[Kalendarz adwentowy cdaction.pl] Dzień dziesiąty
Przyjemności wymagają przekory. Kiedyś wcinałem paczkami suszone algi morskie, bo zmusiłem się do zjedzenia kilku za pierwszym razem, mimo że cuchnęły jak skarpety. Potem już poszło. Przy tej grze zaś czułem się jak zdjęty z krzyża już w połowie. Zacisnąłem zęby. I potem już poszło...
The Wolf Among Us
Jeśli miałbym wskazać cechę łączącą hardkorowe, łamiące palce produkcje z produkcjami o silnej fabule i okrojonym gameplayu, powiedziałbym, że to sztuka balansu i starania się, by odbiorca zbytnio się nie wściekł. FPS-y i platformery muszą więc dać wyzwanie, ale nie sfrustrować, przygodówki jednocześnie prowadzić gracza przez historię i dawać poczucie kontrolowania sytuacji.
Można powiedzieć, że gry od Telltale tego ostatniego nie dają. Zwłaszcza wtedy, gdy z ciekawości wczytamy save i sprawdzimy, czy zabijając tę drugą osobę otworzymy zupełnie inny rozdział, którego - jak wiadomo, bo sporo już było tych granych seriali - nie ma. Miałem już za sobą The Walking Dead, zanim usiadłem do rozwiązywania kryminalnych zagadek Fabletown razem z Bigbym Wolfem. A skoro mamy stylistykę film noir, gdzie jedynym regularnie jasnym punktem ekranu jest zapalniczka bohatera, nie powinno mnie nic zaskoczyć.
I nagle w środku historii depresyjny klimat żarł do szpiku kości, odbierając nadzieję na jakikolwiek happy end. Zbyt dużo złego działo się zbyt szybko, by móc nad tym zapanować. Ciągle myślałem, że ich przechytrzę, że jak w - nomen omen - bajce znajdę magiczny miecz i utnę ciemności łeb. Głupio myślałem.
Kiedy leniwy twórca nasyła na mnie w RPG trzysta smoków zupełnie bez sensu, wyłączam grę i usuwam z dysku. Kiedy troll odłącza kabel ethernetowy, gdy ładuję mu piątą bramkę w FIFIE, zmieniam płytę. Przy Wilku wytrwałem do końca, bo było już za późno na odwrót - prowadząć śledztwo, rozmawiając i rozwiązując intrygę byłem w nią po zęby umoczony. Wszystko w końcu robiłem sam.
Od lat gram, piszę, gadam i robię gry. W efekcie gadam o grach popisowo zrobionych. Zagraj w Unavowed.