Donkey Kong Country Returns HD – recenzja gry. Kolejny po Silent Hillu 2 owoc współpracy polsko-japońskiej!
Donkey Kong Country Returns powrócił… po raz kolejny. Tak, to już trzecia z rzędu iteracja kultowej platformówki Nintendo – tylko że pierwsza wydana na Switcha i pierwsza wyprodukowana przez… polskie studio. A to już, moi drodzy, sytuacja bez precedensu.
Cóż za wspaniały okres dla współpracy polsko-japońskiej w światowym gamedevie, można by rzec. Wpierw Bloober Team wchodzi do branżowej ekstraklasy za sprawą remake’u Silent Hilla 2 na zlecenie Konami, a teraz Forever Entertainment dostąpiło dużego zaszczytu (obarczonego dozą odpowiedzialności) zremasterowania jednego z flagowych platformerów Wielkiego N.
Niemały sukces, biorąc pod uwagę fakt, że tę ponad dekadę temu, w czasach premier Donkey Kong Country Returns na Wii oraz 3DS-a, gdynianie zajmowali się jeszcze produkcją gradaptacji bajek o… Misiu Uszatku. A dlaczego w ogóle otrzymali szansę od molocha z Kioto? Gdyż na przestrzeni lat zdobyli pozycję jednego z największych wydawców tytułów na „Pstryka”, portując choćby takie rodzime hity jak Green Hell czy Hard West. Konsekwentna polityka firmy przyniosła więc okazję do przypieczętowania swojej pozycji na rynku międzynarodowym. Ot, niby drobny remaster, a o tak znacznym ciężarze gatunkowym…
Dżungla jakby bujniejsza
Nie zamierzam jednak dłużej trzymać was w niepewności – Polacy wywiązali się ze swojego zadania bez zarzutu. Co prawda modele postaci czy obiektów pozostały u podstaw te same, lecz zyskały na wyraźności, ostrości i subtelnych detalach. Jeśli więc spojrzycie na owłosienie Donkey Konga, zobaczycie o wiele bardziej realistyczną teksturę. Kiedyś wydawało się płaskie i uproszczone, w wersji HD z kolei opatula małpę niczym wełniany sweterek. I to już zasługa nie tylko wyższej rozdzielczości, ale też manualnego dłubania w wizualnych szczególikach.
Samo podbicie rozdziałki do współczesnych standardów też jednak sporo zmienia. Rozmazane dwuipółwymiarowe tła, stanowiące także istotną część gameplayową tej odsłony Donkey Konga, zyskały zarówno na czytelności, jak i kolorystyce. Zastosowane w remasterze barwy wydają się bardziej nasycone: zieleń palm mocniej bije po oczach, błękit morza lśni ze zdwojoną siłą, nawet deski składające się na dzioby statków mieszają wyrazisty brąz z intensywniejszymi rudawymi akcentami. Bogatsza paleta, głębia i różnorodność graficzna dają więc owemu odświeżeniu więcej życia. Nie są to zmiany fundamentalne, ale uwierzcie mi, że właśnie tak pamiętacie oryginalnego Donkey Kong Country Returns (wspomnienia potrafią być bowiem złudne).
Bananowy szał
Pod kątem czystej rozgrywki to dalej ta sama pozycja. I nie widzę tu wielkiego problemu, bo zestarzała się godnie od strony mechanicznej. Ba, do dziś jej sukcesywnie rosnący – ze świata na świat – poziom wyzwania potrafi zmusić człowieka do wydawania z siebie okrzyków frustracji przeplatanych soczystymi wulgaryzmami (nie wspominając o zamaszystych ruchach dłonią trzymającą konsolę). Na samym starcie sugerowałbym więc rozważyć skorzystanie z alternatywnego, współczesnego trybu rozgrywki, który gwarantuje nam jedno serduszko życia więcej na każdym poziomie, a także poszerza ofertę sklepiku z bonusami ułatwiającymi zręcznościowe zmagania.
Nawet z wbudowanym „easy mode’em” Donkey Kong Returns sprawia niemałą trudność, spowodowaną potrzebą wykazania się nie tylko refleksem, timingiem i szybkością palców, ale też znajomością pułapek czyhających na każdym poziomie. Bardzo często bowiem produkcja zastawia na nas pułapki i wykorzystuje graczowskie przyzwyczajenia i automatyzmy. Jeśli przeskoczymy bez wysiłku przed dwa pierwsze podesty, możemy mieć pewność, że trzeci albo się zawali, albo katapultuje nas w powietrze. Nierzadko na zabawę w 2D i w tzw. poziomie wpływają już stricte trójwymiarowe elementy, jak kolumny z drugiego planu opadające nagle na łeb rozpędzonych małpiszonów. Dynamizm i nieprzewidywalność każdego z etapów to jeszcze dziedzictwo wybornego level designu ekipy odpowiedzialnej za pierwowzór, czyli Retry Studios, i cóż – nawet dziś gra satysfakcjonuje i irytuje tak samo.
Polak potrafi!
I choć w 2025 roku znajdziecie reprezentantów gatunku, czy to nieco bardziej zniuansowanych mechanicznie, czy to lepiej prezentujących się wizualnie, czy to ciekawiej opakowujących gameplay narracją, to Donkey Kong Returns w wersji HD ogrywa się bez zgrzytów po drodze (poza paroma przypadkami, w których sterowalność małpą wydaje się trochę niedokładna). Szkoda tylko, że zdecydowano się sprzedawać ów remaster w cenie pełnoprawnej, nowej gry, a więc musicie szykować co najmniej dwie stówki, jeśli nie chcecie poczekać na obniżkę w nieokreślonej przyszłości. Jeżeli to jednak miałby być wasz pierwszy kontakt z tą częścią serii – albo Donkey Kongiem w ogóle – wiedzcie, że polskie Forever Entertainment zapewniło idealne wprowadzenie do jednej z najbardziej hardkorowych platformówek w dorobku Nintendo.
Ocena
Ocena
Donkey Kong Country Returns HD to ciekawy przypadek polskiego remasteru gry Nintendo, kolejny owoc polsko-japońskiej kooperacji tuż po współpracy Bloober Teamu z Konami przy Silent Hillu 2. Gameplay pozostał wysoce wymagający, z kolei oprawa wizualna wydaje się wyraźniejsza i żywsza kolorystycznie.
Plusy
- podbita rozdziałka czyni dynamiczne tła czytelniejszymi
- bardziej nasycone kolory otoczenia
- większe detale w modelach postaci (choćby owłosienie Donkey Konga)
- gameplay broni się po latach i dalej stanowi solidne wyzwanie
Minusy
- mimo wszystko sporo platformówek wygląda dziś dużo lepiej
- niezmiennie irytujący brak dokładnej kontroli nad ruchami małpy (potrafi ześlizgnąć się z równego podłoża)
Zacząłem od Disco Elysium, skończyłem w dziennikarstwie growym. Dziś zajmuję się publicystyką w CD-Action, wcześniej pracowałem w podobnym obszarze na łamach GRYOnline.pl. Sławię wszystko, co niezależne, ale bez „The Last of Us” i „Johna Wicka 4” życie straciłoby smak.
