23
[Retro Action] Incubation
![[Retro Action] Incubation](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2021/11/19/72380e1b-1c2a-40c1-811f-be1c1b985db7.jpeg)
Incubation
Na początku był Laser Squad. Potem nadszedł Nieznany Wróg w UFO, przemknęły gdzieś Kosmiczny Wrak i Kosmiczna Krucjata. Pojawia się jednak nowe zagrożenie – Incubation: Time is Running Out…
Na planecie Scayra skolonizowanej przez Chromian (jest to bowiem powrót do świata gier Batte Isle) na skutek awarii generatory potężnego pola siłowego otaczającego kolonistów przestają działać. Nie jest to groźne, bo Scay’Ger-anie (autochtoni) nie są wrogo nastawieni. Jednak zwykły ludzki wirus doprowadza do mutacji, która zmienia pokojowych obcych w krwiożercze bestie. Gdy na dodatek okazuje się, że nie ma na niego antidotum zaczyna się piekło pośpiesznej ewakuacji (dla zwykłych mieszkańców) oraz walka o utrzymanie kluczowych pozycji (dla Marines)…
Klimat gry utrzymano (z bardzo dobrym zresztą skutkiem) w stylu drugiej części Obcych. Przez pierwsze kilka misji (a w sumie jest ich ponad 30) dokonujemy kompletnej eksterminacji wroga. Z czasem pojawia się ich jednak coraz więcej. Broń zaczyna jarzyć się na czerwono… Rosną stosy pustych łusek… Pojawia się jakiś nowy mutant… Zaczyna się pośpieszne stawianie min. Latają pociski. Wybuchają rakiety. Wrze walka wręcz. Ktoś wpada w panikę…
Podobnie jak w Space Hulku, najważniejszy staje się główny cel misji, bo każda chwila zwłoki kończy się zwłokami Marines. Nie sposób powstrzymać ciągle napływających z paru stron Obcych. A trzeba jeszcze się przez nich przedrzeć do przełącznika, wyjścia, więźnia. Czacha dymi! Na szczęście można zgrać w dowolnym momencie stan gry, a na najniższym poziomie skorzystać nawet z opcji Undo.
Rozgrywce towarzyszy prawie perfekcyjne wykonanie i dobre założenia „systemowe”. Pierwsza rzuca się w oczy grafika. Całkowity O D L O T. Pełne 3D w wysokiej rozdzielczości i 65 tysiącach kolorów. Dynamiczna praca kamery – można dostać dreszczy, gdy z perspektywy potwora rusza się korytarzami w stronę Naszego Marines albo gdy lecą w jego (czyli naszą) stronę pociski. Gra obsługuje 3Dfx-a, jednak nawet bez niego jest na co popatrzeć i a całość chodzi bardzo szybko. Posiadacze minimalnej konfiguracji mogą przełączyć samą animację w niższą rozdzielczość (po ustaniu ruchu obraz wraca w Hi-Res). Ruchy postaci także wyglądają w miarę naturalnie.
W miarę, bo walka, ze względu na podział na tury, nie jest jednoczesna i jak atakują nasi, to wraże jednostki jakby tego nie zauważały, co zbyt naturalne nie jest. Drugim przejawem niedopracowania są pociski, które czasami przelatują przez rogi przeszkód terenowych. Postacie trzymają broń w rozmaity sposób i to co przy jednej wygląda OK, przy innej troszeczkę razi. Obie „wady” nie mają jednak wpływu na akcję, bo pierwsza jest konsekwencją przyjętego trybu rozgrywki i raczej nie do uniknięcia, a drugiej dokładnie wiadomo kiedy się spodziewać, dzięki czemu nigdy nie jest zaskoczeniem i nie przesądza o wyniku konfrontacji.
Do grafiki dochodzi jeszcze cała oprawa dźwiękowa – (od)głosy żołnierzy, Obcych i bardzo, bardzo niepokojąca muzyka (zapisana w formacie Audio-CD, dzięki czemu nie trzeba drogich kart, by się nią rozkoszować i można jej słuchać poza grą). Od razy wylatują z głowy myśli o niedzielnym pikniku. Tu się czuje walkę o przeżycie najbliższych sekund!
Rozgrywka bazuje na punktach ruchu. Marines możemy ruszać w dowolnej kolejności, gdy jednak przejdziemy do następnego, nie wykorzystane punkty ruchu są stracone (chyba, że nie zużyliśmy żadnego). Nie „podpakowany” sterydami czy wszczepami, Marines ma ich tylko trzy, jednak większość akcji kosztuje jeden punkt, za wyjątkiem ustawienia żołnierza na Aktywnej Obronie, która wymaga co najmniej dwóch punktów (może wtedy strzelać dowolną ilość razy w czasie tury wroga – jeden strzał obrońcy przypada na jedną akcję atakującego) – oraz obrotu, który jest darmowy. Postacie zawsze chodzą przodem, ale można po zakończeniu ruchu Komandosa obrócić. Nie można kucać, skakać, czołgać się ani wspinać – plansze są jednak tak zaprojektowane, że nie ma to znaczenia, a kucanie przy wybuchu rakiety czy ataku kłami, też niewiele pomaga. Marines może za to latać, gdy ma plecak rakietowy, co przydaje się do szybkiego wychodzenia na tyły wroga, zdobywania zapasów, rekonesansu czy ewentualnie gwałtownej śmierci.
