Zagrać, umrzeć i zapomnieć. Recenzja Lords of the Fallen

Zacznijmy jednak od początku. Stanowiąc swoisty reboot, ale nosząc to samo imię co poprzedniczka, Lords of the Fallen zdaje się sugerować, że dobrze by było kojarzyć tytuł sprzed prawie dekady. Nic bardziej mylnego. „Oryginału” w ogóle nie musimy znać. W nowej grze wcielamy się w Mrocznego Krzyżowca dzierżącego w ręku wyjątkową Latarnię Umbralu i realizującego misję powstrzymania złego boga Adyra. Produkcja studia Hexworks atakuje nas niemal wszystkimi kliszami dark fantasy, nie bawiąc się w subtelności. Jasne, mamy tutaj typowe dla soulslike’ów lore poznawane przez opisy przedmiotów i postacie mówiące pojedynczymi zdaniami. Ale nie czarujmy się, w warstwie fabularnej Lords of the Fallen jest finezyjne niczym uderzenie obuchem w twarz. I tak samo pasjonujące.

Dwa światy

Nie przeszkadza to jednak w docenieniu świata, jaki przemierzamy. Rozległy, może nie przesadnie zróżnicowany, ale wystarczająco eklektyczny, odhacza wiele z listy obowiązkowych motywów fantasy. Mimo to przypadł mi do gustu, szczególnie że z „normalnej” rzeczywistości, Axiomu, przyjdzie nam przenosić się co jakiś czas do wymiaru równoległego – Umbralu. Tutaj na scenę wkracza wspomniana latarnia. Za jej pomocą możemy oświetlać przemierzane tereny, by (przeważnie, choć nie zawsze) bezpiecznie wejrzeć w mroczną krainę, a także do niej w pełni przejść. Żeby tam trafić, wystarczy też po prostu umrzeć, bo – na wzór Sekiro – mamy tutaj dwa życia. Po pierwszej śmierci pojawiamy się w świecie zmarłych, z którego wydostaniemy się poprzez interakcję ze specjalną „kapliczką”.

W obu wymiarach przyjdzie nam przedzierać się przez dziesiątki wrogów, eksplorować niebezpieczne lokacje i walczyć z bossami. W każdym rozgrywka będzie wyglądać nieco inaczej, ale muszę zaznaczyć, że w Umbralu nie spędzimy zbyt wiele czasu. Bo im dłużej – w ramach nieprzerwanego cyklu – tam przebywamy, tym groźniejsze potwory próbują nam się dobrać do skóry. Po co więc w ogóle się przenosić? Czasami jesteśmy zmuszeni do przejścia przez platformę, wdrapania się na drabinę czy otworzenia wrót, które nie istnieją w Axiomie. Dodaje to całości ciekawej dynamiki i wymaga od osób grających dobrej orientacji w przestrzeni. Praktycznie przy każdym utknięciu w miejscu rozwiązaniem okazuje się podróż do Umbralu w celu odblokowania dalszej drogi.

Przyznam, że ten mechanizm jest naprawdę pomysłowym dodatkiem, choć przecież niezbyt nowatorskim. Widzieliśmy to już dwie dekady temu w Soul Reaverze, a ostatnio choćby w The Medium czy Unholy. Nie czuć jednak, że Lords of the Fallen po prostu małpuje to rozwiązanie. Umbral dobrze łączy się z opowiadaną historią, zgrabnie rozszerza podstawy rozgrywki i przede wszystkim ma niezwykle gęsty klimat. Co prawda w trakcie eksploracji świata zmarłych zdarzyło mi się przegapić odpowiedni skrót czy zgubić drogę, ale zastanawiam się, na ile to był zamysł twórczy, a na ile słaby level design (a na ile mój beznadziejny wzrok). Bo dodając do tego poczucie zagubienia oraz nieustająco rosnący poziom zagrożenia, dostajemy bardzo pobudzający i stresujący czynnik, który popycha nas ku działaniu. I warto podjąć ryzyko, bo właśnie tam, gdzie najmocniej boimy się pójść, kryje się najlepszy loot.

