Ghost of Tsushima na PC – recenzja. Samuraj zachował honor, lecz nie zdobył nieśmiertelnej chwały

Powodem, dla którego Ghost of Tsushima tak bardzo przykuło niegdyś moją uwagę, były rzecz jasna realia. W 2020 wysokobudżetowe gry osadzone w feudalnej Japonii w zasadzie nie istniały, zwłaszcza takie produkowane z myślą o zachodnim odbiorcy. Z jakiegoś powodu możnym tego świata wydawało się najwyraźniej, że dawne dzieje Kraju Kwitnącej Wiśni mało kogo u nas zainteresują. Studio Sucker Punch udowodniło, że to banialuki, podbijając miliony serc i strącając z tronu najpopularniejszy motyw historyczny – zasiadających tam niegdyś wikingów.

Zmiana warty

Sukces Ducha Cuszimy na konsolach sprawił, że cały świat wziął się radośnie za kopiowanie. Wydano już Rise of the Ronin, lada chwila pojawi się japoński Asasyn, a o rozmaitej drobnicy nawet nie wspomnę. Za rok czy dwa będziemy mieli tego zapewne po dziurki w nosie. Na razie jednak życiem cyfrowego samuraja można jeszcze na szczęście cieszyć się bez przewracania oczami. I świetnie, bo to główna zaleta Ghost of Tsushima. Sama rozgrywka wypada… dobrze, ale na pewno nie powalająco.

O tym, czy gra Sucker Punch zdobędzie wasze serca, niemal na pewno zadecyduje właśnie stosunek do tutejszych realiów. Specyfikę epoki oddano bowiem po mistrzowsku, przy czym przyznaję, że mogę być mało obiektywny, gdyż „samurajska” Japonia – w odróżnieniu od współczesnej – porusza we mnie jakieś czułe struny. Wyidealizowana mieszanka honoru, brutalności, ale też piękna i romantyzmu za każdym razem robi na mnie wrażenie.

Twórcy doskonale wiedzieli zaś, jaki efekt chcą osiągnąć. Kwitnące kwiaty, piękne świątynie, dramatyczne ujęcia kamery, a pośrodku tego wszystkiego posępni faceci chlastający się mieczami przy akompaniamencie orientalnej muzyki. Wyśmienity nastrój należy tutaj odróżnić od scenariusza, który sprowadza się w gruncie rzeczy do dość prostej opowieści o zemście. Co gorsza, głównemu bohaterowi wyraźnie brakuje charyzmy i trudno rzec o nim coś więcej ponad to, że wydaje się boleśnie nijaki, przez co historia dość łatwo ulega zapomnieniu. 

Tradycja ponad wszystko

Jak zwykle w przypadku portów szczegółowe rozpisywanie się o mechanizmach zabawy nie ma większego sensu, gdyż zainteresowani tematem dawno zdążyli je poznać. Najkrócej rzecz ujmując, Ghost of Tsushima to typowa współczesna produkcja z otwartym światem, w kwestii rozgrywki podobna do Asasynów, Horizonów i całej reszty. Nie zabrakło na przykład rozwoju postaci i wyposażenia, przy czym doceniam, że ulepszenie danej zbroi przekłada się też na jej wygląd. W boju Jin, główna postać, ma możliwość podejmowania otwartej walki lub działania z zaskoczenia. Do tego dochodzi cała masa aktywności pobocznych oraz czyszczenie mapy ze znaków zapytania. Sucker Punch nie popisało się zatem oryginalnością, niemniej kopiować można godnie albo nieudolnie, a dzieło Amerykanów można na szczęście uznać raczej za ten pierwszy przypadek.

Starcia stanowią znajomą mieszaninę szybkich i silnych ataków, kontr, turlania się po glebie oraz okazjonalnego wykorzystywania broni zasięgowej. Postacie mają jednak nieco mniej życia niż w grach konkurencji, co skraca czas poświęcany na zbrojne rozprawy. Cała frajda wynika z tego, że Sucker Punch znakomicie oddało charakterystyczną dla walki kataną eksplozywność, widoczną w udanych animacjach. Jin wykonuje krótkie, błyskawiczne ruchy, by w mgnieniu oka usiec wroga i ponownie niemal całkiem zastygnąć. Wiele zależy oczywiście od wybranego stylu, a tych jest łącznie cztery, każdy zaś sprawdza się w ciut innych warunkach. Szkoda tylko, że jak zwykle trzeba mierzyć się z całymi hordami wrogów, i nie zdziwiłbym się, gdyby na przestrzeni całej kampanii licznik trupów dobił do czterocyfrowej wartości.

