Recenzja Super Mario RPG. Lekko, z humorem, ale bez szału

Mario za sprawą cyklu Paper Mario wielokrotnie zatapiał się w formule RPG. Pierwsze podejście do takiego typu zabawy poczyniono już w 1996 roku na Super Nintendo we współpracy z ówczesną królową gatunku – firmą Squaresoft. Czasy te są tak odległe, że osoby wtedy urodzone mają teraz 27 lat.

To jeden z powodów, dla których w recenzji traktuję ten remake bardziej jak coś nowego, zamiast skupiać się na porównywaniu go z oryginałem. Zwłaszcza że popularność i dostępność SNES-a w naszym kraju były nikłe, a pierwotne Mario RPG zostało wydane w Europie dopiero w 2008, gdy trafiło na Wii Virtual Console. Do dziś to jedyna cyfrowa platforma, na jakiej dało się z nim legalnie zapoznać. Zatem: czy jako gra ubrana w nowe szaty, odświeżona przez studio ArtePiazza, ma szansę spodobać się w 2023 roku?

Super Mario RPG

Mimo iż od czasów Wii platformy Nintendo nie ścigają się z konkurencją pod względem mocy obliczeniowej i grafiki, to doskonale radzą sobie z pudrowaniem słabości układów stylizowaną oprawą swych hitów. Gry z Mario zawsze wyglądają dobrze, czytelnie, kolorowo i mają w sobie unikalny urok hamujący proces starzenia się. Świat Królestwa Grzybów (ang. Mushroom Kingdom) jest tak mięciutki i milutki, jak to tylko możliwe, zwłaszcza gdy pokazujemy go w rzucie izometrycznym – tak jak w Super Mario RPG. Urocze lokacje przypominające dioramy zawsze stanowiły mocną stronę dzieł Nintendo i to się nie zmieniło.

Wszystkie postacie i krainy znane z platformówek o żółwiach, rurach, kwiatach i hydraulikach zyskały tutaj nowe życie, ponieważ – jak sugeruje tytuł i sam gatunek – jest to gra, w której scenariusz ma znaczenie. Oczywiście nie dostajemy niczego nadto złożonego fabularnie i Mario musi po prostu przejść przez liczne przeciwności losu, by pokonać głównego złego i przywrócić niebu magiczne gwiazdy niezbędne do tego, by wszelkie marzenia mogły się spełnić. Intryga zaczyna się klasycznie w zamku Bowsera, pojawia się także motyw ratowania porwanej księżniczki Peach, jednak główny cel jest o wiele odleglejszy i ważniejszy.

Super Mario RPG

Mario rozmawia z sympatycznymi mieszkańcami kolejnych regionów, angażując się w ich problemy oraz imponując im tym, jak wysoko (jako jedyna postać) potrafi skakać. I okazuje się to o tyle przyjemne, że nawet pomimo faktu, iż budujemy drużynę, nabijamy poziomy doświadczenia, kupujemy sprzęt i wykonujemy questy, dalej mamy dostępny przycisk od skakania, który przydaje się, by odkryć jakiś sekret bądź ominąć wroga czy przeszkodę. Nie jest to zbyt wygodne w zaprezentowanym rzucie kamery ani zbyt dokładne, ale gra bardzo rzadko wymaga od nas precyzji, więc elementy platformówki stanowią miły dodatek budujący spójną wizję świata.

Przemierzane przez nas światy nie szokują wielkością i najczęściej składają się z lokacji wprowadzającej (zwykle to klasyczna „wioska”), z której przechodzimy do dungeonów wypełnionych postaciami znanymi głównie z platformówek z Mario. System walki jest turowy, a nasza drużyna na polu bitwy liczy maksymalnie trzech bohaterów. Początkowo przyłącza się do nas Mallow (sympatyczny chłopiec-chmurka wychowywany w plemieniu żab) oraz Geno (ożywiona drewniana zabawka, ale z wielkim charakterem), z czasem dochodzi sam Bowser i oczywiscie Peach.

Postacie mają wspólną pulę punktów, którą wykorzystują do rzucania czarów, a superatak ładowany kolejnymi udanymi ciosami różni się zależnie od tego, jaki skład wystawimy do boju. Mimo iż gra korzysta z klasycznego systemu polegającego na tym, że część wrogów, a zwłaszcza bossowie, jest wrażliwa na pewne statusy lub typy zaklęć, to naszą główną broń stanowią podstawowe ataki, które zadają dodatkowe obrażenia, gdy w odpowiednim momencie wdusimy przycisk akcji.

