Queer wchodzi do gry

Niemal dokładnie rok temu kol. Smuggler popełnił felieton o (niezbyt zręcznym) tytule: „Gejming”, którym przyszedł w sukurs CD Projektowi. Twórcy i twórczynie Cyberpunka 2077 zaprezentowali podczas Miesiąca Dumy (i, co nie jest bez znaczenia, w szczycie kampanijnej nagonki) tęczowe logo oraz puścili w Polskę komunikat, że tolerancja przyczynia się do innowacji. W beczce miodu redaktor znalazł jednak łyżkę dziegciu, „poniekąd zgadzając się” z zarzutem o koniunkturalizm Redów...

Choć polemika z najpopularniejszym autorem w historii magazynu to strzał na własną bramkę, amicus Plato, sed magis amica veritas. Niech oskarżenia o koniunkturalizm nigdy nie przysłaniają nam faktu, że gamedev coraz śmielej i z głębi serca wspiera osoby LGBT+. Zwłaszcza że potrzebują one takich wyrazów wsparcia ze strony branży. Na pewno potrzebowałem ich ja.

Nie wiem, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z wulgarnym słowem „p**ał”. Wiem, że dorastając, bałem się go. Bałem się, że jeżeli do mnie przylgnie – będzie określać mnie tylko ono. Że odwrócą się ode mnie bliscy. Że przestanę być sobą, a stanę się etykietką.

Nie był to strach nieuzasadniony. Gdy odbierałem pierwszy dowód osobisty, 66%(**) Polaków twierdziło, że osoby LGBT nie powinny mieć prawa do organizowania publicznych manifestacji. Siedmiu na dziesięciu badanych zakazywało im „publicznego pokazywania swojego stylu życia”, a raptem osiem procent uznawało homoseksualność za zjawisko normalne. Chcę to powtórzyć wielkimi literami: 92% ludzi, z którymi mieszkałem, którzy mnie wychowywali, uczyli, z którymi się przyjaźniłem i kochałem – uważało, że to, kim jestem, nie jest normalne.

Sundance, niebinarna postać w Battlefieldzie 2042.

Dziś, gdy Harry Styles występuje na okładce „Vogue’a” w sukni, a Lil Nas X swobodnie łączy rap i country z queerem – trochę tracimy dystans do opresji, jaka towarzyszyła młodzieży LGBT+ w latach 90. ubiegłego wieku i na początku obecnego. W pop­kulturze byliśmy w najlepszym razie sensacyjną ciekawostką. W najgorszym: obiektem szyderstw i wytykania palcami. Wcale nie dziwi, że Freddie Mercury nie dokonał publicznego coming outu nawet wówczas, gdy oświadczał, że jest chory na AIDS. I że George Michael – by się ujawnić – musiał zostać przyłapany in flagranti.

Gry wideo też potrzebowały czasu, by w ogóle móc prezentować queer. Do głównego nurtu zaprosił nas dopiero BioWare, obsadzając w KotOR-ze Juhani, postać, z którą mogli romansować Revanowie obu płci. Kamieniem milowym był jednak Mass Effect 3 z pierwszymi romansami dostępnymi wyłącznie dla osób homoseksualnych. Dragon Age: Inkwizycja przedstawił natomiast Doriana (pierwszy jawny gej) oraz Krema (pierwszy bohater trans). Mimo poważnych wpadek (vide Mass Effect: Andromeda i deadname’ująca(***) się inżynier Abrams) – dziś studio z wrażliwością portretuje osoby LGBT+, dając milionom nieheteronormatywnych odbiorców jasny sygnał: jesteście dla nas ważni.

Sojusznictwo Kanadyjczyków nie dziwi, bo przecież w ich szeregach znajdziemy sporo osób LGBT+, w tym Davida Gaidera, głównego scenarzystę Dragon Age’a. Członkowie społeczności piastują też kluczowe role choćby w CD Projekcie (który konsultował scenariusz Cyberpunka 2077 z Fundacją Trans-Fuzja). Oni i one dobrze wiedzą, jak bardzo dorastający człowiek potrzebuje sygnału, że wszystko z nim OK... a któż może go wysłać, jeśli nie ludzie zawiadujący masową wyobraźnią?

Nie potrafię uwierzyć, że istnieją ludzie źli. Wierzę natomiast, że istnieją nieuświadomieni. Tacy, którzy nie wiedzą, jak wielkim krokiem jest dla nas, osób LGBT+, coming out; jak wiele stresu mniejszościowego doświadczamy; jak – bywa, że przez całe życie – boimy się chwycić partnera czy partnerkę za rękę; jak jako nastolatki lądujemy na bruku, wyrzucani z domu przez homofobicznych rodziców. Sami nasiąkamy zresztą homofobią, tyle że zinternalizowaną. Widząc w prasie porównania do zwierząt lub pedofilów, czytając w sekcjach komentarzy życzenia, by zajął się nami kolejny Hitler, słysząc, jak minister edukacji odmawia nam człowieczeństwa, a poseł twierdzi, że jesteśmy chorzy psychicznie – podskórnie uważamy się za gorszych. Dosadnie ujęła to w swoim stand-upie jawna lesbijka Hannah Gatsby: „Nie ujawniłam się przed babcią, bo nadal wstydzę się tego, kim jestem. Nie intelektualnie. Ale w środku”.

88% wyoutowanych nastolatków nie jest akceptowanych przez swoich ojców, a ponad 75% przez matki. Siedmiu na dziesięciu ma myśli samobójcze. Połowa: objawy depresji. Więcej niż 2/3 społeczności LGBTQ+ ma za sobą doświadczenie przemocy. Tym, którzy w swym besserwisserestwie twierdzą, że postacie LGBT+ są do naszego medium „wpychane na siłę”, by podreperować wizerunek studiów, chcę w ich imieniu powiedzieć jedno. Za każdym razem, gdy Life Is Strange: True Colors pokazuje, że biseksualność jest normalna, Psychonauts 2 prezentuje jednopłciowe małżeństwo, a The Last of Us Part II – zakochane lesbijki, życie tych młodych osób staje się odrobinę łatwiejsze. My, dorośli, damy sobie radę. Ale – wiem, co mówię – im naprawdę nie jest lekko.