151
Wiedźmin 2: Zabójcy Królów ? Edycja rozszerzona – recenzja cdaction.pl
Wiedźmin 2: Zabójcy Królów – Edycja rozszerzona
Dostępne na: X360, PC
Testowane na: X360
Czy Wiedźmin nadaje się na wysokobudżetową grę konsolową, a nie tylko „kultowego klasyka z PC”, jakim był do tej pory? Odpowiedź na to pytanie udziela na samym wstępnie fenomenalne intro stworzone przez ekipę Tomka Bagińskiego. Praca kamery, zgranie akcji z muzyką, przede wszystkim zaś niesamowite wydarzenia, które towarzyszą zabójstwu króla Demawenda – od razu widać, że jest tu potencjał na rewelacyjną produkcję, która w unikatowym i oryginalnym świecie fantasy z powodzeniem łączy elementy gry akcji z mechaniką rodem z klasycznych RPG-ów. A co ja zresztą będę pisał po próżnicy…
Władca Pierścieni jest dla twojej babci
Przesadą byłoby pewnie napisać, że warto inwestować w wersję konsolową tylko po to, by zobaczyć tę czołówkę na dużym ekranie, z dźwiękiem 5.1, ale nie ma przesady w stwierdzeniu, że tak dobrym intrem pochwalić się mogło ledwie kilka gier obecnej generacji. Problem jednak w tym, że – tak, jak w przypadku słynnego trailera Dead Island, którego klimatu i intensywności nie udało się potem w grze odtworzyć – tak samo Wiedźmin 2: Zabójcy Królów nie spełnia tej obietnicy, jaką owe intro składa. Są tu elementy, które stawiają produkcję CD Projekt RED na równi z największymi i najlepszymi tytułami obecnymi na sklepowych półkach, niestety sporo jest też takich, w których widać – jak się zdaje – ograniczenia budżetowe oraz zbyt małe doświadczenie w tworzeniu konsolowych blockbusterów.
Zanim przejdziemy dalej, warto jednak doprecyzować, co my tu tak naprawdę recenzujemy. I jak. Wiedźmin 2: Zabójcy Królów – Edycja rozszerzona to przeniesiona na konsolę edycja PC-towej gry sprzed roku, która doczekała się nowego contentu w postaci kilku animacji (w tym wspomnianego wyżej intra) oraz dodatkowych przygód, które dostarczają około czterech godzin rozgrywki. Posiadacze komputerowego oryginału mogą sobie tę zawartość za darmo „dociągnąć” – i zapewne to zrobią, bowiem Wiedźmin 2 cieszył się dużą popularnością i nie mniejszym uznaniem, a więc każdy, kto miał już z nim przyjemność, zapewne chętnie do przygody Geralta powróci (tym bardziej, że nowe zadania łatają fabularne dziury oryginału). Ponieważ więc większość graczy, którzy sięgną po wersję konsolową, będzie patrzeć na nią świeżym okiem, do jej opisania wybrana została osoba, która na pececie w Wiedźmina nie grała, a i o prozie Sapkowskiego ma pojęcie mniejsze, niż ci, którzy wiedzą, kim była April Wenhaver bez Google.com. Wyżej podpisany, uszanowanie składam.
Gra o tron? Zwycięska!
Fabularnie Wiedźmin 2: Zabójcy Królów to majstersztyk – i gdybym wiedział, że ta historia aż tak „kopie”, przeżyłbym ją już rok temu na PC, inwestując w tę cholerną kartę graficzną. Scenarzyści umieścili żywe, soczyste (mięsiste nawet) postacie w barwnych, z fantazją zaprojektowanych lokacjach, i obsadzili je w fascynującej historii kryminalnej typu „kto zabił?” (w tym przypadku punktem wyjścia jest mord króla Foltesta, wyjątkowo podstępnie wciągniętego w pułapkę przez skrytobójcę), rozgrywającą się na tle jeszcze bardziej frapującej potyczki o władzę, podczas której okazuje się, że polityka jest bardziej zabójcza, niż wszystkie monstra pokonane przez Wiedźmina razem wzięte. Co prawda gra trochę niepotrzebnie zarzuca nas na początku imionami, nazwiskami, nazwami geograficznymi i różnorakimi niuansami, ale po kilku pierwszych godzinach wszystko to „układa się” w głowie i wciąga jak na najwyższej próby literaturę fantasy przystało. I nie mam tu wcale na myśli dzieł R.A. Salvatore – Sapkowski miał niezwykłego pecha, że urodził się w Polsce, bo gdyby Wiedźmin był z urodzenia Witcherem, to Peter Jackson nie musiałby tyle zadawać się z tymi niewyrośniętymi chłystkami z Władcy Pierścieni/Hobbita, tylko kręciłby coś dla prawdziwych mężczyzn – przygody Geralta. Z podobnych klocków, jak Wiedźmin – seks, polityka, dialogi skrzące się od przekleństw, rynsztokowy koloryt świata fantasy – poskładana jest Gra o tron, ale historia Geralta ma swoją własną „osobowość”, która zdecydowanie ją wyróżnia. Ma też tempo, którego mogłaby jej pozazdrościć niejedna gra akcji i to kolejny z atutów tej produkcji.
