Horizon Forbidden West: Naturalna ewolucja „jedynki” [RECENZJE]

Miałem nadzieję, że twórcy pójdą sprawdzonym tropem i zafundują nam sequel zgodny z maksymą Cliffa Bleszinskiego – „bigger, better, more badass”. A że Horizon Zero Dawn był pierwszą grą z otwartym światem w portfolio Holendrów, po cichu liczyłem też na to, że nauczeni doświadczeniem wyeliminują rozmaite bolączki typowe dla wieku dziecięcego. Innymi słowy – wierzyłem, że otrzymam grę równie interesującą, ale większą i bardziej dopieszczoną. Dobrze mieć świadomość, że w świecie zdominowanym przez remastery, rimejki i produkcje klepane taśmowo, są jeszcze ekipy, które nie wybierają drogi na skróty.

W skrócie: mamy tu problem z odkrywaniem. Nowe bronie i potwory bardzo często nie są naturalnie wprowadzane jako część historii, a jako całkowicie opcjonalna opcja; nieważne, jak użyteczną czy ekscytującą częścią przygody Aloy mogą one być. Tak już było w poprzedniczce, ale tutaj często się spotyka znajome potwory w trakcie głównego wątku, gdy te nowe znajduje się wyłącznie poza tą decydującą ścieżką. Wielka szkoda, zwłaszcza że nowe bronie dają masę frajdy.

W chwilach przestoju Forbidden West oferuje całkowicie opcjonalną taktyczną minigrę, która jest tak urzekająca, że musiałem poprosić o więcej miejsca w tej recenzji, bo za bardzo zbaczałem z głównej ścieżki. W chwilach ruchliwszych podstawowe funkcje – bieganie, skakanie, wspinanie się, gapienie się z otwartą gębą na gigantyczne robo-dinozaury, a potem strzelanie w te robo-dinozaury z pomocą pomysłowego arsenału łuków i strzał – to odlot od początku do końca.

Ani ty, ani ja nie poznamy nigdy wszystkich faktów na temat świata, w którym żyjemy; o jego obywatelach, o jego historii. To czemu więc musimy tyle wiedzieć o tym fikcyjnym? Gdzie jest miejsce na wyobraźnię?

To problem nie tylko z Horizon Forbidden West ani też problem ograniczający się do gier wideo. Widać to ogółem w historiach dla obecnego masowego odbiorcy, gdzie wszystko – od „Gwiezdnych wojen” po Marvel Cinematic Universe – skupia się na fabule zamiast na postaciach, dając backstory nawet tym lakonicznym postaciom, które dawno temu zabito. Wszyscy tak dzisiaj robią. Tak jest bezpiecznie. Witamy w Erze Fandomu.

Horizon Forbidden West spełnia obietnicę dostarczenia więcej wszystkiego, co tylko możliwe. To szwedzki stół, przy którym można się wiecznie paść, zapełniony questami, postaciami, obozami, lokacjami, znajdźkami oraz potyczkami z nowymi śmiercionośnymi maszynami. Wiele rozbudowanych narzędzi do podróży i możliwości w walce wspaniale umila czas spędzany w tej prześlicznej, niemal fotorealistycznej dziczy. Ale Forbidden West również potyka się o swoje przyjęcie, że więcej znaczy lepiej. Zarówno mechanicznie, jak i narracyjnie, męczy się pod ciężarem swoich sequelowych ambicji, za bardzo się starając o wielkość i zapominając czasem o swoim świetnym world-buildingu oraz fabularnym sercu.