Lies of the Lords of the Sekiroborne

No dobrze. Zakładam, że większość osób sięgnie po Lords of the Fallen nie dla łamigłówek środowiskowych, ale dla tego, co w soulslike’ach najważniejsze. Dla trudnej, testującej zręczność i strategiczne myślenie walki. Właśnie to dostajemy, i to w klasycznym, darksoulsowym wydaniu. Mamy kilka klas, które jednak nie ograniczają naszych możliwości rozwoju czy sposobu pojedynkowania się. Możemy używać różnych rodzajów oręża, od młotów po miecze i włócznie, otrzymujemy dostęp do paru typów magii, a także broni dystansowych czy przedmiotów do rzucania. W defensywie korzystamy z uników lub bloków. Jednak tak jak w Lies of P, nawet skuteczne parowanie będzie nas kosztowało porcję „hapeków”. Dopiero celny atak pozwoli odnowić „zablokowaną” część punktów życia (hej, Bloodborne). Żeby tego uniknąć, możemy się starać wykonać perfekcyjny blok, który dodatkowo zabiera przeciwnikom solidny kawałek Postury (hej, Sekiro). Da się ją uszczknąć zwykłymi czy naładowanymi atakami, a kiedy zejdzie do zera – zadać potężny cios kończący (hej, każde Soulsy). Standard.

I z tym absolutnie najważniejszym elementem rozgrywki mam największy problem. Walka potrafi cieszyć i jest zaprojektowana całkiem sprawnie. Uniki czy bloki działają moim zdaniem o niebo płynniej i odznaczają się uczciwszym marginesem błędu niż we wspomnianym Lies of P, ale za to wyprowadzanie ataków w niczym nie przypomina tego, jak gładko steruje się wojującym Pinokiem. Tworzy to pewien paradoks. Z jednej strony możemy doskonale opanować uskoki i parowanie, z drugiej nasze kontry są dość toporne. Bywają nieznośnie powolne, trudno sensownie skrócić dystans, z kolei przełączanie się między walką wręcz a magią czy łukiem/kuszą trwa – wydawać by się mogło – całą wieczność.

CZYTAJ DALEJ NA KOLEJNEJ STRONIE

Przy krótkim pasku wytrzymałości robi się z tego okropny „snuj”, a agresywna rozgrywka nie ma sensu. Do tego paradoksu dochodzi frustrująca dysproporcja między naszym HP a niektórych wrogów. Część bossów czy minibossów ma nas na „jednego strzała”, kiedy my musimy ciupać i ciupać, i ciupać. I jeszcze trochę ciupać. To zaś sztucznie przedłuża tego typu konfrontacje. Drodzy twórcy i twórczynie, skoro nauczyłem się już ruchów przeciwnika na pamięć, dlaczego nie dacie mi go uczciwie pokonać, tylko muszę siedzieć jak na szpilkach 15 minut, żeby nie popełnić jednego błędu, który oznacza śmierć?

Boli, bo ma boleć

Nie znaczy to, że gra jest jakoś szczególnie trudna czy jawnie niesprawiedliwa. Wymaga po prostu ogromnego skupienia. Jednak przy dużej powtarzalności przeciwników po kilku czy kilkunastu godzinach zabawy wiemy już wszystko, co mamy wiedzieć, za rogiem nie kryje się zbyt wiele nowych elementów mechaniki czy taktyk do wykorzystania. Zarówno w Axiomie, jak i w Umbralu będziemy co krok napotykać tych samych wrogów, prawie od początku do końca rozgrywki. Do tego niektórzy główni przeciwnicy niemal natychmiast po pokonaniu pojawiają się w świecie jako minibossowie (oczywiście z krótszymi paskami życia). W tej materii zaczynamy czuć znużenie dość szybko, co zachęca do omijania wrażych sił w sprincie do następnych Szczątków Heralda (czyli tutejszego checkpointu).

