29
Recenzja cdaction.pl – Drakensang: The River of Time (PC)
Drakensang: The River of Time
wersja testowana: PC, j. polski (lokalizacja kinowa)
Wydawca: Techland
oficjalna cena: 119,90 zł
Drakensang: The River of Time to gra oparta na niezwykle popularnym w Niemczech, Austrii i Szwajcarii papierowym systemie RPG zwanym Das Schwarze Auge, czyli po naszemu Czarne Oko. Akcja gry rozgrywa się przed wydarzeniami z poprzedniej części – The Dark Eye. Historia ma charakter retrospekcji, którą przeżywa krasnolud Forgrimm opowiadając Gladys (znanej z pierwszej części rudowłosej szarlatance) swoje perypetie z młodzieńczych lat. My jesteśmy bohaterem owej opowieści§.
Ujęcia archetypiczne
Tworzenie postaci odróżnia The River of Time od innych gier RPG. Na początku wybieramy jeden z modeli fizycznych oraz kilkunastu dostępnych archetypów (przypisane są do ras – ludzi, elfów i krasnoludów). Nasz wybór co prawda w pewien sposób ukierunkowuje specjalizację komputerowego alter ego, jednak w gruncie rzeczy swojego wirtualnego poszukiwacza przygód możemy rozwinąć na inny front. Przykładowo – grając łucznikiem, zamiast inwestować punkty doświadczenia w zdolność posługiwania się łukiem, mogłem specjalizować się w walce mieczem i uczynić strzelca wprawnym rębajłą. Dla tych, którzy nabawili się odcisków od trzymania kostek przewidziano tryb ekspercki, w którym sami mogą pobawić się możliwościami edytora. Po stworzeniu postaci możemy wyruszyć w podróż po Aventurii i Wielkiej Rzece.
Uniwersum Drakensanga rzeczywiście urzeka. Mimo że twórcy dysponowali wyraźnie mniejszym budżetem i nie mogli stworzyć fotorealistycznej grafiki (o oprawie audiowizualnej później), to i tak udało im się wykreować wyjątkowo przemawiające baśniowe krainy. W Aventurii nie spotkamy się za to z innowacyjnym podejściem do kanonów fantastyki. Mamy tu dumne, leśne elfy, mieszkające na drzewach i niemające sobie równych w kwestii leczenia wszelkich (no, prawie) ran. Spotkamy się też z rubasznymi krasnoludami, z których jeden (będący naszym towarzyszem i opiekunem) wciąż wchodzi w słowne utarczki z nieco zniewieściałym szermierzem. Wreszcie natykamy się na otyłego, skorumpowanego mytnika czy werbalnie ograniczonego orka. Twórcy, nie siląc się na nadmierną kreatywność, skorzystali więc ze sprawdzonych rozwiązań i spięli je w zgrabną, przystępną całość, którą przemierzamy na pokładzie statku pełniącego jednocześnie funkcję bazy wypadowej.
Trenuj, zbrój się i rób, co chcesz
Jak wcześniej wspomniałem, gra nie jest w stosunku do poprzedniczki sequelem, a prequelem. Pozytywnie zaskoczyło mnie dość niespotykane podejście scenarzystów Radon Labs do ukształtowania fabuły. W przeciwieństwie do niemal wszystkich epickich produkcji fabularnych w nowym Drakensangu nie zostajemy na dzień dobry mianowani jedyną nadzieją ludzkości i mesjaszem narodów. Przez kilkanaście godzin gry nie spotkałem się z żadnymi przesłankami o jakimś wyższym celu, który spełnić mogę jedynie ja. Questy zostały dopasowane do wizerunku naszej postaci jako obieżyświata. W jednej chwili musimy wykryć nielojalność przełożonego mundurowych w mieście, później rozwiązać spór pomiędzy elfami a piratami, i tak dalej…Choć niektórzy uznają podobną wielowątkowość i podobną wagę naszych misji za wadę, dla mnie jest to przyjemna odmiana wobec utartego już schematu ratowania świata przed kolejnymi samozwańczymi kandydatami do objęcia nad nim absolutnej, totalitarnej władzy. I choć potem mamy do odegrania nieco większą rolę (trailerowe „Prevent the realm from falling into darkness”, odwołujące się m.in. do grożącej królestwu wojny domowej), to nie jest to od początku celem samym w sobie.
