[Sprawdzam] W większym opakowaniu

Atico | PC | taktyczna • roguelike • kości • darmowa

Ostatni raz miałam do czynienia z Die in the Dungeon w maju 2021 – przy okazji ogrywania buildu z itcha. I choć pełna wersja tego kostkowego roguelike’a ukazać ma się w przyszłym roku, 1 grudnia twórcy wypuścili Origins, czyli darmowy prolog pozwalający wcielić się w inną, białą żabę. Przyznaję, że wkręcił mnie bardzo, do tego stopnia, że wczoraj spędziłam z grą praktycznie cały dzień. Nie udało mi się jej jeszcze ukończyć –zatrzymałam się na znajdującym się na dwudziestym poziomie skorpionie – padłam na nim chyba z siedem razy, a może nawet więcej. Ale i tak jest progres, bo w 2021 nie mogłam przejść osiemnastej potyczki! Mechanika budowy „talii” z różnego rodzaju kości (ataki, bloki, terenowe, pryzmatyczne, leczenie itp.), rozwijania ich i tworzenia synergii z reliktami, a także sama walka stawiająca na kombosy na małej mapie zostały zaprojektowana dobrze. Zastrzeżenia mam dwa. Po pierwsze w niewielkim zróżnicowaniu wydarzeń fabularnych i artefaktów czuć, że to de facto demo. Na pewno przydałoby się bardziej to wszystko urozmaicić – dodać więcej cech, eventów czy sprzętu. Po drugie mam wrażenie, że wspomniana walka ze skorpionem jest po prostu niezbalansowana i boję się, że kolejne zgony przy naprawdę dobrych buildach zniechęcą mnie do dalszych prób. A jeśli faktycznie ma być tak wymagająca, przydałoby się, ponownie, więcej wydarzeń specjalnych i innych możliwości rozwoju „talii” po drodze – by zdążyć się do starcia z pajęczakiem przygotować. Poza tym – miodzio.

inkle | PC, NS | platformowa • eksploracja • muzyczna • Szkocja

Nowa gra inkle nie porwała mnie w takim stopniu jak Heaven’s Vault, choć czuć w dialogach, że wyszły spod pióra tych samych scenarzystów. A Highland Song jest nastawioną na eksplorację platformówką z okazjonalnymi, ładnie udźwiękowionymi sekwencjami muzycznymi, w której młoda Moira ucieka z domu po tym, jak wujek zaprasza ją na wybrzeże. Przedziera się więc przez górzystą Szkocję na złamanie karku, by dotrzeć do jego latarni morskiej na celtyckie święto Beltane. A może wcale nie pędzi i zamiast tego na spokojnie wdrapuje się na kolejne szczyty, kolekcjonuje pamiątki z różnych miejsc, orientuje się za pomocą skrawków mapy, zwiedza jaskinie, goni okoliczną faunę do rytmu skocznej muzyki, konwersuje z napotkanymi osobami i nieśpiesznie przeczekuje opady w napotkanych schronieniach? Osobiście bliżej mi było do tego drugiego podejścia, choć w połowie gry, kiedy zorientowałam się, jak mało czasu zostało do Beltane, trochę przyspieszyłam – a i tak spóźniłam się o tydzień! Gdybym wiedziała, że doprowadzi to po prostu do innego zakończenia, eksplorowałabym jeszcze wolniej, bo czuję, że w ciągu kilkugodzinnej przygody sporo przegapiłam – i nie chodzi nawet o jakieś sekretne zakamarki (choć też), ale o całe pominięte szczyty górskie. Nie znalazłam też orlego gniazda, nie dotarłam do ruin przyczajonych na wyspie, nie wsiadłam do łodzi… Mogłabym tak wymieniać i wymieniać. Oczywiście w podróży Moiry chodzi bardziej o samą ekspedycję, a nie o cel, jednak ciekawi mnie, co wydarzyłoby się, gdybym dotarła na czas – podczas drugiego podejścia nadal posiada się znalezione w pierwszym mapy i zna się skróty, więc miałabym szansę zdążyć. Jednak nie lubię przechodzić gier fabularnych ponownie, zwłaszcza od razu, i raczej się nie skuszę, zwłaszcza że A Highland Song ma swoje mankamenty jako platformówka z elementami survivalu – przykładowo kiepskie warunki pogodowe czasem wpływają na bohaterkę negatywnie, a czasem nie, do tego sterowanie postacią bywa uciążliwe i nie zawsze wiadomo, czy na coś da się wskoczyć, czy jest to tylko element tła. Ciekawa produkcja, ale na pewno nie must play.

Studio Supersoft | PC, NS | przygodowa • taktyczna karcianka • crafting

Kompletnie wyleciało mi z głowy, że pod koniec listopada testowałam Moonstone Island, więc nadrabiam zaległości. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, to trochę Stardew Valley, a trochę Pokémony. Bohaterka zostaje wyprawiona przez rodziców z domu, by zgodnie z tradycją kończyć naukę alchemii na jednej z podniebnych wysp – niestety po drodze rozbija się nad przypadkową lokacją i łamie swoją latającą miotłę, po czym opiekuje się nią okoliczna barmanka. Gra polega na eksploracji (ponoć jest aż sto wysp, z których sama widziałam tylko dwie), craftingu, oswajaniu potworków-duszków, rozwijaniu ich i wykorzystywaniu w raczej standardowych taktycznych karcianych walkach, a także budowaniu relacji ze społecznością. W ciągu kilkugodzinnej sesji założyłam ogródek i pobawiłam się trochę w przetapianie rud na sztabki, udało mi się wyczyścić kopalnię, jedne małe lochy i część dużych, do których musiałam dofrunąć z balonem, a także znaleźć dwie kapliczki, zbudować stodołę dla wspomnianych istot oraz umieścić w gnieździe tajemnicze jajko. Było naprawdę miło, choć pewne elementy mi nie pasują. Nie przepadam za mechaniką tracenia energii podczas aktywności, bo zdarza się, że jest poranek, a ja ogarnęłam ogród, pomachałam trochę siekierą i już nie mam siły na nic – wystarczy, że miewam tak w prawdziwym życiu. Na szczęście w Moonstone Island nie jest to aż tak uciążliwe… w przeciwieństwie do zacieśniania relacji. Choć gadałam z enpecami (konwersacje były zazwyczaj udane, ale nie zawsze) i od czasu do czasu robiłam im prezenty, mam wrażenie, że wskaźnik znajomości nie wzniósł się od czasu poznania postaci ani o pół serduszka – przeczuwam w tym aspekcie męczący grind.

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (od wtorku do soboty po 12). Do zobaczenia!