Dużo lepiej sytuacja wygląda w przypadku projektu bossów. Może niewielu zapadnie mi w pamięć na długie lata, ale każdy okazuje się w miarę unikalny, ma swoje mocne i słabe strony, potrafi czymś zaskoczyć i wymaga nieco innego podejścia. Poza nieznośną dysproporcją punktów życia trudno mi się do tych pojedynków przyczepić. Ach, no i nie zawsze są to pojedynki, czasem stajemy naprzeciwko kilku wrogów jednocześnie, niekiedy w paru fazach.

Żeby pomóc sobie w trudnych bitwach, możemy – rzecz jasna – rozwijać postać, ulepszać wyposażenie czy przyzywać sojuszniczych enpeców lub inne osoby grające. O ile te dwie ostatnie opcje raczej nie wymagają dogłębnej analizy, no, może poza dość bezużytecznymi, błyskawicznie umierającymi summonami, ta pierwsza jest… interesująca. Niekoniecznie z dobrych powodów. Otóż na klasyczną soulsową modłę możemy wydawać tutaj zbierane doświadczenie na punkty cech. Zręczność, wytrzymałość, atrybuty związane z magią itd. Ku mojemu zdziwieniu okazało się jednak, że ulepszanie np. siły nie ma większego sensu. Przy broni, która skaluje się z danym atrybutem jedynie w stopniu dobrym (ale nie najlepszym), przyrost zadawanych obrażeń jest znikomy. Więc to, czy moja siła wynosi 12, czy 32, nie ma aż tak wielkiego znaczenia. Zdecydowanie bardziej opłaca się po prostu wzmacniać broń, bo nawet jeden poziom wyżej to spory skok wartości ataku. Rzecz do poprawy, bo nie wyobrażam sobie, żeby taka była intencja stojąca za systemem levelowania.

Miałem też okazję popróbować zabawy w co-opie i przeciwko innym graczom i graczkom. Nie uświadczyłem w tej materii większych problemów z płynnością czy ogólną jakością rozgrywki wieloosobowej. Warto się skusić, szczególnie że PvP potrafi podnieść ciśnienie jak żaden pojedynek z wrogiem sterowanym komputerowo. Ten tryb wygląda jak wyciągnięty z dzieł FromSoftware. Ot, mamy możliwość najechania wrogiego świata lub obrony swojego. Brak tu specjalnych aren czy jakichś udziwnień, a nagrody za pokonanie innych osób grających są w dużej mierze kosmetyczne.

Ten ładny, ten brzydki i ten zacinający się

Skoro już jestem przy bolączkach, muszę zatrzymać się przy optymalizacji. Grałem na PlayStation 5 i choć przez większość czasu produkcja trzymała klatki, tak w niektórych miejscach spadały one do – na oko – kilkunastu na sekundę. Niektóre etapy były okropnie frustrujące do przejścia przy takim stanie technicznym. Nie do końca też rozumiem, z czego on wynikał, bo ani nie przemierzamy jakichś ogromnych, gęsto zaludnionych obszarów, ani Lords of the Fallen nie zachwyca jakością grafiki. To nie tak, że jest brzydkie, ale blednie przy części nowych produkcji – nawet przy bezpośrednim konkurencie w postaci Lies of P – przynajmniej na konsoli w trybie wydajności.

Jednak tam, gdzie niedomaga technicznie, nadrabia klimatem. Umbral, wyraźnie inspirowany twórczością Zdzisława Beksińskiego czy H.R. Gigera, potrafi zauroczyć, przerazić i zachwycić, i to naraz. Choć przez większość czasu gra wygląda dość typowo i powtarzalnie, nawet poza światem zmarłych zdarzają się lokacje, które będę ciepło wspominał. Ach, ten bieg po płonących dachach! Klimat dodatkowo potęguje niezgorsza oprawa muzyczna, oparta na orkiestralnych motywach i mrocznych chórach. Jest więc na czym zawiesić oko i czego posłuchać.

W Lords of the Fallen graliśmy na PlayStation 5.

[Block conversion error: rating]