W ciekawy sposób potraktowano również zadania, które cechuje widoczna różnorodność. Jasne, zdarzają się klasyczne polecenia dla chłopca na posyłki. Na przykład – napotkana przez nas dziewczynka się zatruła, więc musimy drałować nie taki wcale mały kawałek drogi, by przynieść jej napar poprawiający samopoczucie. Pomimo kilku tak typowych questów tak naprawdę nie musimy zbyt często zaglądać do dziennika, gdyż nasz bohater o wszystkim dowiaduje się na bieżąco, a sporo spraw mających popchnąć fabułę do przodu załatwiamy niejako po drodze. Dzięki temu przebieg historii jest płynny i praktycznie nie musimy się zastanawiać, gdzie pójść lub czego szukać. W dodatku w ważkich punktach fabuły możemy wybrać sposób, w jaki wypełnimy misję. Przed wspomnianym wcześniej przyskrzynieniem zepsutego mytnika możemy dostać się do niego po krasnoludzku – czyli szturmem przez zamek i bezpośrednim starciem z gwardzistami – lub też po cichu, przez lochy, ryzykując ucieczkę naszego celu. Podobnych wyborów jest dość dużo, każdy ma też swoje wady i zalety.
Wodospady bez wodotrysków
Grafika The River of Time zasługuje na pochwałę, a w niektórych miejscach nawet na brawa. Projektanci zrezygnowali z wizualnych wodotrysków i wszechobecnego Full HD na rzecz baśniowego klimatu i charakterystycznej przaśności. Nieco cukierkowa, lecz bardzo przyjemna oprawa, podobnie jak w Fable : Zapomniane Opowieści, moim zdaniem sprawdziła się wyśmienicie i pasuje do lekkostrawnej, wolnej od psychologicznych dylematów, fabuły gry. Świetnie prezentuje się gra świateł, nadająca magii idyllicznym krajobrazom Aventurii. Kilka razy przestałem wypełniać zadania, aby przejść się po brzegu jeziora o zachodzie słońca lub poprzyglądać się wyzierającym zza skał promieniom. Podobnie w przytulnym mieście Nadoret, którego mieszkańcy są zajęci swoimi sprawami i rzadko kiedy mają ochotę zwracać uwagę na nasze próby nawiązania kontaktu. Majestatycznym widokom natury towarzyszy przyjemna dla ucha, pasująca do atmosfery całości, muzyka.
Rzuć kością i módl się
Czytelników zacierających już sobie ręce po tylu superlatywach proszę o zejście na ziemię, najlepiej szybko na twarde podłoże, ewentualnie polanie głów zimną wodą pod ciśnieniem. The River of Time byłaby naprawdę genialną grą, gdyby zakończenie w tym miejscu recenzji było zgodne z prawdą. Niestety, rzeczywistość jest dużo mniej różowa. Zaadaptowana w grze mechanika systemu Das Schwarze Auge potrafi naprawdę mocno zirytować i zabić w kilka chwil to, czym zachwycaliśmy się przez ostatnią godzinę gry. Książkowe mechanizmy może i służą graczom siedzącym z kartami postaci przy stoliku, natomiast kompletnie nie odnajdują się na ekranie komputera. Owszem, interfejs oparty na zebraniu inwentarza i rozwoju postaci w jednym okienku to dobry pomysł. Co z tego, skoro walka nie potrafi dostarczyć absolutnie żadnych pozytywnych emocji? Po pierwsze, zmagania oparte są na rzutach kością, co wyprało tak istotny i zazwyczaj spektakularny element rozgrywki z dynamiki. W związku z losowością, widoki naszej drużyny nie mogącej przez minutę trafić bronią (mimo że maksymalnie rozwinąłem umiejętność władania orężem, za to mój magiczny towarzysz zaklęciami trafiał zawsze) w osaczonego wroga, niepowodzenie w zrywaniu jagód czy założeniu bandaża…wierzcie mi, że w grze to chleb powszedni. Co więcej, statystyki wyjątkowo rozmieniono na drobne (zręczność i zwinność to zupełnie co innego!), a umiejętności uczyć mogą nas jedynie nauczyciele (niestety niektórych łatwiej, niektórych trudniej znaleźć), zatem nie wystarczy spełnienie wymagań. Z podobnymi absurdami spotykamy się często. Zbyt często.
Muszę również wspomnieć o kilku innych, mniej znaczących niedociągnięciach. Być może to wina wersji gry, z którą obcowałem przy okazji recenzowania, a w sklepach gracze nabędą poprawiony produkt. Zdarzyło się kilkunastokrotnie, że mój łucznik chyba nie mógł zdecydować się na zakończenie żywota niewinnego potwora i po naciągnięciu cięciwy stał w bezruchu patrząc w dal. W czasie owego zacięcia (trwało dobre kilka sekund) podstępna kreatura zdążyła go zabić. Czasem też towarzysze wykażą się sztuczną nieinteligencją i pobiegną prosto w ferwor walki, mimo że usilnie prosimy ich o stanie w określonym miejscu. Drobnych wpadek nie ustrzegł się też nasz rodzimy dystrybutor – gdzieniegdzie widoczne są niewielkie błędy w tłumaczeniu.