Kłóci się to trochę z moją wizją samurajskich pojedynków, ale rozumiem, że postawienie wyłącznie na nie byłoby na dłuższą metę nudne. Do takich walk służą przecież bossowie. Mimo wszystko nie obraziłbym się, gdyby atakowało mnie maksymalnie pięciu czy sześciu Mongołów, bym mógł dostrzec w nich godnych przeciwników, a nie kolejne połcie mięsa do porąbania. Jeśli Jin bez większego trudu kładzie liczący 20 osób obóz, trudno przecież podchodzić do sprawy inaczej. Ogólnie rzecz biorąc, walki należy niemniej zaliczyć na plus, po prostu nie dopatrywałbym się w nich większej filozofii. Ot, Wiedźmin czy inny Asasyn, tyle że z atrakcyjnymi animacjami. 

Przyczajony samuraj, ukryty szmelc

Choć teoretycznie zabrania tego kodeks, okoliczności zmuszają w końcu Jina do korzystania z mało honorowych metod eliminacji najeźdźców. System skradania się wypada jednak zaledwie poprawnie, więc o ile lubię załatwiać sprawy, nie wystawiając nosa z krzaczorów, tutaj szybko sobie odpuściłem. Na każdym kroku czuć bowiem, że główny bohater preferuje otwartą walkę. Właśnie ją udoskonala bowiem większość umiejętności i sprzętu, acz tu i ówdzie zdarzają się rzecz jasna wyjątki. Liczniejszego zgrupowania Mongołów nie sposób wymordować cichcem także ze względu na projekty map – z reguły płaskie i pozbawione wystarczającej liczby kryjówek. 

Coś tam zaciukać niby można, lecz skoro prędzej czy później i tak w ruch pójdzie katana, lepiej sięgnąć po nią od razu i skorzystać z prowokacji. Ta ostatnia przybrała postać efektownej sekwencji, w trakcie której bohater rzuca pobliskiemu wrogowi wyzwanie i zabija go pojedynczym ciosem. Żeby było jasne: nie narzekam jakoś szczególnie głośno. Jin to w końcu wojownik, nie skrytobójca. Tłumaczę po prostu, że jeśli macie ochotę się poskradać, raczej trafiliście pod zły adres. 

WIĘCEJ PRZECZYTASZ NA KOLEJNEJ STRONIE

Jak w niemal każdej grze z otwartym światem, lwią część czasu w Ghost of Tsushima spędza się, czyszcząc mapę z rozmaitych aktywności pobocznych. Obok nieśmiertelnego odbijania obozów oraz zbierania śmiecia w postaci świerszczy, mongolskich drobiazgów i bogowie wiedzą, czego jeszcze, zdarzają się nieco ciekawsze momenty. Pod względem rozgrywki układanie haiku nie wymaga może szczególnego skupienia, ale pasuje przynajmniej do klimatu i tchnie odrobiną oryginalności, podobnie zresztą jak motyw wiatru, pełniącego rolę GPS-u. Cała reszta zapychaczy jest akceptowalna, o ile ktoś koniecznie chce przedłużyć swoją wizytę na Cuszimie, jednak przebiegając wyłącznie przez główny wątek i zadania poboczne, stracicie raczej niewiele.

Jeśli o mnie chodzi, pod względem eksploracji zdecydowanie lepiej bawiłem się w Forbidden West. Po pierwsze nawet kiedy przygody Aloy zapędzały mnie do kolekcjonowania czarnych skrzynek czy innego szrotu, zazwyczaj wiązało się to z w miarę angażującym elementem rozgrywki, zagadką środowiskową czy czymś podobnym. Takowe zdarzają się i w Ghost of Tsushima, lecz stanowią niestety mniejszość. Po drugie w świecie blaszanych dinozaurów poszczególne typy aktywności eksploatowano zdecydowanie lżej.

Dziewięć artefaktów z porzuconych ruin można zebrać, zanim człowiek przyśnie, ale kiedy pomyślę, że miałbym uganiać się za 80 chorągwiami albo 49 razy tuptać za liskiem do kapliczki tylko po to, by na końcu pacnąć jeden przycisk, trochę mi się odechciewa. Na szczęście aktywności poboczne faktycznie są w Ghost of Tsushima opcjonalne, więc ich zignorowanie nie powinno doprowadzić w pewnym momencie do zderzenia z murem w postaci zbyt potężnych, wymuszających grind żołnierzy. Inna rzecz, że i tak biegam po wyspie jak kto głupi, bo coś we mnie wrzeszczy, kiedy widzę te przeklęte znaki zapytania…

Nieoczywiste piękno

Najważniejsza w tym wszystkim wydaje się jakość pecetowego portu, zatem pochylmy się wreszcie i nad nią. Na karcie RTX 3080, i7-12700K oraz 32 GB RAM-u Ghost of Tshusima utrzymywało zwykle 90 klatek w rozdzielczości 3440 × 1440 przy „bardzo wysokich” ustawieniach i jakościowym DLSS-ie. Co ciekawe, ekran startowy nie pozwalał mi początkowo wyjść ponad „wysokie” i odmawiał odpalenia produkcji, twierdząc, że pecetowi zabraknie pamięci. 

