eFootball 2022 – recenzja. Gratis to (nie)uczciwa cena

Nie zrozumcie mnie źle – nie uważam najnowszej Fify czy poprzedniego PES-a za gamingową Champions League. Są to jednak produkcje utrzymujące wysoki poziom pod względem jakości wykonania i dopracowania. Do ideału im daleko, ale nadal widać, że ma się do czynienia z pełnowartościowymi produktami. W przypadku eFootball brakowało tego uczucia przy wydanym kilka miesięcy temu early accessie i niestety próżno go szukać również w edycji 1.0, której wciąż nie umiem nazwać pełną wersją.

Kilka miesięcy temu, po pierwszym kontakcie z nową grą Konami, pisałem:

Od tego czasu w eFootball zmieniło się sporo, jednak konkluzja pozostała ta sama. Wróciła zresztą ze zdwojoną siłą, gdy dla porównania zainstalowałem trzyletniego już PES-a 2020 i odpaliłem sejwa z mojej kariery Interem. Nim się obejrzałem, wybiła trzecia w nocy, a ja zastanawiałem się, kiedy ten czas minął. Przy okazji natomiast upewniłem się, że w poprzednich grach piłkarskich Konami – co często zarzucali konkurencji fani Fify – zawodnicy nie poruszali się jak wozy z węglem. Okazywali się mniej zwrotni niż w kopanej EA, lecz było to spowodowane przeniesieniem środka gameplayowej ciężkości w kierunku symulacji i realizmu(*).

W eFootball 2022 również próbowano osiągnąć ów brakujący efekt, ale zamiast tego mamy zawodników sunących po murawie jak po tafli lodu. To zresztą znamienne dla wszystkich zmian w wersji 1.0 – jak na dłoni widać próby przeniesienia z poprzednich PES-ów tego, co dobre, jednak w każdym aspekcie gra wypada gorzej. A jeśli już coś kopiuje „udanie”, to wady edycji oznaczonych numerami 2021 i 2020(**).

Pod względem graficznym w końcu jest znośnie – łatwo zrozumieć, czemu wersja mobilna została przesunięta na "kiedyś". 

Do tego trzeba dodać niedopracowane, sztywne animacje, wątpliwą AI, momentami przedziwną fizykę piłkarzy i futbolówki, a także głupiejących bramkarzy czy przypadkowość, której bliżej do stołu pinballowego niż piłkarskiej murawy. Nad wrażeniem opóźnienia w reakcjach zawodników na wciskane przyciski (nawet podczas gry offline) nie chcę się rozwodzić, ale to jedynie kolejny kamyczek do ogródka pełnego żwiru. A szkoda, bo eFootball miewa przebłyski dawnej chwały. Jeśli tylko odpalą się odpowiednie animacje, akcja podbramkowa potrafi wyglądać niemal jak wyjęta z prawdziwego boiska. Problem w tym, że o ile w poprzednich odsłonach takie zazębianie było standardem (a jego brak anomalią), o tyle tutaj okazuje się rzadkością.

(*) To, że w praniu wychodziło z tym realizmem różnie, to inna para korków.

(**) Jak choćby opóźnienia w przełączaniu się na innego zawodnika czy brak możliwości zmiany kierunku podania w ostatniej chwili.

Z pewnością pojawią się głosy mówiące, że wystarczy nauczyć się grać i rozgrywka od razu stanie się przyjemniejsza. To prawda, seria Konami zawsze miała dwa poziomy wtajemniczenia. Pierwszy, typowo casualowy, pozwalał na grę przy wykorzystaniu podstawowego sterowania, bez zagłębiania się w taktyki czy zaawansowaną klawiszologię. Drugi oferował natomiast zdecydowanie bogatsze doznania, wymagając jednocześnie poświęcenia czasu na naukę. I tu widzę kolejny problem eFootball – poziom wejścia jak na grę free-to-play jest stosunkowo wysoki. Weterani szybko podłapią wszelkie nowinki i przystosują nabywane przez lata umiejętności do toporności gameplayu, ale świeżaki – w założeniu przyciągnięte przez darmowość – odbiją się od zabawy, bo będą obrywać, w dodatku zazwyczaj od graczy ze zdecydowanie lepszymi drużynami.

Jeśli ktoś kupił bowiem poprzedniego PES-a, a także testował odpowiednio długo wczesnodostępową wersję edycji 2022, na start w trybie online’owym otrzymał tak duże fundusze, że już pierwszego dnia mógł zbudować drużynę naszpikowaną największymi gwiazdami futbolu. A ponieważ dodatkowo w obecnej wersji eFootball nie oferuje możliwości grania kariery offline, wiele osób – jestem przekonany – zrezygnuje z produkcji Konami nawet pomimo nalepki „za darmo”.

Jeśli już odpalą się odpowiednie animacje, całość działa nieźle. Szkoda, że dzieje się to tak rzadko.

A skoro jak bumerang wraca potencjalnie największa zaleta, czyli model F2P, to czas rozprawić się i z tą kwestią. Bez opłat dostajemy bowiem jedynie tryb online, za Master League (gdy pojawi się kiedyś w formie DLC) Japończycy będą już kazali sobie zapłacić. A czym różni się to od edycji Lite poprzednich PES-ów, które pozwalały za darmo grać w sieciowym MyClubie? Właściwie to niczym. Choć muszę zaznaczyć, że zupełnie nową odsłonę wspomnianego trybu uznaję za jeden z nielicznych plusów eFootball.

Teraz zawodnicy zbierają doświadczenie, grając w meczach, a po każdym zdobytym poziomie wzmacniamy ich atrybuty – możemy więc uczynić naszego obrońcę szybszym niż w bazowej wersji albo nad prędkość postawić celność podań. To ciekawe rozwiązanie pozwalające na zbudowanie własnych gwiazd z piłkarzy o nieco słabszych umiejętnościach – wystarczy grind i z przeciętniaka zrobi się podpora drużyny. By do tego doprowadzić, trzeba jednak rozgrywać sporo spotkań. W ten sposób wracamy do punktu wyjścia: niesatysfakcjonującego (choć poprawionego względem wczesnej wersji) gameplayu i niewielu opcji pozwalających na przyjemne zbieranie wspomnianego wyżej expa. A jakby tego było mało, między każdą piłkarską ucztą na wirtualnych boiskach musimy przedzierać się przez bardzo ociężale działające, przestarzałe menusy.

6
zdjęć

Jak więc można eFootball 2022 podsumować? Jest lepiej, ale biorąc pod uwagę to, jak było, wcale nie musi to oznaczać, że jest dobrze. Można powiedzieć, że jest średnio. A właściwie słabo. I choć nieodłączną część dyskursu o grach piłkarskich stanowi narzekanie na coroczną powtórkę z rozrywki, to akurat nie o taką „rewolucję” walczyliśmy.

W eFootball 2022 graliśmy na PlayStation 5.