Super Mario RPG

W Super Mario RPG wygrywa prostota, skupianie się na przygodzie i gnaniu po kolejne magiczne gwiazdy. Nie mamy tu drzewek umiejętności, wyboru dialogów czy nawet zbyt pokaźnego sprzętu. Normalnie to raczej duża wada, jednak w przypadku tej gry od początku widać, że chodzi w niej o zabawę konwencją, a nie o to, by naprawdę zrobić tytułowe RPG. Biorąc pod uwagę, że całość ukończymy w 8-10 godzin, to nie ma nawet czasu, by ta prostota zaczęła przeszkadzać. W Super Mario RPG przyjemność sprawiają drobne detale takie jak to, że każda broń wymaga wduszenia w innym momencie przycisku, by wykonać mocniejszy atak, możliwość podmiany postaci w trakcie walki czy szukanie sekretów w formie niewidzialnych skrzyń ze skarbami.

Od dłuższego czasu panuje moda na remake’owanie gier i nie zawsze są to potrzebne projekty. Super Mario RPG okazało się jednak niezwykle fajną niespodzianką i udanym tytułem do przekąszenia między największymi hitami ostatnich miesięcy. Bardzo ładne środowiska, jak zwykle piękna oprawa dźwiękowa, intuicyjny system walki oraz szeroko pojęta przystępność sprawiają, że miło spędza się czas z tą produkcją. Porównywanie jej z tuzami gatunku nie ma jednak większego sensu, bo to tylko luźna wariacja na temat rolplejów, a nie konkurent dla gier takich jak Final Fantasy X, Persona 5 czy Dragon Quest XI (żeby nie sięgać po Divinity czy Baldur’s Gate 3).

Siłę Mario stanowią lekkość, tempo i osobowość, a nie to, że ma głęboki świat, w którym można opowiedzieć interesującą historię – a bez tego trudno przecież marzyć o byciu znaczącym erpegiem, przynajmniej w klasycznym znaczeniu. I choć liczne postacie i wątki zostały tu ciekawie przedstawione, są to tak naprawdę mikronowelki do streszczenia w nie więcej niż trzech zdaniach.

Super Mario RPG

W przypadku takich premier tym bardziej szkoda, że Nintendo wciąż nie bierze pod uwagę tworzenia polskich wersji językowych swoich dzieł. Poza kolekcjonerami i prawdziwymi fanami tytułów tej firmy głównymi odbiorcami Super Mario RPG powinni być młodsi gracze. Produkcja zapewniłaby im dobre wejście w gatunek i możliwość poznania jego podstawowych mechanizmów, które zostały tu dopracowane w punkt – bariera językowa, nawet w tak przystępnej grze, może okazać się jednak zbyt duża, by najmłodsi bawili się bez ciągłego wsparcia opiekunów (chyba że mówimy o dzieciach, które już mają za sobą jakieś podstawy i pierwsze lata angielskiego w szkole).

To gra banalna w swych założeniach, jednak warto pamiętać, że to także próba odtworzenia klasyki z 1996 roku, którą pokochał świat (przynajmniej ten japońsko-amerykański). Podczas grania łatwo zrozumieć tę sympatię, wyobrażając sobie, jak innym od wszystkiego na rynku tytułem było wtedy Super Mario RPG. Dziś, w zalewie produkcji indie, nie ma już prawa robić podobnego wrażenia. Choć uroku i spełniania pewnej misji nie zamierzam tej grze odejmować, trudno o wystawienie jej wyższej oceny niż siedem. Wiedzcie jednak, że to jedno z tych słynnych „niesamowicie mocnych siedem na dziesięć”, w których wszystko się zgadza i wszystko działa, tylko konkurencja je przygniata.

A czym jest wspomniana wyżej misja Mario? To bycie przystępnym i wesołym, poprawianie humoru i sprawianie przyjemności. Znacie wszyscy te ujęcia ze wspaniałym błękitem, żywą zielenią, okrzykami „juhu”, różowiastą do przesady księżniczką i gadającymi, wesołymi grzybkami – jeżeli potrzebujecie niezachwianej niczym dawki pozytywnych wibracji, to tego na pewno wam tu nie zabraknie.