Między większością misji można uzupełnić ekwipunek i ewentualnie zwerbować nowego marines. Podstawą rozliczeń za nowe cacka są punkty zaopatrzenia, które można zdobyć podczas misji przez szperanie w walających się czasami skrzyniach. Dodatkowo jednak (bardzo miła nowość) marines musi się wykazać odpowiednim zaawansowaniem w umiejętnościach wymaganych przez dany gadget. Umiejętności jest dokładnie sześć i obejmują broń (osobno lekką i ciężką), medycynę, technikę, poruszanie się i dowodzenie. Ich poziom jest ściśle powiązany z punktami doświadczenia przyznawanymi za przeżycie misji i (prawie) każdego zabitego wroga – dziesięć takich punktów zmienia się w jeden punkt umiejętności, o który można zwiększyć dowolną z nich. Do zwiększania umiejętności służą też promocje – dostaje się je jednak do rozdysponowania zdecydowanie rzadziej, a poza tym jednej postaci nie można promować więcej niż trzy razy. Ze wzrostem punktów doświadczenia wzrasta też ilość punktów życia, co zwiększa szanse na polu walki, ale i tak dobrej zbroi nie zastąpi. Tak więc chyba po raz pierwszy wprowadzono tak dużo elementów klasycznego RPG, bo chociaż doświadczenie było już w pierwszym UFO, to jednak nie miało się aż takiego wpływu na rozwój poszczególnych żołnierzy, nic nie wymuszało podziału na obsługujących broń ciężką i lekką itp.
Kampania nie jest jednak jedyną formą rozrywki oferowanej przez Incubation. Korzystając bowiem z opcji gry sieciowej, można przetestować swoje umiejętności na żywych przeciwnikach. Przy czym nie jest się ograniczonym tylko do sieci lokalnej – gra umożliwia „zabawę” przez kabel równoległy, Internet i PBM, czyli przez pocztę elektroniczną. Jest to raczej rzadko spotykana opcja, a bardzo przydatna przy modemowym połączeniu z siecią, bo wystarczy się łączyć co pewien czas, po skończeniu tury, a nie wisieć cały czas na linii i napychać portfel telekomunikacji. Dodatkowo nie trzeba się martwić o jakość połączenia!
Zasady kompletowania oddziału do gry sieciowej są troszeczkę inne, niż przy grze solo. Każdy z uczestników dysponuje limitowaną ilością punktów zaopatrzenia i promocji, a każdy zwerbowany marines 12 punktów umiejętności. Od gracza zależy, czy będzie miał trzech uzbrojonych w najcięższe zbroje i najlepszą broń, czy też dziesięciu uzbrojonych raczej lekko. Każdy otrzymuje własny briefing, co zapobiega bezsensownej masakrze i z okrzykiem na ustach rusza do boju. Przypomina to Necromundę (dla niewtajemniczonych: to taka gra strategiczna, nie na komputer, podobna do sieciowej rozgrywki w Incubation ;-)).
Największą zaletą rozgrywki sieciowej w Incubation jest jednak to, że nie jest to główny tryb gry. Fakt, że jest do wyboru w niej wiele plansz, że jest bardzo pasjonująca i w ogóle super, ale aby w pełni docenić grę, nie trzeba w nią grać. Taki komputerowy Wash&Go – czadowa, wciągająca kampania dla jednego gracza i równie dobre pojedyncze misje w grze sieciowej, a nie gra sieciowa z łaskawie udostępnioną możliwością grania samemu.
Jest to już więc trzecia z rzędu gra Blue Byta, która świetnie wygląda z zewnątrz i jest równie smakowita od środka. Stratedzy!
Czas ucieka. Przygotujcie się. Nadchodzi Incubation.
Ocena: 9/10
Czytaj dalej
-
„Czołgi” przejęły Gamescom 2025, czyli relacja z Wargaming Day w Kolonii
-
1
Szef Diablo odchodzi. W końcu! I to mimo że Diablo 4… było dobrą grą. W swoim gatunku
-
8
Poświęciłem 2 lata i 2000 godzin, aby wygrać Ligę Mistrzów Stalą Brzeg
-
3
Czy to mniejsze Kroniki Myrtany? Przybliżamy modyfikację do Gothica – Złote Wrota 2: Serce Bogini
Pamiętacie, co napisał o Incubation, w numerze 11/1997, niejaki Olek? Ach jaka to była dobra gra…
Pójdzie mi! 😀 |Dobrze by było w takim razie ją gdzieś kupić, tylko skoro jest taka dobra, to pewnie jest też droga, więc nie wiem, czy mnie na nią stać.
