LEGO Brawls – recenzja. Pomysł dobry, ale wykonanie…

Pomysł jest naprawdę fajny: oto bierzemy przepastny świat Lego ze wszystkimi jego odsłonami, popularnymi tematami, całym mrowiem części, z których mogą składać się plastikowe ludziki, następnie tworzymy własną postać i wskakujemy na sieciową lub lokalną arenę, by powalczyć z sobie podobnymi. W praktyce jednak gra nie wyróżnia się niczym szczególnym.

Dyskotekowa kula jest bardzo skuteczna w trybie dominacji, gdy trzeba oczyścić strefę zajętą przez graczy.

Nudny chaos. Gdybym bosą stopą nadepnął na klocek Lego, właśnie tego rodzaju niepochlebne określenie wyrwałoby się z mych ust w stronę Brawls. To gra, w której na jednej planszy spotyka się do ośmiu graczy i… cóż, naparzają się. Do wyboru mamy zabawę free-for-all lub w drużynach, w ramach rozgrywki zaś musimy np. zabijać przeciwników, pilnować terenu, co daje nam punkty, czy zbierać „na wyścigi” rozsiane po planszach przedmioty. Słowem: standardzik. …Który by oczywiście wystarczył, gdyby miał solidne oparcie w mechanice gry. Tego jednak brakuje tu najbardziej.

Nasza postać ma do dyspozycji jeden atak podstawowy i dwa specjalne oraz różnego rodzaju dashe. Każdy ludzik może być unikatowy – skorzystamy tu z ok. 250 modeli figurek, wszystkie składają się z odmiennych elementów, a te, rzecz jasna po wcześniejszym odblokowaniu, da się ze sobą mieszać. Tyle że w dużej mierze to tylko kwestia kosmetyczna – ani razu nie poczułem, żeby wymiana konkretnego podstawowego modelu broni na inny przełożyła się w jakiś namacalny sposób na gameplay, próżno też szukać np. statystyk uzbrojenia w interfejsie gry.

Tryb, w którym musimy zająć i utrzymać teren, jest jednym z najciekawszych w grze.

Zachowanie naszych ludzików możemy jednak zróżnicować, sięgając po umiejętności specjalne – dobierane w ekwipunku bohatera i rozsiane po mapach w formie znajdziek. I muszę przyznać, że tu jest w porządku, bo garnitur unikalnych zdolności wydaje się pokaźny: mamy talenty ofensywne, defensywne, osłony, broń dystansową, a także rozmaite „spychajki”, które pozwolą nam „skorzystać” z rozlokowanych gdzieniegdzie przepaści lub lawy. W dodatku całość jest w charakterystyczny dla Lego sposób odjechana. Bez wątpienia plusik. Problem jednak w tym, że niestety to nie równoważy ogólnej gameplayowej biedy.

Najpoważniejszą wadą Brawls okazuje się to, że każda rozgrywka wygląda w zasadzie tak samo: pojawiamy się na planszy i nawalamy z innymi, bardzo często w losowy sposób, bo na taktykę czasu tu raczej nie ma. Chaos – szczególnie już w trybie free-for-all – jest tak duży, że nierzadko pojawia się problem, by w ogóle wyłuskać z tłumu naszego ludzika (interfejs nie oznacza go jakoś specjalnie, ot, mamy obwódkę w jednym z kolorów przypisanych do poszczególnych graczy). Siedzisz więc i męczysz pada, licząc, że twoje działania mają sens, i czasem nawet widzisz swoją postać w kłębowisku walczących figurek.

Trzeba przyznać, że postaci są zróżnicowane wizualnie.

Wszystko to sprawia, że Lego Brawls jest produkcją, przy której trudno usiedzieć. Ani tu rzeczywistego zróżnicowania, ani przywiązujących do gry na dłużej namacalnych postępów i rozwoju postaci, nie licząc oczywiście wspomnianej kosmetyki. To tytuł, jaki odpalasz raz na jakiś czas, na krótko, i to w zasadzie tylko wtedy, gdy masz z kim pograć lokalnie – bo w tym przypadku emocje siłą rzeczy są większe. Nawet i tu czeka nas jednak niemiła niespodzianka: lokalne multi zostało ograniczone do free-for-all, bo wówczas gramy na jednym stałym ekranie bez konieczności jego przewijania. Inne tryby wymagałyby już split screena, którego najwyraźniej Brawls nie jest w stanie obsługiwać.

Jeśli więc nie masz w domu jakiegoś – najlepiej młodszego – „padodzierżcy” do towarzystwa, to najnowszy tytuł spod znaku duńskich klocków możesz sobie śmiało odpuścić. A nawet jeśli masz, to wydatek 169 zł jest tak czy inaczej grubą przesadą.

W Lego Brawls graliśmy na PS5.

Na niektórych mapach można wypychać wrogów poza planszę.