Persona 5 Royal na PS5. To się już robi niesmaczne

Jeśli potrzebujecie szybkiej, krótkiej i treściwej odpowiedzi na pytanie: „Czemu Persona 5 to jedna z najbardziej oryginalnych i zwariowanych produkcji, z którymi natychmiast musicie się zapoznać?”, to służę poniższym screenem:

Gdyby was jednak interesowała nieco dłuższa wypowiedź, to zapraszam do dalszej lektury. Zwłaszcza że troszkę was trolluję, a Persona 5 wcale nie stanowi jakiejś szczególnie odjechanej japońszczyzny. Wręcz przeciwnie: to bardzo przystępna produkcja, która może okazać się przepustką do świata gier jRPG i visual novels dla osób wcześniej kompletnie niezaznajomionych z tymi gatunkami. (To szczera prawda. Nie interesuję się grami z Nipponu, ale ośmielony świetnymi Yakuzami postanowiłem zanurzyć stopę w japońszczyźnie nieco głębiej i utonąłem w Personie 5 na niemal 100 godzin. Cieszę się, że to zrobiłem, bo było to fantastyczne przeżycie! – CormaC).

Wszystko za sprawą osadzonej we współczesnym świecie historii, w której pierwsze skrzypce gra Joker: zupełnie normalny licealista niesłusznie ukarany za szlachetny czyn. Pewnego wieczora uratował bowiem przed napaścią bezbronną kobietę. Niedoszły prześladowca w odpowiedzi zrzucił winę za występek na naszego bohatera, przez co wydalono go ze szkoły i odesłano na rok do przyjaciela rodziny, niejakiego Sojiro Sakury. Większość wydarzeń poznajemy w formie retrospekcji, gdy Joker zostaje schwytany przez policję i oskarżony o kierowanie tajemniczą grupą „widmowych złodziei”…

To w dużej mierze angażująca fabuła i fenomenalna paczka głównych bohaterów doprowadziły do tego, że Personę 5 zalicza się do najlepszych gier poprzedniej generacji. Z jednej strony mamy do czynienia z intrygującym kryminałem, z drugiej z wciągającą opowieścią o dorastaniu i przyjaźni, a jeszcze z innej – z głęboką podróżą przez portrety psychologiczne zróżnicowanych postaci. Podobnie jak Psychonauts dzieło Atlusa w lekki i przystępny sposób opowiada o schorzeniach psychicznych, przedstawia niełatwe problemy związane z molestowaniem, traumami czy kryzysami tożsamości… no i dodaje do tego trochę japońskiego szaleństwa (ale tylko troszeczkę).

Rozgrywkę w Personie zasadniczo podzieliłbym na trzy płaszczyzny. Pierwszej najbliżej byłoby do visual novel: to codzienność japońskich licealistów, którą odkrywamy, przeklikując się przez tony (naprawdę tony) dialogów. Właśnie w ten sposób pchamy do przodu główny wątek fabularny, a jednocześnie poznajemy bliżej wszystkich bohaterów. Konkretna znajomość angielskiego będzie tu niestety niezbędna, ale zapewniam, że same ściany tekstu nie powinny nikogo zanudzić. To świetnie napisana, pełna ciepła i humoru książka z obrazkami, a każdy gracz bez problemu powinien znaleźć w niej postać, której będzie szczególnie kibicował.

Drugą niezwykle ważną płaszczyzną jest „dżejerpegowanie”. Paczka naszych licealistów może przenosić się do metawersum, gdzie jako drużyna „widmowych złodziei” walczy o zmianę nastawienia głównych przeciwników. Brzmi niedorzecznie? No to przedstawię sytuację na przykładzie pierwszego „pałacu” i jego bossa. Już na początku gry poznajemy Suguru Kamoshidę, nauczyciela WF-u pozwalającego sobie na zdecydowanie zbyt wiele wobec swoich uczennic. Aby wpłynąć na zachowania mężczyzny, przenosimy się do jego umysłu-pałacu, który z gameplayowej perspektywy jest po prostu dungeonem pełnym przeciwników. Nasze zadanie to zwiedzenie tej lokacji, wykonanie w niej paru zadań, a na koniec stoczenie potyczki z antagonistą, czyli „dużym” bossem. Pokonując go, spowodujemy, że wuefista w prawdziwym świecie uświadomi sobie niegodziwość swego postępowania i przyzna się do winy.

