Recenzja: God of War dotarł na pecety. I jest fenomenalny

To gra zdecydowanie inna niż starsze odsłony serii. Twórcy zdecydowali się odświeżyć formułę, tworząc tytuł, który wygląda jak współczesna gra akcji. God of War jest pełen satysfakcjonujących starć, które jednak sprawnie przeplatają się z poprowadzoną w nowy sposób – i na wysokim poziomie – narracją. Osią opowieści są stosunki dwóch głównych bohaterów: ojca – Kratosa, bohatera cyklu; oraz syna – Atreusa, młodzieńca, którego poznajemy, gdy obaj przygotowują się do pogrzebu Laufey – partnerki boga wojny i matki chłopca. To właśnie jej śmierć wypycha dwójkę bohaterów poza bezpieczne ramy ich domostwa: ruszają w podróż na szczyt góry, by tam złożyć prochy zmarłej.

Nie zabrakło krwawych finisherów – twórcy jednak nieco spuścili z tonu i nie uświadczycie tu scen aż tak hardkorowych, jak patroszenie centaurów w GoW III.

Co znamienne, wydarzenia te mają miejsce na dalekiej północy. Twórcy porzucili ciepłe klimaty antycznej Grecji na rzecz mroźnej mitologii skandynawskiej, która zgrabnie zastępuje tu wyeksploatowane już do cna podania z Hellady. A Kratos, jak można się domyślić, w międzyczasie zdążył zadomowić się w panteonie lokalnych bogów. Co jednak nie znaczy, że się polubili: wojownicze bóstwa najwyraźniej nie pałają miłością do uchodźcy – szybko więc okazuje się, że sentymentalna z początku wyprawa, której celem było uhonorowanie zmarłej, ma drugie dno.

Główne skrzypce gra tu oczywiście Kratos – to on, starym zwyczajem, szlachtuje wrogów, rozrąbuje im łby, wyrywa kły i ogółem swymi mocarnymi ramionami pcha akcję do przodu. Partneruje mu jednak pozbawiony olbrzymich bicepsów Atreus, asystując ojcu w walce. Przy tej okazji złośliwie można też rzec, że jak ktoś nie ma w mięśniach, to ma głowie – z tego względu młodzieniec, bardziej obeznany w lokalnych wierzeniach i językach, pomaga odnaleźć się byłemu mieszkańcowi Sparty w nowych okolicznościach.

Tandem ten jest oczywiście odpowiednio wyposażony. Kratos, co jest miłą odmianą, prócz przydającej się przy blokach rozkładanej tarczy, dzierży Lewiatana – topór, który z biegiem fabuły będziemy modyfikować poprzez udoskonalanie ostrza, nakładanie na nie zaklęć czy wymianę styliska. Jego syn z kolei włada łukiem – młodzieniec co prawda zadaje umiarkowanie duże obrażenia, ale swoimi strzałami np. mrozi czy dezorientuje wroga. W czasie wolnym od naparzanki obaj zaś, robiąc użytek ze swoich zabawek, rozwiązują różnego rodzaju zagadki środowiskowe, otwierając mosty, niszcząc przęsła itd. Elementy logiczne tego rodzaju pojawiają się stosunkowo często. Ponadto nasi bohaterowie noszą zbroje – w przypadku Kratosa podzielone na części i uzupełnione talizmanem. 

Gra wygląda ślicznie i bez problemu działa z monitorami ultrapanoramicznymi.

Całość wyposażenia to przyzwoity i dający sporo frajdy w rozwijaniu komplet, który do tego dobrze wygląda. A co najważniejsze – walka tym wszystkim sprawia morze frajdy, gdyż mamy do dyspozycji nie tylko drzewka talentów, które aktywują np. różnego rodzaju kombosy, ale i będący niejako ikoną serii spartański szał, podczas którego Kratos tłucze wrogów bez litości. To ponownie gra bardzo krwawa, finishery zaś robią spore wrażenie – choć wydają się w porównaniu z poprzednimi częściami jakby trochę stonowane.

To już drugi duży port z PlayStation, w jaki miałem okazję zagrać, i zarazem kolejna po Death Stranding gra, która na pececie nie sprawia żadnych problemów. Podczas zabawy nie zanotowałem ani jednej zwiechy, nie było podejrzanych spadków wydajności ani żadnych gliczy. No, jeden raz Kratos podczas rozmowy był niemy – najpewniej więc nie przypisano do jego kwestii pliku audio. To jednak szczegół, który nie rzutuje na świetny całościowy obraz gry – chciałbym, żeby wszystkie produkcje reprezentowały taki poziom.