Pamiętam że kiedyś była dołączona do Clicka,całkiem fajnie się grało w to,ale w dzisiejszych czasach wolałbym nie instalować tej gry,ponieważ mógłbym się niemiło rozczarować,wolę obraz tej gry taki jaki jest w mojej pamięci.
Cieszę się, że w końcu ktoś poruszył wątek tej gry. Jest to chyba najbardziej niedoceniona produkcja 1997. Wtedy nikt nie traktował tej gry poważnie, a później wszyscy o niej zapomnieli…|@2real4game: Gra jest dostępna na GOG.|@kanae: Ostatnio po raz kolejny przeszedłem Incubation. Gra nie zestarzała się ani trochę i nadal jest taka jaką ją pamiętam, gdy pierwszy raz ja odpaliłem.
@2real4game 30 złotych z groszami na gog w paczce ze strategiami z BlueByte: http:www.gog.com/game/battle_isle_platinum
Pamiętam grę dość dobrze, za to nie mogę sobie przypomnieć niejakiego Olka. 🙂
Mam prośbę to redakcji – przypomnijcie grę Battlezone 2.
Ehhh wspomnien czar 🙂 jak te latka lecą …
@krzyhu Dobry pomysł. A tak poza tym… Gdzie jest Battlezone 3 ja się pytam!? :/ Bz2 to była genialna gra. Przez całe dzieciństwo w to grałem. Taki genialny pomysł i nikt tego nie pociągnął dalej, jak to w ogóle możliwe..?
Przydałoby się by do tych retro recenzji zamieszczać tu jeszcze te same screeny jakie były w numerze przy recenzji. 🙂
@Apostoł No ja tak samo, cisnąłem w Battlezone’a ostro, jedna z najlepszych gier w jakie miałem przyjemność grać. I też ciągle czekam na godnego następcę tego tytułu.
Uwielbiam czytać takie stare recenzje, zwłaszcza momenty o „genialnej grafice wyciskającej ostatnie poty z 3DfX” czy „niestety, ale gra wymaga od nas akceleratora 3D, więc nie każdemu będzie dane w nią zagrać” (któryś Quake albo Unreal coś takiego miał u siebie). Aż się łezka w oku kręci 🙂
Pamiętam tą grę do dziś 😀 Incobation: Faza 4. Grałem w to bardzo długo 😀
Autor trochę odleciał. Spora część tego co się dzieje na polu walki zależy bardziej od wyobraźni gracza, a nie możliwości gry. Do Incubation podchodziłem trzy razy. Dwa razy się odbiłem. Za trzeci raz porządnie skonfigurowałem dźwięk i… gra pożarła mnie razem z butami! Po kilku misjach i opanowaniu najważniejszych zasad (m.in: nie szarżować! Pozwól wrogom stracić punkty akcji na podejście) role się zamieniają i myśliwych pokraki stają się zwierzyną dla Marines. Przyznaję natomiast, że gra potrafi wciągnąć
mam gdzieś jeszcze w domu rodziców płytkę tzn płytki z tej gry 🙂 bo ścieżka dźwiękowa była zdaje się na oddzielnej płycie 🙂 super gra 🙂
Mam orginał na płycie(chyba z cda) Klasyk
Grałem w to dość późno bo chyba w 2003 r dzięki pełnej wersji z nowego Top Secret. Wciągnęło mnie bez reszty mimo że wcześniej jedyną strategią turową w jaką grałem był wormsy 😉 Genialny klimat i połączenie akcji oraz taktycznego myślenia. Niektóre misje naprawdę trudne, pozostałe umiarkowanie (po opanowaniu mechaniki gry). Jedyne nad czym ubolewałem to że nie udało mi się odpalić grafiki w trybie accelerated ale i bez tego wyglądało ok a w ’97 musiało zrobić furorę (ach to oświetlenie z latarnii) 😀
Ech… „Tato, tato, kup wudu dwa” 😀
Pamiętam gre aczkolwiek mam w pamieci jakby tak trochę lepszą grafikę 🙂 |Pamiętam tą gre jako dość prosta ale piekielnie wciągającą. Najlepsza była płyta z muzyką dołączona do zestawu, słuchałem jej jeszcze długo potem.
Incubation było w Click! a nie w CDA.
akurat mam ten numer clicka a nie zagralem z incubation ani razu procka 133mhz mialem wtedy,.
Ah te wymagana sprzętowe.
Kupiłem wersję pudełkową, spolszczoną, w jakiejś taniej serii za ~20-30zł. Świetna gra, mnóstwo główkowania, uwzględnione przegrzewanie się broni, miny, blokowanie korytarzy miotaczami ognia; niektóre misje przypominały partie szachów. Kamerę można było przesuwać i obracać w dowolny sposób, to był chyba najlepszy bajer graficzny tego czasu. No i mega muzyka, słuchałem na cd jeszcze długo po tym, jak już ukończyłem grę.