Nieźle, ale…
Wobec tak skrajnych opinii o poszczególnych częściach składowych nowego Drakensanga nasuwają się pytania – jaką grą jest The River of Time? Do kogo jest skierowana? Otóż odpowiedź jest dość prosta. Drakensang : The River of Time to tytuł z wieloma ciekawymi, niekonwencjonalnymi rozwiązaniami osadzonymi w konwencjonalnym świecie – słowem niesamowitym potencjałem, który został jednak w umniejszony przez siermiężną mechanikę. Zawiodą się gracze poszukujący kreatywnego podejścia do fantasy, ponieważ skorzystano ze znanych toposów. Miłośnicy umniejszenia roli papierowych reguł w imię grywalności, tacy jak ja, po pewnym czasie stwierdzą, że są lepsze gry. Za to fani oldschoolowych RPG, w których można było godzinami grzebać w parametrach przedmiotów oraz kąpać się w dziesiątkach statystyk, spokojnie mogą się z produkcją zaznajomić i dorzucić do oceny punkcik. A przynajmniej pół.
Ocena: 3,5 na 5
—
Plusy:
Minusy:
Czytaj dalej
![Kampania Battlefielda 6 jest jak powtórka filmu akcji na Polsacie – zapomnisz o niej po napisach końcowych [RECENZJA TRYBU DLA JEDNEGO GRACZA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/BF6-616x420.jpg)
![Nazwałbym Hollow Knight: Silksong grą wybitną, ale jest tak wybitnie wredny, że tego nie zrobię [RECENZJA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/hks-616x420.webp)
![Super Mario Galaxy + Super Mario Galaxy 2 to porty może i leniwe, ale za to drogie [RECENZJA]](https://cdaction.pl/wp-content/uploads/2025/10/smg-616x420.jpg)
29 odpowiedzi do “Recenzja cdaction.pl – Drakensang: The River of Time (PC)”
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Jedynka, z Waszej płyty, mnie wciągnęła na tyle, że 100h gry na pewno odbębniłem. A dwójka… jeśli dacie ją na płycie, to ok, zagram 😉 Kupować nie zamierzam 😀 Zwłaszcza, że Wiedźmin w drodze…
Ahh…zapowiada się PRAWDZIWY OLDSCHOOL! Już nie mogę się doczekać, jak zagram w drugiego Drakena, grywalność I części jest niesamowita. Mam nadzieję, że z drugą będzie równie świetnie.
Dajcie Obliviona w CDaction 😛 Potrafiliście dać DMC4 to i Obliviona można tym bardziej,że teraz kosztuję ok.25zł… A co do Drakensang… Przygoda na długie tygodnie.Tylko ja z początku musiałem się przyzwyczajać bo odpychała mnie.Potem było już tylko lepiej.
Dzieki bogo jakis normalny (normalniejszy) RPG, a nie wciskanie strzelanki pod przykrywka roleplaya!!!! Bardzo mozliwe, ze kupie, ale poczekam najpewniej do wydania w tanszej serii. Tymczasem na starej plytce z CDA mam chyba poprzednia czesc tej gry, wiec nie bede sie nudzil. Wczesniej jej nie zainstalowalem, ale teraz nabralem ochoty.
kavulo, tu nie chodzi o to, ile gra teraz kosztuje. Gra może być w sklepie tania, ale licencja na jej rozprowadzanie w swoim wydaniu może być bardzo droga.
Już wiem, że będe się musiał od tej gry trzymać z daleka.
Polecam
Ej sorry Kavulu ale jak uważasz, ża gra jest teraz tania tą ją kup…Ja też bym chciał by CDA dało np gears of war i unreal tournament w jednym wydaniu, ale czy się doczekam? Oblivion był nawet za 19.90 w zeszłę wakacje jak byłą wyprzedaż superseller i kolekcji klasyki.A ogólnie to czekam na tego nowego Drakensanga.
No to się chyba skusze na nowego Drakensanga
Zakupiłem starsza wersję z 176 numerem CDA i się zawiodłem, w moich oczach nie było to ani BG, ani porządny H&S tylko jakaś utopijna i bezsensowana hybryda – serie IWD, BG biją na głowę poprzednia część pewnie z tą będzie podobnie – pzdr.
A ja właśnie instaluję z corverka 1-kę mam nadzieję że mi się spodoba. 🙂
Naprawdę świetna recenzja, która czytało się bardzo przyjemnie. Do Redakcji CD-Action: ten Autor mógłby z powodzeniem pisać recenzje w Waszym czasopiśmie. Czekam na kolejne 🙂 .
