Pokonał Malenię za innych prawie czterysta razy. Stał się legendą Elden Ringa

Soulslike'i mają to do siebie, że wymagają od gracza sporo. Światy w nich przedstawione są upstrzone wrogami, pułapkami czy nawet zjawiskami przyrody, które w każdej chwili są gotowe zmniejszyć nasz pasek zdrowia o połowę, aż prawie wychodzi z tego cytowanie reklamy Rankomatu. Nieważne, czy jest się na pierwszym poziomie, czy zaczyna się drugie New Game+, wszyscy muszą być ostrożni.

Zdawałoby się, że tak nieprzyjazne gry trafią tylko do określonego rodzaju graczy, oczekującego niczego jak tylko absolutnej perfekcji, a jednak społeczność wielbiąca Soulsy jest skora do pomocy każdemu, kto chce wejść w ten specyficzny odłam erpegów. Jak gimnazjum: człowiek z niego wyjdzie, ale gimnazjum z niego – już nie. Z tym, że soulsowe światy dają satysfakcję. I nie inaczej jest z ich najnowszym przedstawicielem, Elden Ringiem – daje pole do dzikich eksperymentów.

Malenia to jeden z najtrudniejszych przeciwników w grze. Nazywa się Ostrzem Miquelli, twierdzi, że nie zaznała porażki i... w sumie to nawet można jej uwierzyć: zadaje potężne obrażenia, a jej określonych ataków naprawdę niełatwo jest uniknąć. Pokonanie jej wymaga skupienia, zaangażowania i czystej woli... ewentualnie wezwania kogoś do pomocy.

Elden Ring to doświadczenie przede wszystkim singlowe, jednak zawiera w sobie komponent multiplayerowy: możliwość przyzwania drugiego gracza. Jeśli ktoś postawił w określonym miejscu swój znak, to jeśli gra w tym samym czasie, co osoba przywołująca, zjawia się on w cudzej rozgrywce i znika po wykonaniu konkretnej czynności: po pokonaniu bossa, oczyszczeniu lochu bądź śmierci którejś ze stron. Przywoływanie kogoś do pomocy w walce z Malenią nie jest więc dziwne, niezwykłe natomiast jest to, kto czasem przybywa na ratunek. Ktoś, kto swoją dobrocią zyskał miano legendy w społeczności soulsowej.

Odziany jedynie w słój Aleksandra Żelaznej Pięści oraz mieszek (jak twierdzi: „To nieprzerwana tradycja gier Soulsborne, że nadzy gracze są najpotężniejszymi istotami w grze. Po co ubierać zbroję, skoro i tak nie planuje się dostać żadnych obrażeń?”) jest na 179. levelu, na liczniku ma dwieście godzin, a w planach – wykonanie wszystkich questów pobocznych i rozpoczęcie drugiego NG+. Postawił swój znak przyzwania tuż przed walką z Malenią i pomaga każdemu, kto potrzebuje przy niej wsparcia. Zarzeka się w wywiadzie z IGN, że licznik jej śmierci waha się u niego między 300 a 400 razy. Człowiek o wiele mówiącym przydomku Let Me Solo Her ("Pozwól mi pokonać ją w pojedynkę").

Komunikacja w grze ograniczona jest do czynów oraz prostych gestów, zatem interakcja z nim stanowi ekwiwalent spotkania tego jednego kowboja, który pojawia się w danym miejscu, pomaga potrzebującym i odchodzi bez słowa, nie oczekując niczego w zamian. A przy tym wyznaje skruchę, ilekroć nie uda mu się pomóc wszystkim.

Jednocześnie LMSH nie przeszkadza, jeśli przyzywające go osoby włączą się w potyczkę. Cameron Faulkner z The Verge opisał w swoim artykule sytuację, w której miał spotkać użytkownika o takim samym nicku, jednak próba pomocy w zabiciu Malenii skończyła się odejściem przywołanego.

LMSH stał się mitem niemniej konkretnym co pełnoprawne postaci w Elden Ring. Jego postać otrzymuje stosy fanartów (dostała nawet i własną figurkę) i jest przytaczana jako przykład szalonej, niespodziewanej, acz nadal wspierającej społeczności fanów gier soulslike.

Sam gracz, cóż, zachęca do dalszego wzywania go. Jego znak jest dostępny w pecetowej wersji gry, zwykle od 22 do 5 rano czasu polskiego.