Odnalezieniu się w tym wszystkim nie sprzyja również fakt, że z początku historia opowiedziana jest w sposób niechronologiczny, w retrospekcjach, a kilka takich „wspomnieniowych” epizodów składających się na prolog (nasz bohater, łowca potworów wiedźmin Geralt, przesłuchiwany jest przez szefa sił specjalnych Foltesta, które próbuje poznać okoliczności śmierci króla – istnieje bowiem wiele poszlak wskazujących na to, że to Wiedźmin jest mordercą) można rozegrać w dowolnej kolejności. Tym samym odkrywa się również największą zaleta Zabójców Królów – unikatową i niespotykana nieliniowość. Możliwość wpływania na tok historii odbywa się tu na kilku poziomach – od tego absolutnie najwyższego (kluczowy wybór dokonany w pierwszym akcie całkowicie zmienia przebieg drugiego, nie tyle modyfikując jego tok, co po prostu kierując go na zupełnie inne tory), aż po detale (w prologu możemy np. trafić lub nie trafić pociskiem wystrzelonym z balisty pewnego zbuntowanego barona, czego właściwie nawet się nie zauważa i do czego nie przywiązuje się wagi – wpływa to jednak na przebieg sceny rozgrywającej się krótko potem). To rzecz w Wiedźminie zdecydowanie najlepsza – życzyłbym sobie, żeby konsolowa premiera Zabójców Królów zachęciła zachodnich twórców do zapoznania się z tą produkcją i rozpracowania tego, jak misternie ją złożono. I by potem spojrzeli w lustro i zadali sobie pytanie, dlaczego od lat w kółko katują nas takimi samymi, „zapuszkowanymi”, liniowymi doświadczeniami, kiedy grupa zapaleńców z Polski potrafiła zrobić coś takiego jak Wiedźmin 2. Gry kolejnej generacji będą właśnie takie – będą opowieściami, które będziemy mogli sami kształtować, często nawet nie wiedząc, które z naszych decyzji wpłyną na dalszy tok historii. Życzę Zabójcom Królów wielkiego suckesu za oceanem i kibicuję, by to wszystko, co opisałem powyżej, zachodni gracze docenili. Dalszą część recenzji będę więc pisał jedną ręką, bo lewa trzyma zaciśniętego kciuka.
I tu jednak zdarzają się minusy. O ile większość przerywników animowanych zrealizowanych jest na bardzo wysokim poziomie, zdarzają się i takie, które sprawiają wrażenie „niedoreżyserowanych”. To zresztą uwaga do całej oprawy graficznej – o ile przez większą część czasu Wiedźmin 2 autentycznie zachwyca, to zdarzają się miejsca, gdzie proste, kanciaste obiekty (bardziej nawet niż niskiej jakości tekstury, których jest tu zdecydowanie mniej) pokazują słabości konsolowej wersji RED Engine. Nie najlepiej wychodzą sceny „dynamicznie montowane” – czasem są zbyt „rwane”, by rzeczywiście wywołać wrażenie, że widzimy na ekranie szybką akcję, która ma jakąś ciągłość. Kilka questów łudzi wrażeniem wyboru/nieliniowości, ale ostatecznie przymusza do wybrania jednej opcji (a może to bug w zadaniu z zielarzem we Flotsam sprawił, że zostałem zmuszony do współpracy z tą, jakby jednak nie patrzeć, kanalią?).
