drugi był graczem. Spojrzał na mnie, a jego wzrok mówił: „Znam ten ból, koleś”