Metal: Hellsinger – Pozycja obowiązkowa dla fanów Dooma i metalu [RECENZJE]

Jestem zakochany w Metal: Hellsinger. Przede wszystkim mechanika jest precyzyjna, co jest kluczowe w strzelance i tym bardziej w grze rytmicznej. Muzyka to serce tego tytułu i jest dobra do tego stopnia, że warto byłoby samemu sięgnąć po soundtrack. Tym, co sprawia, że Metal: Hellsinger jest wyjątkowy, jest to, że dobrze splata ze sobą muzykę, motywy, akcję i rytm. To nieprzerwana fala „wykonywania niesamowitych rzeczy w rytm fantastycznej metalowej ścieżki dźwiękowej”. Bardzo podobał mi się czas spędzony w grze, aż nie pojawiły się napisy końcowe. Od razu chciałem więcej.

Tak się cieszę, że Metal: Hellsinger kończy się obietnicą, że będzie coś dalej, bo już chcę więcej tej serii.

Rozwal na kawałki samo piekło do jednego z najlepszych heavymetalowych kawałków ze wszystkich gier dzięki Metal: Hellsinger, jednemu z najlepszych doświadczeń roku.

Metal: Hellsinger to łatwa do polecenia gra – muzyka jest genialna, gra się w nią naprawdę dobrze i świetnie wygląda. Jedynym prawdziwym zastrzeżeniem jest to, że jeśli nie jesteś fanem muzyki metalowej, Metal: Hellsinger może nie oferować ci zbyt wiele. Chociaż walka jest świetna, to muzyka tak naprawdę podnosi tytuł do bycia czymś więcej niż tylko kolejnym boomer shooterem.

Metal: Hellsinger to diabelsko zabawna strzelanka, która koncentruje się na szybkiej akcji, w której rytm i muzyka są rdzeniem rozgrywki, a dodatkowo wzmacnia ją mnóstwem mechanik, które sprawiają, że jest jeszcze głębsza. Problem polega na tym, że ma kilka poziomów i wszystko kręci się wokół uzyskania najwyższego wyniku w rankingu, a nie wszyscy fani strzelanek to uwielbiają.

Znacie ten rzadki moment w grach wideo, w którym wasze działania nieumyślnie pokrywają się z muzyką, której słuchacie, niezależnie od tego, czy jest to ścieżka dźwiękowa z gry, czy wasza własna? Metal: Hellsinger butelkuje to magiczne uczucie i powtarza je w kółko, nie zatracając przy tym satysfakcji. Wzajemna gra pomiędzy metalową ścieżką dźwiękową a wysokooktanową rozgrywką jest fenomenalna i zupełnie niepodobna do niczego, w co kiedykolwiek grałem. Zdarzają się pewne potknięcia, a te problemy powstrzymują tytuł przed osiąganiem wzlotów rodem z partii wokalnych Roba Halforda, ale wykonanie pomysłu i sposób, w jaki przekształca akcję strzelanki z chwili na chwilę w rytmiczną rzeź, przykrywa wszelkie wady. Jeśli Metal: Hellsinger to album metalowy, który ożyje, to nie mogę się doczekać kolejnego efektu wysiłku tego zespołu.

Metal: Hellsinger to niesamowicie dobrze zrealizowany koncept, wypełniony po brzegi doskonałą muzyką, unikalną bronią i pętlą rozgrywki, która natychmiast uzależnia.

Metal Hellsinger to bardzo fajna strzelanka z niezwykłą ścieżką dźwiękową, ale jakość tytułu studia The Outsiders nie idzie w parze z ilością i niewiele potrzeba, aby zobaczyć wszystko, co przygoda z Nieznanym ma do zaoferowania. Krótko mówiąc, jest to piekielna podróż dla fanów FPS-ów i heavy metalu, której nie można przegapić, ale trudno jest chcieć przedłużyć swój postój wśród demonów po dotarciu do napisów końcowych.

To coś więcej niż klon Dooma i pomimo załamań podczas tego, co powinno być najważniejszymi punktami gry, jest to przyjemna zabawa zarówno dla fanów metalu, jak i strzelanek.

Jeśli Doom to jam session, które daje graczom przestrzeń do improwizacji, to Metal: Hellsinger jest recitalem w szkole średniej. Tylko tak daleko można odejść od nut.