Pad stalowy, pad srebrny
Niestety – mimo całego patriotyzmu i bezwarunkowego kibicowania twórcom Wiedźmina, a także mimo zachwytu nad warstwą fabularną tej produkcji, nie sposób nie dostrzec, że pod względem „mechaniki” całość, niestety, odstaje od światowych standardów. Problemów jest parę, ale zasadniczo można je sprowadzić do dwóch podstawowych – nieumiejętności zmienienia PC-towego interfejsu na konsolowy oraz nie najlepszego dostosowania sterowania do specyfiki pada.
Weźmy chociaż ekran ekwipunku – wszystkie fanty, jakie Wiedźmin może znaleźć podzielone są na tysiąc pięćset sto dziewięćset kategorii (dokładnie: około 20!), w których przy użyciu pada naprawdę niełatwo się odnaleźć. Sposób ukazywania informacji podczas porównywania dwóch obiektów wymyślono tak, że nic nie wskazuje na to, który z nich jest lepszy. Gdy najeżdżamy na dowolny przedmiot na liście zbierającej kilka z nich, informacje o nim zdają się… znikać (a w rzeczywistości pojawiają się na ekranie, ale w całkowicie sprzecznym z intuicją miejscu). Wybierając linie dialogowe przesuwamy czarnym tłem pod widocznymi na ekranie kwestiami – tyle tylko, że gdy przesuwamy owo tło na konkretną wypowiedź, jednocześnie czcionka, jaką jest ona zapisana słabnie. Gdy więc mamy tylko dwie kwestie do wyboru, widzimy na ekranie jeden napis „wyszarzony”, za to z czarnym maziajem w tle oraz drugi, świecący jasno i intensywnie białym kolorem, ale bez podlewu. Który waszym zdaniem jest tym aktywnym? Wybór zadania na liście questów wyświetla na mapie znaczniki celu, ale tylko w teorii – gdy zadanie jest dwuczłonowe, zwykle nie wyświetla nic, zdarza się też, że wskazuje błędny cel (np. gdy trzeba coś znaleźć w jaskini, kieruje cały czas do jej wejścia).
Wiele podobnych potknięć widać w sterowaniu. Dla przykładu: lewy spust powoduje, że kamera blokuje się na wybranym przeciwniku – a wtedy prawą gałką można „zaznaczeniem” takim przeskakiwać między kolejnymi członkami wrogiej grupy. Są z tym jednak problemy – często kamera zwyczajnie nie chce się zablokować, a do zmiany aktywnego przeciwnika nie wystarcza zwykły „flick”, czyli lekkie pchnięcie gałką w odpowiednim kierunku (trzeba ją mocno wychylić, co wcale nie jest intuicyjne). Gdy kamerę uda się zablokować na wrogu, w żaden sposób nie wpływa to na Geralta – ani nie odwraca go automatycznie w kierunku wroga, ani nie zmienia sposobu jego przemieszczania się (nie ma „strejfu”, który pozwalałaby krążyć wokół przeciwnika z twarzą zwróconą w jego stronę). Teoretycznie daje to Geraltowi większą mobilność, ale pewna nadsterowność postaci (mały ruch gałką przekłada się na duży ruch bohatera), powoduje, że zamiast odsunąć się od przeciwnika, Geralt odbiega od niego, pokazując mu jednocześnie swoje szacowne cztery litery (czym wystawia się na atak w plecy).
