Sonic Frontiers – recenzja. Najlepsza i najgorsza odsłona w serii
Sonic miał nie po drodze z 3D, bla, bla, bla, przez lata nie mógł znaleźć swojego miejsca, ble, ble, ble. Każdy o tym słyszał, nie każdy zaś wie, czy Frontiers coś z tym robi. Odpowiedź jest prosta: pomidor.
Eggman nie byłby sobą, gdyby z żądzy zyskania wielkiej potęgi nie zaczął grzebać przy tej jeszcze większej – chcąc odkryć sekrety niejakich Starożytnych, odpala na Wyspach Starfall tajemniczy portal, a ten wsysa go do Cyberprzestrzeni. Sonic, Tails i Amy natomiast, poszukując źródła sygnału dochodzącego od Szmaragdów Chaosu, trafiają na wspomniane Wyspy i… także zostają wciągnięci w sferę wirtualną. Z tą różnicą, że Sonica opętała dziwna moc, dzięki której jako jedyny może przeskakiwać między światami cyfrowym i realnym, podczas gdy jego przyjaciele utknęli w formie hologramów.
Cel jest prosty: uwolnić zdigitalizowanych kumpli, pokonać Eggmana, a przy okazji dociec, dlaczego Wyspy są tak opustoszałe. Czemu wszędzie panoszą się mechy, a poza naszą ferajną wokoło nie ma nikogo z mięsa? I kim lub czym jest ta latająca dziewczynka rodem z anime, której każda próba przeanalizowania działań Jeża kończy się na odkryciu, iż wiedza o świecie wykracza poza chłodną kalkulację?
The Necessity of Change
Twórcy mają odpowiedzi na te pytania i – dla każdego, kto choć trochę zna tę serię, będzie to tyleż szokujące, ile wcale – serwują je z powagą godną Sonica z 2006 roku. Frontiers traktuje się śmiertelnie poważnie, wręcz melancholijnie. Nawet Amy, która od miniserii Adventure opiera cały swój charakter na podkochiwaniu się w niebieskim koledze, pod wpływem spotykanych stworków Koko zaczyna... zastanawiać się nad istotą miłości jako takiej. Jedynym grubszym żartem, jaki tu uświadczyłom, był ten Knucklesa o tym, że Sonic nie ma po co pływać na potrzeby jednej misji, bo w wodzie jest przecież bezużyteczny.
Mimo zasuwania z prędkością, o której nie śniło się nawet Clarksonowi (cytując pewnego łodzianina), kreskówkowych odgłosów i ogółem platformowego szaleństwa – skoczni, szyn, trampolin – nowej produkcji Sonic Teamu bliżej do takiego Breath of the Wi… STOP, STOP Z WIDŁAMI, nie chodzi mi o otwarty świat! Mowa o klimacie, o opieraniu muzyki na pojedynczych brzdęknięciach, o atmosferze, jaka towarzyszy zwiedzaniu pozostałości po dawnej cywilizacji.
Pod względem stylu to najbardziej stonowana odsłona w serii: projekty mechów i Starożytnych są minimalistyczne, postacie lubią niespiesznie wspominać wydarzenia z poprzednich części i dywagować na temat odwiedzanych ruin, a Sonic, dotąd wulkan energii i charyzmy, zachowuje werwę na działania, nie dialogi. A zatem – zostawia ją graczowi.
Highway to the open zone
Twórcy nazywają Frontiers grą nie z otwartym światem, a ze strefami. Fakt faktem, archipelag nie jest szczególnie okazały, do tego nie możemy między wyspami przeskakiwać – od fabuły zależy, gdzie akurat hasamy. Niemniej mimo że nie są one połączone, to po każdej biega się w miarę swobodnie. I to jak!
Schemat postępowania na każdej wyspie jest taki sam. Sonic nie może pokonać Tytana, gigamecha „broniącego” danego lądu. Znajduje uwięzioną osobę koleżeńską. Zbiera po niej „pamiątki” – klucze Tailsa, serca Amy, medale Knucklesa – żeby móc wchodzić z nią w interakcję. Z wrogów zaś wyciąga zębatki potrzebne do odpalenia portali do Cyberprzestrzeni, w której zdobywane klucze otwierają skarbce ze Szmaragdami Chaosu, aby te pomogły nam w walce z Tytanem. Ufff, trochę tego jest, ale kolejność działania szybko wchodzi do głowy.
Czytaj dalej
Opłacacie za mało subskrypcji? Możliwe, że Sega będzie chciała namówić was na jeszcze jedną
Sonic Frontiers, Forspoken oraz Kórliki gwiazdami grudniowego PS Plusa Extra. W klasykach wraca Sly Cooper oraz Jak and Daxter
Sega usunie dziesiątki klasycznych gier ze sprzedaży cyfrowej
Alien: Isolation 2 oficjalnie powstaje! Fani czekali na to od dekady
Recenzuję, tłumaczę, dialoguję, montuję i gdaczę. Tutaj? Nie wiem, co robię, więc piszę, dopóki mnie nie wywalą.
