„Cyberpunk: Edgerunners” to mistrzostwo świata. Odpalisz i nie wyłączysz [RECENZJA]

Chociaż to bajka o przyszłości, cyberpunk jako podgatunek filmowy żyje od lat przeszłością. „Akira”, „Ghost in the Shell” i „Łowca androidów” wciąż pozostają kultowymi punktami nie do przeskoczenia – przyzwoite produkcje albo nie wychodzą z pewnej niszy, albo błyskawicznie się starzeją, albo… są dobre i nic ponad to. Jak „Altered Carbon: Resleeved”, udana adaptacja serialu z masą dobrej akcji upchniętej w przeszło godzinę, ale finalnie stanowiąca tylko popcornową rozrywkę.

Mając to w głowie, wydaje się, że Triggerzy i Redzi dokonali niemożliwego. „Edgerunners” jest świetnym anime i wymarzonym fanserwisem dla wielbicieli Cyberpunka 2077, ale przede wszystkim genialnie poprowadzonym serialem, który dostarcza nam absolutnie wszystkiego, ani razu nie przeciągając struny nadmiaru.

Cyberpunk: Edgerunners. Fot: Netflix, CD Projekt Red

Rany, od czego tu zacząć? Może od perfekcyjnie dobranego kawałka „This Fire” formacji Franz Ferdinand, który towarzyszy pięknej artystycznej czołówce w minimalistyczny sposób oddającej szaleństwo życia na krawędzi? A może od pierwszych scen i piekielnie intensywnego nielegalnego braindance’a oglądanego przez głównego bohatera, Davida? Nie, to za mało, żeby oddać charakter serialu. Tym bardziej że David nie jest żadnym cynglem pokroju V, bohaterki(-a) Cyberpunka 2077. Jest 17-latkiem z masą problemów.

Nie, nie zabraknie przez to akcji godnej Marvela ani tony flaków, które z kolei studia Disneya skrzętnie zamiatają pod dywan. Twórcy tą nastoletniością celowo przekierowali ciężar na tory klasyki mangi i anime, żeby nie sprowadzić „Edgerunners” do roli fantazji o futurystycznym świecie. Wchodzący w dorosłość David prowadzi nijakie życie i dzieli mieszkanie z przepracowaną matką – ona wypruwa sobie żyły, by zapewnić mu dobrą edukację, on uczy się świetnie, ale odstaje od bananowej młodzieży z Akademii Arasaki, a jeśli coś go kręci, to wspomniane braindanse’y czy oszczędzanie kasy poprzez lewe aktualizacje oprogramowania.

Nastoletnia czy rodzinna szarzyzna to, jak mówiłem, klasyka, ale dziejące się w umyśle i przed oczami Davida dramaty kładą się cieniem na całej przyszłości chłopaka, w której nie zabraknie ani hardkorowych decyzji spod znaku życia na krawędzi (słówko „edge” w tytule serialu nie wzięło się znikąd), ani melancholii, romantyzmu i marzycielstwa tkwiących do samego końca w głowie bohatera niczym drzazga.

Studio Trigger poszło za ciosem krytykowanej przez wielu decyzji CD Projektu Red, odtwarzając wizję Night City, które głównie mieni się kolorami, zamiast tonąć w deszczu i blasku neonów. O ile jednak w Cyberpunku 2077 przemierzanie miasta przynosiło nam więcej radości, niż powinno wedle założeń świata gry, o tyle anime idealnie złapało balans słodko-gorzkiego życia w latach 70. XXI wieku.

Cyberpunk: Edgerunners. Fot: Netflix, CD Projekt Red

Nocne miasto wciąż zachwyca paletą barw, architekturą, miejscówkami czy panoramą podziwianą z okien sunącego wysoko nad ziemią metra (wszystko żywcem wyjęte z gry – poza tym ostatnim). Ale co z tego, jeśli bez opłaty abonamentu na czas domowa pralka odmawia posłuszeństwa, drzwi wejściowe do mieszkania blokują się na amen, a niskie zarobki to kiepski pakiet świadczeń w szpitalu. To świat pełen wiecznych długów, walających się śmieci i butelek, degeneratów, żuli, ulicznych onanistów oraz potyczek, w ramach których w środku dnia ktoś odpala z auta bazookę w inny pojazd i jedzie dalej.

