[Sprawdzam] Kosz dobrych rzeczy

Killer Frequency

Team17 Digital | PC, PS5, PS4, XSX, NS | thriller • logiczna

W chwili pisania tego tekstu jestem w połowie Killer Frequency i dokończenie zaplanowałam na środę – a usiadłabym do gry wcześniej, najchętniej od razu na drugi dzień, gdybym tylko miała w rozpisce jakiś wolny slot. Ze względu na tematykę audycji radiowej logiczny thriller Team17 najbardziej kojarzy mi się z Dark Nights with Poe and Munro, ale znacznie bardziej mnie zaangażował, i to zarówno fabularnie, jak i mechanicznie. W Killer Frequency wcielasz się w spikera zaangażowanego w pomoc policji. Jego nocna audycja radiowa staje się telefonem zaufania dla osób w niebezpieczeństwie – po miasteczku grasuje morderca, a mężczyzna z pomocą swojej koleżanki z pracy przeprowadza dzwoniących przez niebezpieczne sytuacje. Tu sekwencja rodem z Keep Talking and Nobody Explodes, tam konieczność sprowadzenia pomocy z zewnątrz. Niektórych mieszkańców udaje się uratować, innych nie – mnie zginęła do tej pory jedna osoba i trochę jestem zła na grę, bo nie uważam, abym dokonała złego wyboru. Jednak gra, ze względu na zagadki, obsługę radiostacji i ładny voice acting, podoba mi się bardzo. Jeśli czytasz to w środę wieczorem lub później, śmiało pytaj mnie w komentarzu o wrażenia z drugiej połowy.

Glass Masquerade 3: Honeylines

Onyx Lute | PC | logiczna • puzzle

Ułożyłam zaledwie kilka obrazków i już wiem, że trzecia część Glass Masquerade podoba mi się znacznie bardziej niż druga. Grafiki są żywe, różnorodne, bardziej kojarzące się z tymi z pierwszej części, które kiedyś tak mnie zachwyciły. W „dwójce”, stylizowanej na mroczne baśnie, brakowało świeżości, a groza była ugrzeczniona, nudnawa i składała się z ładnych dziewczyn, czarnych krech oraz wytartych horrorowych motywów takich jak klauny, halloweenowe dynie i czarownice. Cieszę się, że twórcy nie brnęli dalej w ten klimat, bo w ich wykonaniu się nie sprawdził – z radością powitałam jasne, kolorowe, choć mniej witrażowe grafiki niedawno wydanej „trójki”. Łamigłówki podzielono na dwie kategorie – kultura i natura – a każda składa się z podgrup. Developerzy zdecydowali się na większe niż dotychczas zróżnicowanie kształtów puzzli (szklane odłamki, plastry miodu i złożone z minisześciokątów cząsteczki), nowe tryby (np. układanie pierścieniami czy od dołu), poziomy trudności (w bardziej wymagającym należy obracać elementy), a także śledzenie precyzji i czasu. Wszystko to zachęca do powracania do ulubionych sekwencji. Osobiście, choć przetestowałam inne opcje, najczęściej gram „po staremu” – z odłamkami i samoobracającymi się puzzlami – jednak ci, którym formuła zdążyła się znudzić, znajdą w „trójce” coś świeżego. Kupiłam Szklaną maskaradę 3 zaraz po premierze i co jakiś czas będę ją odpalać na kwadrans czy dwa w przerwie między bardziej angażującymi tytułami.

Alina of the Arena

PINIX | PC | karcianka taktyczna

Wydaje mi się, że śledzę gatunek karcianych roguelike’ów całkiem dobrze, a tu nagle pojawia się Alina of the Arena i okazuje się, że pod koniec zeszłego roku przegapiłam perełkę. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że wygląda brzydko i kompletnie niezapamiętywalnie, więc być może przeleciałam po niej tylko wzrokiem i natychmiast wyparłam. A szkoda, bo to udana karcianka taktyczna, w którą zagrywałam się przez pół czwartku. Czuć w niej – w liczbie rozdziałów, w mechanizmach – silną inspirację Slay the Spire, ale do tego, co znamy z gry Mega Crit, dodaje dwu- i jednoręczną broń, możliwość podnoszenia obiektów z ziemi oraz heksagonalne areny. Na tych ostatnich walczy tytułowa gladiatorka i próbuje (tutaj chyba zaskoczenia nie ma) ubić wszystkich, zanim przeciwnicy rozedrą ją na strzępy. Po drodze wzbogaca talię o nowe karty lub je ulepsza, leczy się, zmienia lub wzmacnia oręż. Ten ostatni element jest jednym z najciekawszych elementów Aliny. Dziewczyna dzierży jeden lub dwa rodzaje broni, a jej ataki przypisane są do lewej lub prawej ręki. Miałam okazję rozegrać dopiero jedno podejście, podczas którego nieraz byłam skonfundowana, a ostatecznie haniebnie zginęłam na drugim bossie, ale odblokowałam tym samym nową klasę – łowczynię, która korzysta ponoć z dwóch kusz. Double tap!

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (od wtorku do soboty po 12). Do zobaczenia!