Życie syna wodza wikingów jest trudne. Szczególnie gdy jesteś tym młodszym, twoją matką jest czarnoskóra niewolnica, a ty przez lekkomyślność omal nie doprowadzasz do śmierci następcy tronu. W takich okolicznościach nie pozostaje nic innego, jak rzucić wszystko w diabły i wyjechać w Biesz... Znaczy się: wypłynąć plądrować Wyspy Brytyjskie.

Głuchowski to przede wszystkim ojciec Uniwersum Metro 2033 – powieści z tego cyklu zapewniły mu popularność i dały początek świetnej serii gier. Autor parę razy już jednak udowodnił, że potrafi uciec od klaustrofobicznych klimatów. Tym razem jest podobnie – ale też nie do końca. Bo klimat postapo można wyciskać z każdej ze stron.

Zamiast grać w wolnym czasie jak człowiek enki postanowił napisać powieść. Po czym ją wydał!

Katastrofę udało się przetrwać nie tylko w Moskwie. Również w innych miastach, gdzie pod ziemią splatały się w sieci tunele metra, ocaleni stłoczyli się, próbując dożyć kolejnego dnia. Nie inaczej było w Kijowie. Tyle tylko, że tam czerwona linia metra została odcięta od pozostałych.

Dekadę Marvel Cinematic Universe uczczono imprezą, na którą zaproszono niemal wszystkich liczących się biesiadników. Recenzję ich pląsów mógłbym zamknąć w trzech znakach tekstu: „meh”.

Od wydania w Polsce powieści „Piter” Szymuna Wroczka minie w tym roku siedem lat. To szmat czasu. Niejedna broń w petersburskim metrze w tym czasie zdążyłaby zardzewieć, niejedna stacja – paść pod naporem wrogo nastawionych sąsiadów. Każdego jednak, kto czytał tamtą książkę, pozostawiono z otwartym pytaniem: czy Iwan przeżył? Druga część cyklu przynosi na nie odpowiedź.

Jeśli boisz się OGROMNYCH spoilerów dotyczących najnowszego produktu z linii STAR WARS, nie otwieraj tego tekstu.

Zawód.

Autobiografia Pythonów wdzięczy się do nas z okładki zdaniem „absolutnie-odmienna-od-czegokolwiek-dotąd”. I mieszka w tym ciągu liter pewna prawda, bo też żonglerzy z Latającego Cyrku nie doczekali się jeszcze równie kompleksowego wydawnictwa. Pytanie jednak, czy ta „odmienność” wyszła książce na dobre.

Bo co tu jest do zrozumienia? Wrzuć do jednego naczynia cyrkowy show, pokaz atletyki, niskobudżetowy film akcji, operę mydlaną, komiks Marvela, Dragon Ball Z, reality show, mitologię i uroczystą galę sportową. Wymieszaj wszystko ze sobą, wyrzuć uprzedzenia na temat tego, czym powinien być sport i baw się dobrze.

Zdaniem niektórych osób anime było najlepsze dziesięć lat temu/w latach 90./kiedykolwiek byli nastolatkami. Czy to prawda? Jasne, że nie. Z okazji nowego sezonu przyglądamy się nie tylko najciekawszym debiutującym seriom, ale też najlepszym japońskim animacjom z ostatnich dwóch lat, żebyście mogli przekonać się na własnej skórze, że anime ist nicht tot.

Po śmierci Terry'ego czeka nas już tylko jego jedna nieopublikowana (w Polsce) powieść. Co jednak nie znaczy, że tym samym całkowicie żegnamy się z Discworldem. Fani tego świata mogą pocieszyć się choćby tą pozycją. 

Papkin i Cross już swoje opinie wyrazili. Szanuję je, prawie w ogóle się z nimi nie zgadzam. Mam dziesięć (tak naprawdę to z kilkadziesiąt, ale zasady to zasady) swoich ulubionych soundtracków. Sugeruję założenie na uszy dobrych słuchawek i przeniesienie się na jakieś wygodne siedzisko.

Po zobaczeniu pierwszej wersji mojej listy Spikain zaczął jojdać, że Top 10 nie może zawierać czterdziestu pozycji i żebym to choć odrobinę skrócił. Zrobiłem to, rzucając głośno najgorsze obelgi w kierunku świata, systemu i Papkina. Macie - oto moja lista ulubionych dziesięciu soundtracków. Niestety tylko z dziesięcioma pozycjami.

W tym tygodniu Magazyn Kulturalny będzie miał aż trzy odsłony. Obchodzimy weekend z muzyką z gier (co mogliście zobaczyć przy wczorajszym quizie), a skoro każdy z nas ma jakieś swoje najulubieńsze ścieżki dźwiękowe...

Atomówki, Zwariowane Melodie, Spider-Man, Laboratorium Dextera, Owca w Wielkim Mieście, Jetsonowie, Chojrak: Tchórzliwy Pies… Ach, czy kreskówki kiedyś nie były znacznie ciekawsze i lepiej zrobione? Prosta pdpowiedź brzmi: nie. Podchwytliwa z kolei: bardzo możliwe.

Nie jest tak, że nie potrafię sobie wyobrazić gorszego sposobu spędzenia półtorej godziny, niźli obejrzenie nowego Hitmana. Można przecież – na ten przykład – potaplać się przez ten czas we krwi osoby chorej na AIDS.

Nuta obyczajówki we wstępie? Jest! Pokaźna obsada, za którą zdążyliśmy się stęsknić? Jest! Nazwisko Akiry Toriyamy w napisach końcowych? Jest! Teoretycznie Super miał wszystko, by przywrócić magię Dragon Balla na srebrny ekran. Ale gdy zwycięstwo wydawało się bliskie, nastał odcinek piąty.

Uwaga: narzekam na Hannibala. Narzekanie to nie przekreśla faktu, że jest to jeden z fajniejszych seriali, jakie widziałem w ostatnich latach, a sama obecność Madsa Mikkelsena dorzuca mu do oceny co najmniej kilka oczek. Po czterech odcinkach trzeciego sezonu zmuszony byłem jednak sprawdzić, czy przypadkiem nie stworzył ich ktoś inny, niż poprzednie. Oglądając je, wybitnie często zgrzytałem zębami.