Starcia odbywają się w typowy dla jRPG sposób: z podziałem na tury, gdzie bohaterowie wykonują kolejno akcje ataku czy przywołania potężnego sojusznika w postaci swojej – zgadliście – persony. Te ostatnie z kolei mamy możliwość kolekcjonować w trakcie walk, zupełnie jak w Pokémonach. Możemy też tworzyć coraz potężniejsze persony, łącząc je w tajemniczym Velvet Roomie. Nawet jeśli nie gustowaliście nigdy w takim gatunku gier, polecam dać szansę dziełu Atlusa. Twórcy Persony włożyli naprawdę dużo pracy w doprowadzenie systemu walki do perfekcji i jeśli nie podejdzie wam on tutaj, no to chyba już nie ma szans, żeby spodobał się gdzie indziej. Owszem, niektóre dungeony pewnie i tak przyprawią was w którymś momencie o ból głowy (pozdrowienia z piątego pałacu), ale nie ma tu przynajmniej mozolnego grindu, a fabuła i stylowa otoczka całości wszystko wynagradzają.

Ostatniej płaszczyzny rozgrywki upatrywałbym w tzw. czasie wolnym, którego na ogół doświadczamy po szkole w chwilach fabularnego rozluźnienia. To wtedy mamy możliwość swobodnego biegania po ulicach tokijskiej Shibui w rytm fantastycznego soundtracku inspirowanego acid jazzem. Atrakcji nie zabraknie: odwiedzanie biblioteki, jedzenie ramenu, obowiązkowe dla japońskich produkcji wędkowanie i romansowanie… Ale i tak większość czasu powinniśmy spędzać na spotkaniach z innymi postaciami. Dzięki temu nie tylko popchniemy dalej ich wątki fabularne, lecz także wzmocnimy persony z nimi związane.

No dobrze, potraktowałem tę recenzję jako pretekst do wyjaśnienia fenomenu Persony 5, ale kilka osób pewnie interesuje, czy warto się za to wszystko zabierać w wersji przygotowanej na PS5. Otóż nie warto. Atlus niestety słynie z antykonsumenckich zachowań, przy których bledną EA i Activision Blizzard. Już pierwotnie edycja Royal, wydana trzy lata po premierze pierwowzoru, zmuszała nas do ponownego zakupu gry za pełną kwotę i przechodzenia jej raz jeszcze (a pamiętajcie, że rozmawiamy o kolosie na jakieś 100 godzin), by dotrzeć do nowego segmentu opowieści i poznać powplatane tu i ówdzie dodatkowe wątki, z dwiema nowymi postaciami na czele.

Przy okazji wydania na PS5 Atlus zmusza nas do zakupu Persony 5 za pełną kwotę raz jeszcze, i to nawet nie oferując w zamian nowej zawartości (komplet DLC nikogo nie rozgrzesza, bo to tylko kosmetyka, zastrzyk gotówki, dodatkowe persony itp.). Jasne, edycja ta działa niesamowicie płynnie w 60 klatkach na sekundę, ponadto wszystko śmiga praktycznie bez ekranów ładowania, ale takie bajery można było odblokować wcześniej za pomocą bezpłatnej łatki, w ostateczności – niedrogiego DLC. Nie pokuszono się nawet o wykorzystanie możliwości DualSense’a, więc myślę, że żądanie za coś takiego 259 złotych można spokojnie nazwać rozbojem w biały dzień. Jeśli nie mieliście dotąd styczności z Personą 5, gorąco polecam po prostu zapoznać się z wydaniem Royal z PS4, które bez problemu można dorwać na wyprzedażach znacznie taniej. Ktoś powinien w końcu włamać się do pałacu Atlusa i dokonać zmiany w sercach jego dyrekcji, bo tego typu dojenie graczy nie przystoi twórcom takiej historii.

Przypominam też, że jednocześnie z premierą na PS5 Persona 5 przestaje być tytułem na wyłączność konsol Sony – od teraz można ją ograć np. w Game Passie. A to wydaje się doskonałą okazją do sprawdzenia, czy to tytuł dla was (jeśli jeszcze was nie przekonałem).

W Persona 5 Royal graliśmy na PS5.