Nie mogę zrozumieć dlaczego po „zablokowaniu się” na przeciwniku i aktywowaniu broni miotanej (np. petardę) Geralt automatycznie nie namierza wroga, trzeba natomiast samodzielnie przesunąć kursor/celownik (oczywiście malutki i o mało kontrastowym kolorze, co powoduje, że gubi się na jasnych tłach) na przeciwnika i dopiero wtedy można rzucać. Albo dlaczego, kiedy zeskakuję z platformy, cały czas pchając gałkę pada w tym samym kierunku, zdarza się, że kamera robi nagły zwrot, pokazując skąd Geralt przyszedł, a nie dokąd zmierza. Podnoszenie przedmiotów i machnięcie mieczem przypisano do jednego przycisku (A), a ponieważ „sfery”, w obrębie których można zbierać przedmioty są bardzo małe, po jakimś czasie dałem sobie spokój ze zbieraniem w lesie ziół, bo zamiast tego Geralt boksował się z niewidocznymi duchami. Jeszcze bardziej szokuje to, że problem z zapanowaniem nad sterowaniem praktycznie uniemożliwia korzystanie w wersji konsolowej z wszystkich taktyk PC-towcom dostępnych. Kto na komputerze przyzwyczaił się do rzucania kilku znaków wiedźmińskich (rodzaj zaklęć wpływających na przebieg walki) jeden po drugim tu będzie musiał się tego oduczyć – naraz aktywny jest tylko jeden znak, jego zmiana zajmuje kilka sekund i wymaga co najmniej jednego „kliknięcia” za dużo. Nie tak działają współczesne gry konsolowe – i nie chodzi wcale o to, że jestem niedoświadczonym niedzielnym graczem, który wszystko musi mieć podsunięte pod nos, wolę jednak mierzyć się z przeciwnikami i wyzwaniami fabularnymi, a nie tego typu upierdliwościami (z braku lepszego słowa) sterowania.
…coś zaczyna
O takich detalach, jak samouczek, który w krótkim czasie próbuje nauczyć graczy wszystkiego, co Wiedźmin 2 ma do zaoferowania, jednocześnie zwalając im naraz na głowę tyle informacji, że zostaje tylko z tego mętlik (części rzeczy zupełnie jednak nie tłumacząc), punktach kontrolnych rozmieszczonych z hojnością Ebenezera Scrooge’a (z rzadka, z dala od punktów, w których faktycznie można zginąć) czy Osiągnięciach rozdawanych w ślimaczym tempie, zupełnie nie motywującym do dalszej gry (po pierwszych sześciu godzinach dorobiłem się…5G) nawet nie wspominam, bo Zabójcy Królów potykają się (ale na szczęście nie przewracają!) na rzeczach bardziej elementarnych, dopracowanie tych elementów uznaję za wyższą szkołę jazdy. Znam ten problem – borykają się z nim również japońskie studia, które świetne pomysły gubią często pod podobnymi nieudolnościami. I ich i CD Projekt RED łączy jedno – to gracze pozostający (niestety!) nieco na peryferiach branży, w cieniu tuzów produkujących wysokobudżetowe hity AAA, które trafiają później do milionów graczy często wcale nie dlatego, że są aż tak dobre (a już tym bardziej tak oryginalne), ale dlatego, że są solidnie wyprodukowane, przystępne i po prostu „przyjemne” w rozgrywce. Szkoda, że twórcy Wiedźmina 2 tego know-how jeszcze się w stu procentach nie dorobili.
Doskwiera też – ale to już nie tyle wina gry, co platformy, na którą ją wydano (choć studio z globalnymi ambicjami powinno i takie kwestie przewidzieć na pierwszym etapie prac) – dość dużo „loadingów”, co szczególnie przeszkadza w lokacjach zamkniętych, które podzielona na mniejsze, doczytywane kawałki. Na niedostatki Xboksa zwalam też sporadyczny „screen tearing” czy zbyt późne doczytywanie tekstur (nieco, ale za mało, pomaga instalacja na HDD). A na „krótką ławkę” polskiej branży aktorów dubbingowych to, że co trzeci napotkany w grze wojak mówi tym samym głosem…
Niezależnie od wszystkich tych uwag trzeba jednak podkreślić fakt, że jeśli jeszcze nie grałeś w Zabójców Królów, masz Xboksa 360 i chociaż trochę interesujesz się grami RPG czy kilmatami fantasy, nie wyobrażam sobie, żebyś odpuścił Wiedźmina 2 (tym bardziej, że jest on sprzedawany w niezwykle korzystnej cenie, za wynegocjowanie której należy się CD Projektowi oddzielny dyplom z napisem „Rodacy dziękują!”). Niedoróbki tej produkcji to raczej uciążliwości, niż wady – detale, niż wady wagi ciężkiej. Jest ich niestety dość dużo i nie sposób ich zignorować, ale w ogólnym rozrachunku nie wpływają aż tak bardzo na odbiór całości. Skyrim, najlepsza gra RPG obecnej generacji, też miał sporo niedociągnięć i wszystkie je jakoś mu wybaczyliśmy. Nie ma powodu, byśmy nie zrobili tego samego w przypadku Wiedźmina 2: Zabójców Królów, prawda?