W kwestii wydajności – cóż, God of War wymaga mocnego sprzętu. Ogrywałem go na komputerze z wyższej półki, którego kluczowymi komponentami są Core i9-10850K oraz GeForce RTX 2080 Ti. I jak się okazało, taki zestaw jest niezbędny, by zapewnić średnią wydajność powyżej 60 klatek animacji na sekundę przy najwyższych detalach w rozdzielczości 3440 x 1440 – a więc w ultrapanoramicznym, poszerzonym QHD. Na szczęście w przypadku słabszych maszyn możemy trochę pomieszać w opcjach graficznych.

Mimo konsolowego rodowodu twórcy udostępnili pecetowcom całkiem sporo opcji związanych z grafiką. Jakość oprawy dostosujemy na osobnej, niewidocznej tu karcie ustawień.

Prócz detali ultra mamy do dyspozycji ustawienia wysokie, niskie oraz oryginalne. Nazwa tej ostatniej pozycji sugeruje, że szczegółowość grafiki odpowiada temu, co znamy z PS4, a na drabince ustawień pecetowych zajmuje miejsce detali średnich. Przerzucając się pomiędzy tymi opcjami, możemy zyskać bez większych problemów dodatkowe klatki.

Jeśli jednak to za mało, do dyspozycji mamy również sekcję ze skalowaniem rozdzielczości. Tam znajdziemy kolejno DLSS, FidelityFX Super Resolution oraz suwak skali renderowania. Opcji tych możemy używać naprzemiennie (razem nie działają) i każda funkcjonuje nieco inaczej – choć wszystkie prowadzą do tego samego, czyli przyrostu liczby klatek animacji. DLSS wymaga kart Nvidii ostatnich dwóch generacji i daje najlepsze efekty – wzrost wydajności jest zauważalny, szczególnie przy niższych detalach grafiki, i odbywa się to z niemal niewidocznymi stratami w jakości obrazu. Inaczej wygląda sytuacja w przypadku dwóch pozostałych, które również pozwalają nieco bardziej „rozpędzić” grę, ale kosztem wyraźnego pogorszenia oprawy. W tabeli poniżej znajdziecie zestawienie wydajność z DLSS i bez na trzech wybranych poziomach detali grafiki.

Wersja pecetowa to również siłą rzeczy zmienione w stosunku do pierwowzoru sterowanie. W „blaszanego” Boga wojny grałem, korzystając z klawiatury i myszki. Kontrola nad dwójką głównych bohaterów nie jest tu tak intuicyjna jak w przypadku konsoli, ale po początkowych trudnościach bez pada mogłem się spokojnie obyć i bawiłem się wprost wyśmienicie.

Od konsolowej premiery w 2018 roku God of War nie zestarzał wcale – ani graficznie, ani gameplayowo. To wciąż tytuł, który zachwyca skalą, pięknem odwiedzanych przez nas krain czy satysfakcjonującą walką. Nie bez znaczenia jest również przyjęta przez twórców formuła podróży ojca z synem i rozterek z tym związanych. To niby gra akcji, ale scenarzystom zdarza się przemycić gdzieś pomiędzy krwawymi starciami kilka zgrabnie upchniętych uniwersalnych prawd. Pecetowe szaty Boga wojny prezentują się więc okazale: to gra, w którą każdy fan tytułów nastawionych na akcję powinien zagrać.

Zróżnicowanie lokacji to duża zaleta gry.

Ocena

Ocena

God of War, na jakiego czekali pecetowcy – nie zestarzał się ani o jotę, wygląda świetnie i przynosi mnóstwo satysfakcji: zarówno z walki, jak i ze śledzenia ciekawej historii, dla której tłem są wyśmienicie prezentujące się realia mitologii skandynawskiej.

9

Ocena końcowa

Plusy

• nowe skandynawskie realia 
• satysfakcjonująca walka 
• ciekawa historia 
• zróżnicowane lokacje 
• dwójka bohaterów i relacje między nimi 
• świetny stan techniczny gry

Minusy

• by grać „na maksa”, trzeba mocnego peceta
• dla niektórych: w stosunku do poprzednich odsłon twórcy jakby trochę odpuścili z brutalnością