Star Wars Outlaws: Moc(no okej) jest z Ubisoftem [RECENZJE]

Owszem, historia o składaniu ekipy do kupy do napadu jest świetna. I owszem, współpraca z i przeciwko gangom prowadzonym przez choćby Jabbę jest super. No i uwielbiam ND-5 i Niksa! Ale Star Wars Outlaws najbardziej doceniam za to, że w końcu, po tych wszystkich latach oglądania filmów, mogę wreszcie wskoczyć do gwiezdnowojennego świata i po prostu w nim sobie pożyć.

Co za ironia, że statek Kay nosi nazwę “Śmiałek”, gdy w Star Wars Outlaws nie ma zbyt wielu koncepcji, których nie ujrzeliśmy przedtem w innych przygodach opartych na akcji i otwartym świecie. Zamiast tego dostaliśmy Sokoła Millenium: całkiem awaryjną kupkę śrubek trzymających się na zużytych częściach, która za to nie zawodzi w kwestii wystrzelenia nas w gwiezdnowojenną, fanowską nadprzestrzeń.

Star Wars Outlaws ukazuje dwie strony Ubisoftu: jest konwencjonalne i bezpieczne na sposoby, które irytują mnie jak nie wiem, ale jest też zbyt ambitne na bycie zwykłym sandboksowym TPS-em. Outlaws to gra, gdzie niemal każda misja fabularna zawiera czołganie się przez wentylację, która prowadzi do drabiny, która prowadzi do korytarza. Jest to też gra z interaktywnym i istotnym systemem reputacji, niemożebnie szczegółowymi miastami, których nie chciałem opuszczać i prawdopodobnie moją ulubioną zawartością open-worldową w historii.

To gra uznanego studia, wsparta przez wydawcę-giganta, która pozwala mu się pobawić gwiezdnowojennymi zabawkami. Wartość produkcyjna jest duża jak wieżowce, nowa ekipa postaci daje frajdę, główny duet jest wspaniały i naprawdę spełnia fanowskie marzenia.
Niemniej gra zapowiada intrygujące koncepcje, których potem nie rozwija, nie podejmuje zbytnio ryzyka i jest upstrzona problemami natury technicznej. Dobrze się bawiliśmy przy Star Wars Outlaws, jednak ciąży na nas poczucie, że sequel ma potencjał na doskonałość.

Chwilami nie chciałam odkładać tej gry, co tylko sprawia, że rażące przeoczenia jeszcze mocniej się wyróżniają. Wybrakowana fabuła, zaskakujące niedoróbki jak na produkcję o takiej skali oraz główna bohaterka, która nie jest tak znacząca, jak powinna być, oddzielają tę grę od doskonałości.

Rezultat stanowi zestaw dosyć bolesnych porównań: brakuje tu rozległego modelu skradania się z serii Arkham, układowości Dishonored czy wyrazistego, nieprzerwanie satysfakcjonującego tempa przy doborze przeciwników z Assassin’s Creed. Brakuje tu liniowego dopieszczenia i charyzmy Uncharted. Brakuje płynności animacji przy platformowym skakaniu z krawędzi na krawędź z takiego Horizona czy czystej radości z uczynienia platformingu sednem gry samej w sobie, tak jak w Star Wars Jedi. I, co nader koszmarne dla Ubisoft Massive, które nie miało jak tego przewidzieć przy wzięciu projektu na swoje barki, Outlaws postawiło na gwiezdnowojenną opowieść o napadzie w okresie postandorowym, kiedy serial ten zaliczył przy tego typu historii taką wrażliwość, humanizm czy precyzję, że napęczniały od cameo niewypał Kay i załogi jest przy “Andorze” daleko w tyle o całe lata świetlne.