Ocena: 8,5 (ale serce boli, że nie więcej…)
—-
Plusy:
Minusy:
Czytaj dalej
![Kampania Battlefielda 6 jest jak powtórka filmu akcji na Polsacie – zapomnisz o niej po napisach końcowych [RECENZJA TRYBU DLA JEDNEGO GRACZA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/BF6-616x420.jpg)
![Nazwałbym Hollow Knight: Silksong grą wybitną, ale jest tak wybitnie wredny, że tego nie zrobię [RECENZJA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/hks-616x420.webp)
![Super Mario Galaxy + Super Mario Galaxy 2 to porty może i leniwe, ale za to drogie [RECENZJA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/smg-616x420.jpg)
151 odpowiedzi do “Wiedźmin 2: Zabójcy Królów ? Edycja rozszerzona – recenzja cdaction.pl”
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Ps. 8,5 dla dzisiejszej młodzieży to ocena pokroju 2 albo 3… Jak ME3 ma 10/10 to W2 powinien mieć 11/10…
PS2. Darmowe DLC, częste patche… a ME3? Fani musieli zrobić burdę by ich studio raczyło wysłuchać!…
@Hut ocena 8/8.5 dla ME3 to i tak obraza dla W2, który mimo tego, że jest już na rynku dłużej bije ME3 na głowę… jak dla mnie ME3 to 6.5/7
Na razie rzuciłem okiem tylko na ocenę i już mnie trochę trąciło myszką bo 8.5 to ocena jak najbardziej sprawiedliwa dla wiedźmina tyle że nie w dzisiejszych czasach kiedy oceny się zawyża w kosmos.|Druga sprawa, coś mi się nie chce wierzyć że sknocili sterowanie bo na PC grałem na padzie, czuć że gra była od początku przygotowywana właśnie pod kontroler, grało się zdecydowanie lepiej niż na klawirce i myszce. No chyba że coś zmienili ale tu nasuwa się pytanie: po kiego czorta jak było dobrze?
skoro CDA sie czepia Wieska to ja moge sie troche poczepiac CDA. Kurde OK Wiedzmin 2 ocena 8,5 moga sie zgodzic, ale ME3 10/10. Przy takiej skali mozna wywnioskowac ze wiesiek jest dosc duzo slabszy od ME3, a to jest jakas kpina. Zwazywszy na cene (stosunek jakosci do ceny) oraz zawartosc pudelka IMO Wiesiek powinien sie zamienic z ocena ME3 🙂
ChaosEpyon – moze jeszcze cos o sztucznej mgle do tego, zeby teoria spiskowa lepiej wygladala.
A Pan Smuggler jak zawsze demonizuje 😀
„Przeżyłbym ją już rok temu na PC, inwestując w tę cholerną kartę graficzną”.|Syndrom smugglera? 😀
Przestańcie porównywać Wiedźmina i Mass Effecta – jestem fanem obydwóch produkcji, i nie sądzę żeby miały one ze sobą aż tyle wspólnego. Ocena zarówno jednej jak i drugiej gry jest sprawiedliwa. ME3 ma przez 98% czasu epicką historię, a drugi Wiedźmin tylko przez 60%. Reszta to niestety nudne bieganie, bądź małe ważne historie, których pominięcie w niczym nie wpłynęło by na fabułę.
Wiedźmin drugi choć nie tak udany jak pierwszy i tak bije ME3 na głowę. Owszem z gry ekipy CDP siłą rzeczy gorszy shooter, ale W2 w przeciwieństwie do popełnionego przez Bioware potworka przynajmniej jest action rpg i nie sprawia wrażenia kleconej na szybko budżetówki. Oczywiście CDP nie może liczyć na takie wsparcie branżowych „profesjonalistów” jak „miszczowie” z Bio.
@Enough? Oba to cRPG… co z tego, że w innych „czasach”?