Wystarczyło chwilowo ulec jego kaprysom, a następnie już w samej grze wejść w opcje i poprzestawiać wszystko wedle własnej woli. Dziwna rzecz, zwłaszcza że skonfigurowana teoretycznie ponad możliwości komputera produkcja zachowywała się nienagannie. Nie uświadczyłem ani jednej wizyty na pulpicie, a animacja z rzadka tylko zwalniała do 50-60 klatek, i to tylko przy bardziej wymagających scenach o znacznym zamgleniu oraz dużej liczbie jednocześnie wyświetlanych obiektów, chociażby w osadach czy gęstych lasach z obficie spadającymi liśćmi. Od wielkiego dzwonu trafiały się co prawda lekkie „przymrożenia”, niemniej na tyle rzadko, że nie robiłbym o to afery. 

Sama grafika prezentuje się godnie, choć niekiedy widać już po niej wiek i „zeszłogeneracyjne” korzenie. Odpowiedzialne za pecetową wersję Nixxies popisało się w kwestii stabilności, lecz czysto estetycznie nie ma niestety mowy o rozpuście rodem z drugiego Horizona. Naturalnie to prawdopodobnie kwestia materiału źródłowego oraz faktu, że przygody Aloy, jako młodsze, robiły znacznie lepsze wrażenie jeszcze za czasów konsolowych. 

Ghost of Tsushima nie wygląda źle. Przestrzegam po prostu, byście podeszli do sprawy z odpowiednim poziomem oczekiwań i mieli świadomość, że nie jest to raczej tytuł, który pozwoli zaszpanować przed kumplami mocą nowego sprzętu. W moim przypadku na ogólne wrażenia pozytywnie wpłynęło podkręcenie saturacji barw na monitorze, przy czym wiadomo – wiele zależy od konkretnego wyświetlacza oraz indywidualnych preferencji. Tak tylko podpowiadam. Z tą wartością (oraz gammą) zawsze warto zresztą chwilkę poeksperymentować, bo odpowiednio dostosowane potrafią niekiedy zdziałać cuda. 

Na koniec raz jeszcze podkreślę, że wszelkie zastrzeżenia kieruję wyłącznie w stronę takich elementów jak modele postaci, szczegółowość otoczenia, oświetlenie czy animacje twarzy. Czysto artystycznie Duch Cuszimy wypada świetnie, a skrzące się złotem lasy czy ciągnące w nieskończoność pola kwiecia potrafią chwycić za serce. Udźwiękowienie (w tym polska wersja językowa) nie budzi większych zastrzeżeń, muzyka umiejętnie podkreśla zaś ton konkretnych scen. Niestety tu i ówdzie zdarzały się momenty, gdy z jakiegoś powodu odgłosy ciosów oraz im podobne efekty chwilowo milkły. Nie jestem przy tym jednostkowym przypadkiem, bo w Internecie nietrudno znaleźć podobne uwagi.  

Obejdzie się bez seppuku 

Coś mi mówi, że wiele brwi podniesie się ze zdziwienia, kiedy poniżej zobaczycie „tylko” 7+. Czy Ghost of Tsushima jest dobre? Jak najbardziej. Czy perfekcyjne i odkrywcze? W żadnym razie. Pod względem rozgrywki nie uświadczycie tu bowiem nic, czego branża nie przemieliłaby w ostatniej dekadzie częściej, niż ktokolwiek potrafi zliczyć. Nie zmienia to jednak faktu, że w swej odtwórczości Sucker Punch spisało się godnie i kilkadziesiąt godzin z kataną w dłoni potrafi sprawić przyjemność, szczególnie jeżeli bliskie są wam realia samurajskie. 

Jak dla mnie maestria w oddaniu tych ostatnich stanowi zresztą główny powód, by w ogóle siadać przed monitor. Gdyby nie ona i ewidentna potrzeba ludzi, by odwiedzić dawną Japonię, przygody Jina nie odniosłyby, jak sądzę, nawet w połowie tak wielkiego sukcesu, jaki ostatecznie stał się ich udziałem. Pominąwszy katany i całą resztę, jest to bowiem po prostu kolejna gra bita z „ubisoftowej” sztancy: solidna, acz nic ponad to. Przed zakupem radzę więc zadać sobie pytanie, czy nie czujecie się już tym aby trochę zmęczeni. Jeśli wtórność wam nie przeszkadza lub, podobnie jak ja, potraficie ją (jeszcze) jakoś tolerować, warto rozważyć zakup, zwłaszcza że port wypadł całkiem nieźle. Cały czas głowię się tylko, czy przed czterema laty nie bawiłbym się jednak lepiej…

PS Wersja PC zawiera dodatek Wyspa Iki. 

[Block conversion error: rating]