Nie wiem, hmm… trochę kasy szkoda ale … the Dark eye jest nawet nawet więc może …
Adzior, nie naraziłeś się czasem redaktorom wychwalając Dragon Age na początku tekstu? Wieszali na tej grze psy z uporem godnym lepszej sprawy posuwając się do śmieszności.
Jeżeli recenzent zaczyna od wychwalenia Dragon Age (w którym grafika była toporna, praktycznie wszystkie questy sztampowe na jedno kopyto i generalnie daleko mu jeszcze do baldura)to raczej nie biorę tej recenzji za poważną i uważam że sporo rzeczy dosyć istotnych dla tej gry umknęło jego uwadze.
@kotil: Grałem w obie gry (tj. DA:O i pierwszego Drakensanga) i twoje zarzuty dot. DA IMO bardziej pasują do Drakensanga. Wymienić można chociażby plastikową grafikę, drewniane animacje (w DA są świetne!) i właśnie sztampowość fabuły (któryś raz z kolei cukierkowy świat fantasy).
Jedynka to solidny RPG . Najzwyczajniej grało mi się przyjemnie i starałem się wszystkie questy zaliczać.Troszkę do nietypowego sterowania trzeba się było przyzwyczaić , ale trwało to chwilkę.|Myślę że 2 też dam szansę , ale za kilka miesięcy.Czasu mało a na półce leżą inne gry nieodpakowane . Swoją drogą za pół roku gra stanieje , więć będzie okazja dobra żeby kupić.
Co do wypowiedzi panow ponizej zgadzam sie w 100% DA jest sztampowy i ma tak nijaka grafike ze az szkoda gadac Drakensang z kolei jest naprawde basniowy duzo lepiej sie bawilem przy Drakensangu niz przy Dragon Age recenzja nijaka …
Wszyscy jestescie tak dojrzali och jej! Wszyscy potrzebujecie dojrzalego swiata fantasy och jej! Przy czym dojrzalosc ogranicza sie do posoki, golych biustow, ciezkich (tendencyjnych i sztampowych) wyborow moralnych, brudnej grafiki itd. Nie wiem rowniez jak graliscie w 1 Drakena skoro tak narzekacie o_O . Prawda jest taka ze obecne pokolenie graczy nie chce juz oldschoolu rpg’owego. Kto lubi, niech kupuje w ciemno, kto nie lubi, niech omija ta produkcje.
Sariaen: no przecież napisałem że DA ma się nijak do starych oldschoolowych RPG-ów. W DA wszyskie questy sprowadziły się do zaliczania lokacji (pójdź do następnej lokacji, zabij bossa, zdobądź poparcie i tak do samego finału, po 3 lokacjach już człowiek miał dosyć w kółko jedno i to samo) Drakensang jedynka była nastawiona bardziej na oldschool co bardzo mi się podobało. Jaka by grafika nie była ważne żeby pasowała do klimatu a nawet go współtworzyła.
Recenzja lepsza niż ta w piśmie 😛
@Caddox masz trochę racji, fabuła w Drakensang „jedynce” jest nawet sztampowa… ale nie bardziej niż w Dragon Age…
hmm? czy ja na taką grę czekałem od premiery Drakensang: The Dark Eye? Niestety nie… Czekałem na coś znacznie lepszego ;(
Z recenzji wynika, ze gre od idealu dzieli tylko oldschoolowa mechanika. Czyli dla mnie gra idealna i trzeba kupowac w ciemno, szczegolnie ze dawno nie widzialem tak bogatej i stosunkowo taniej edycji kolekcjonerskiej (wszystkie Call of Duty i inne Starcrafty to smiech na sali przy tej edycji).|Jedynka byla kapitalna, mila odmiana po tych wszystkich zniewiescialych RPGach dla leniwych i blyskotliwych jak trolle Amerykanow.
Minusy z czapy. Nieprzystępna mechanika to zaleta, odsiewa idiotów marzących o kolejnym hakensleszu. A za brak innowacji to autor chyba chce dostac po łbie od właśnie weteranów.
oldschool ftw!
Yyy…Oldschool? Fajnie. Jedynka mi się bardzo podobała. Na pewno kupię The River of Time 😀
A mi się tu najbardziej podoba grafika. Mówcie co chcecie, ale takiej baśniowości to dawno w RPG-ach nie widziałem.
@Sariaen – nowe pokolenia graczy zgadnij co masowo kupują – reedycje Baldura. Jest to mniejsze grono niż w przypadku fanów FPS ale nadal ogromne, podejrzewam że większe niż wśród wielbicieli RTSów które jednak jakoś częściej wychodzą. Kolejna sprawa jest taka że RPG o charakterze taktycznym i RPG o charakterze zręcznościowym to zupełnie inna rozgrywka (zupełnie inne gatunki) więc porównywanie tego typu RPGów jest często jak np. porównywanie FPS ze strategią – jest to bezsens…