Jak to ktoś, bodaj forum gamecornera napisał. Żądanie dowodów na istnienie tzw. tekstów sponsorowanych jest równie niepoważne, co żądanie dowodów na to, że słońce wstaje rano, a zachodzi wieczorem. W pierwszym wypadku wystarczy wyleźć z bunkra czy innego schronu, w drugim zapoznać z radosną twórczością branżowych pism i portali. Rozdźwięk miedzy notami graczy, a dziennikarzy często jest zbyt duży, by dało się to w sposób logiczny uzasadnić. A jak nie wiadomo o co chodzi, to… No właśnie.
@eustachy80 – Chcesz powiedzieć, że ta recenzja to tekst sponsorowany?
IMO ocena i tak za wysoka. 7,5 byłoby OK
@Hut Fakt teoretycznie 8,5 to wysoka ocena ale niestety gracze są tak rozpieszczeni przez „serwisy i pisma z światową renomą” które grą co najwyżej dobrym (np. wszystkie CoD-y powyżej 4) rozdają na lewo i prawo 9,5 czy 10 sprawia 8,5 dla tak świetnej i wyczekiwanej gry to nie jest „wielka ocena”. Ten obrazek to świetnie obrazuję http:img97.imageshack.us/img97/2610/sygnatc.jpg 😀
Mi się podoba opcja z tym że pan recenzent na wstępie pisze że w grę na PC nie grał po czym daje minusa za sterowanie na Xie w porównaniu z piecem:D jejku jejku, recenzja miażdży 😀
eustachy80|Zgadzam się. Jak patrze na oceny na Metacritic, to mnie krew zalewa. Wystawianie 10 grom, które mają multum błędów/niedoróbek/nielogiczności. Kurde, kiedy branża się otrząśnie i zrozumie, że oceny 9 i wzwyż są zarezerwowane dla dzieł naprawdę wyjątkowych i wybitnych? Bo to co się dzieje teraz, jest gorsze niż gorsze…
Ocena na Metacriticu do 91/100 czyli lepiej ta gra wypadła na świecie niż w Polsce, co z drugiej strony jest nawet krzepiące 🙂
Kurczę, jeśli Smuggler będzie recenzował nie tyko wersję X360 ale i PCtową ER (dobrze by było…) to nie widzę innej możliwości, żeby nie było 10/10. Bo zostało poprawione wszystko na co psioczono w recce pierwotnej wersji… :O
tylko 8,5 ?! w dzisiejszych czasach to mało:)
1. Recenzja Smugglera – OMG, można się wszystkiego spodziewać 😛 ale dyskusja po publikacji tego tekstu na pewno będzie burzliwa (bez względu na ocenę)|2. Ostatnimi czasy w CD-Action oceny 7 i 8 wydają się standardem. W związku z tym wychodzi na to, że gry poniżej 7 to kaszanki, 7 i 8 to gry ok/dobre, 9 bardzo dobre i warto w nie zagrać, a 10 – właściwie to nie wiem 😛 Dlatego też 8+ dla Wieśka 2 to wydaje się mało (szczególnie, że taki ME3 niedawno dostał 10, a KoAR 9).
3. Jak na Huta to wysoka ocena. W tym roku w piśmie oceniane przez niego gry dostają noty od 1 (!!!) do 7. Tylko przy okazji numeru kwietniowego miał lepszy humor, bo trafiło się raz 7+ i 9+.
dla mnie Wiesiek>ME3>Skyrim
Ludzie, przejmujecie się opinią faceta, który gra w Simsy?? 😉
A ocena 10/10 w przypadku ME… cóż, Smuggler podniecił się troszkę tym, że wybory moralne zmuszają do zastanowienia dłuższego niż 2 sekundy. I ma rację, taki Wiedźmin nawet nie umywa się do ME pod względem niejednoznaczności i dylematów w nim występujących…|Ops. A może miałem powiedzieć na odwrót??
Chyba to jedyna recenzja tak „słabo” oceniająca Wiesława na xklocka, reszta polskich recenzentów oraz zachodni dziennikarze biją pokłony dla CDP, oczywiście wytykając wady ale zrozumiałe
@down|N chyba raczej na odwrót;0
@Gieszu – to była ironia…;) |A co do recenzji miłościwie panującego pana Huta, to nie wyobrażam sobie pisania recenzji po przejściu zaledwie prologu (dowód w postaci osiągnięć w XboxLive). Czy tylko mnie się wydaje, że to odrobinę za mało, aby poznać wszystko to, co przygotowało CD-Projekt RED? Tym bardziej, że jak pisze Hut w „recenzji” (celowo „”) – nie grał w wersję PC. Moim zdaniem, powinien oceniać to ktoś, kto grał w pierwowzór, a teraz zwrócić uwagę na to, co się zmieniło w ER i ewentualnie
podwyższyć lub obniżyć ocenę końcową. Wiedźmina 2 oceniał bodajże gem, nie pamiętam dokładnie, więc i teraz, w przypadku wersji na konsolę, też powinien to zrobić. Poza tym, Hut, ta recenzja „nic” (bo jednak coś…) nie wnosi do tematu gry. Mnóstwo ogólników, parę spoilerów, zwykłe i bezsensowne czepialstwo o byle co, (vide interfejs i podświetlenia w dialogach…, serio? Grałeś 6 godzin i nie mogłeś się do tego przyzwyczaić?) kompletnie pominięta muzyka, ale już w podsumowaniu widnieje w plusach…ocb?
Może i obecnym waszym czytelnikom, a czytając Wasze internetowe recenzje stwierdzam, że wasz target to 13-14 lat, wystarcza takie lanie wody, ale mi w zupełności nie. Tym bardziej nie dziwię się, że sprzedaż Wam spada i może nauczycie się w końcu pisać recenzje, z których coś wynika i z których dowiem się, nie tylko z oceny, czy grę warto kupić czy nie. A 8,5 to bardzo wysoka ocena – to do dzieci piszących poniżej.
@Shion 8,5 było wysoką oceną jakieś 10 lat temu (oczywiście jeśli chodzi o CDA) potem zaczęli rozdawać 9 i 10 tytułom które nie bardzo na to zasługiwały – tak jak ME czy DA.
@Hut|Wychodzi na to, że gracze konsolowi są zbyt leniwi aby przesunąć ten wstrętny kursor…|Wszędzie tylko chcą auto aiming… ŻAL. Gdyby Wiesiek miał taki tryb dla casuali jak miała Bayonetta [dla niewtajemniczonych – wystarczyło naciskać tylko 1 guzik (!!!!!!) aby wykonywać kombosy] dostałby 10 i znak jakości.|Cieszę się, że już przestałem kupować CDA.
Dziś odebrałem Mroczną Edycję – wiedziałem co się w niej znajdzie, ale na żywo robi po prostu kosmiczne wrażenie! to, co otrzymałem za 219 zł przeszło moje oczekiwania. Za samą cenę i zawartość powinno dorzucić się punkcik do oceny ogólnej. Samą grę będę mógł ocenić za kilka dni, kiedy ją dogłębnie poznam. Nie klei mi się jedno, Panie Hut. Mianowicie to, że „za uciążliwości” gra, jak Pan przyznaje w pozostałych miejscach świetna dostaje 8.5, w sytuacji gdy wiele słabych gier dostaje 9 (a nawet, jak w
przypadku Skyrima więcej) to trochę przesada. A Wasze argumenty w recenzjach stają trochę żałosne – MW 3 to odgrzewany kotlet, wszystko już było no ale i tak damy wysoko. ME3 jest już bardziej shooterem niż RPG, fabuła miałka, no ale całość jest „Epicka” – co to ma być?
Czy @KoichiSan właśnie napisał że ME3 to cRPG ? 🙂 Strzelanka z napompowaną fabułą i smętną muzyką + elementy RPG. Jeżeli chodzi o ocenę na Metacritic, raczej szybko spadnie, nie wiem czemu (wiem, ale nie powiem) zazwyczaj tak bywa 🙂
’Sapkowski miał niezwykłego pecha, że urodził się w Polsce, bo gdyby Wiedźmin był z urodzenia Witcherem, to Peter Jackson nie musiałby tyle zadawać się z tymi niewyrośniętymi chłystkami z Władcy Pierścieni/Hobbita, tylko kręciłbym coś dla prawdziwych mężczyzn.’|Po tym zdaniu przestałem czytać dalszą część recenzji.
Modliłem się niemal, by Wiedźmin 2 PC był produkcją skończoną. Po uciążliwościach z instalacją darmowego Rozszerzenia Jedynki. Napaliłem się przed premierą, rok temu i kupiłem Dwójkę. Na dobrą sprawę jeszcze jej nie grałem. A tu wychodzi nawet nie to, że trzeba było ten rok sobie odpuścić, bo Redzi powtórzyli historię, ale nawet Enchanced kwalifikuje się do dalszego patchowania. Pewnie, cieszę się, że Rozszerzenie mogę ściągnąć gratis, ale bardziej sensownym wydaje się zakup nowej edycji. Kolejny raz zawód.
Sylvan trochę nie czaje Twojego rozumowania. Bardziej sensowny wydaje się zakup nowej edycji niż ściągnięcie patcha który da Ci dokładnie tą samą zawartość O.o|W2 z dniem premiery był grą skończoną, ja w życiu nie grałem w grę idealną wolną od bugów, jeżeli Ty grałeś to podziel się nazwą tego tytułu.|Każda gra jest patchowana, jednak jest różnica między dodaniem patcha który naprawia bugi (które nie powinny się znaleźć w wersji finalnej – prawda) a jest różnica między patchem dodającym nową zawartość
grzesiek w krajach południowej afryki, takich jak polska nie kazdy ma internet i wkurzające jest dla takich osób jak dzień po premierze wychodzi patch 5gb bez którego nie da sie grac
@tomecki |Na metacriticu gry dostają albo 9-10 albo 1-2, nie warto się sugerować. Zresztą: 0,5 punktu? Bicz plis.
@grzesiekgs – Gra cieszy się na tyle popularność, że twórcy wciąż pracują nad nową zawartością, nie znaczy to jednak że gra nie była skończona po premierze. Miała swój początek, apogeum i zakończenie, mi się wydaje że tak wygląda skończona gra, to że wciąż jest dopieszczana to plus dla Redów. Wydaje mi się, że myślisz trochę na opak, można w ten sposób zatoczyć błędne koło jeżeli po 2 latach wciąż będą dodatkowe przygody, to dopiero przy ostatniego DLC będziesz uważał że gra jest cała,bez pewnościŻeToKoniec
@Shion naucz się czytać ze zrozumieniem. W tekscie nie ma nigdzie mowy o tym, że Hut grał w gre TYLKO 6 godzin. No ale przecież można przeczytać jakiś fragment bez zrozumienia i na jego podstawie napisać 3 komentarze o niekompetencji recenzenta.
A mnie cieszy, że Hut miał odwagę wystawić taką a nie inną ocenę, szczególnie w czasach, gdy graczom wydaje się, że mogą dyktować twórcom pisanie fabuły, a recenzentom odmawia się prawa do posiadania własnego zdania…
nie dziękuje.
@ironman001| -DA II w CDA nie otrzymało 9/10, a 7,5/10 (osobiście uważam, że kontynuacja DA zasłużyła sobie na pół oczka wyżej)| -ME III – częściowo rozumiem larum jakie się podniosło wokół tego tytułu. Sama gra jest bardzo dobra (czy zasłużyła na najwyższą ocenę? Nie wiem, kwestia gustu). Przychylam się do postulatów fanów, ale zaznaczam o „uzupełnienie” zakończenia, nie jego zmianę(osobiście jako happy end odbieram syntezę – zielone). Tak więc wyjaśnić i załatać dziury jak najbardziej, dodać zakończenie
@panmroku – Dziękujemy za konstruktywną krytykę…
tomecki|O_____o|Chłopie, widzisz Ty w ogóle, co piszesz? Skoro zachodni recenzenci, którzy wychwalają wszystko pod niebiosa (gra AAA – minimalna ocena – 8,5) dają średnią 91%, to CDA też musi? Tym bardziej się chwali, że Wiedźmin 2 to polska gra, a CDA wcale go tak nie faworyzuje.
BTW. od kiedy 8,5 traktuje się jako marną ocenę?
Uważam że przyznawanie punktów tytułom jest szkodliwe i tak naprawdę niczego nie wykazuje. Gra albo jest fajna albo nie . Miarodajne mogą być co najwyżej wyniki sprzedaży a punktowanie to element jej napędzania. Przejmujecie ten model i za chwilę panienki zaczniecie punktować. Poukładać wszystko w szufladkach zapominając o zwykłym zdrowym rozsądku.
Ale ładny flamewar się zrobił.