Traumy i marzenia pchają Davida w objęcia ekipy edgerunnersów, która – niechętnie, bo niechętnie – daje mu nowe życie. I tak jak szybko człowiek zdąży się oswoić z rytmem bandyckich akcji, tak serialowy rollercoaster wykonuje regularnie jakiś nagły skręt i podwójną pętlę.

Mamy więc bezpretensjonalny wpieprz przy użyciu wielkich gnatów, zdeformowane od pocisków głowy i przyprawiające o dreszcze możliwości naszprycowanych wszczepami organizmów (a w odbiorze tego wszystkiego pomagają genialne animacje, dialogi, muzyka oraz oczywiście reżyseria). Mamy szalejącą cyberpsychozę i całkiem szokujące obrazki. Mamy nieustające udowadnianie czegoś sobie i innym, bo wewnętrzne demony – jak na anime przystało – stają się szybką siłą destrukcyjną przypominającą fatum.

Cyberpunk: Edgerunners. Fot: Netflix, CD Projekt Red

Mamy w końcu nie tak małą część akcji związaną z netrunningiem, czyli hakowaniem i włamywaniem się do sieci. Rozwiązywane z prędkością światłowodu informatyczne rebusy czy powolne przemierzanie struktur cyberświata chyba nigdy nie były ukazane w tak pasjonujący sposób ani tak dobrze wplecione w grad ołowiu i rakiet.

Jednocześnie twórcy nie zapomnieli, że to, co wirtualne, powinno w świecie Cyberpunka 2077 stanowić jądro, a nie tło dla obijania się po ryjach. Im dalej w las, tym te „ewydarzenia” stają się istotniejsze, mieszając się z coraz cięższą artylerią (tą dosłowną) i coraz intensywniejszym tańcem z osobistymi dramatami.

Jakby zachwytów było za mało, to Trigger to tu, to tam powtykało niewymuszone humorystyczne wstawki, a do tego osadziło absolutnie całą akcję w świecie gry. Całą? Tak, całą. Ktoś nieznający Cyberpunka 2077 zobaczy po prostu miasto przyszłości. Fanatyk zaś będzie co parę minut krzyczał (na głos lub w głowie): „Ej, ja znam to miejsce, byłem tam!”. To prawdopodobnie najlepiej wykonany w historii filmów i seriali fanserwis.

Arroyo, Kabuki, dzielnica przemysłowa, dzielnica willowa, Pacyfica, Badlandsy, centra miejskie i Corpo Plaza z monstrualnym wieżowcem Arasaki. Pobocza, automaty z napojami, płoty, pojedyncze domki i budki. Auta, rodzaje broni, wszczepy i produkujące je firmy. Daleko mi do wymaksowania gry na słynne 100%, ale praktycznie w każdym odcinku widziałem znajome elementy – i ani razu nie pomyślałem, że zostały wprowadzone dla fanów na siłę.

6
zdjęć

Mamy więc serial z czułością osadzony w świecie gry, zrobiony wedle wszystkich filarów cyberpunkowych założeń, nieszczędzący wysokooktanowej akcji, hakowania, korporacyjnych rozgrywek, a także typowych dla anime mimiki, dynamiki scenek i specyfiki dialogów. Serial ukazujący ekstremalne szaleństwo, a jednocześnie pełną czułości straceńczą miłość.

Nie wiem, jak to się stało – zwłaszcza mając w pamięci dziesiątki przegadanych anime z niedoborem akcji – że te wszystkie klocki poskładano ze sobą tak, by się wzajemnie uzupełniały. Może to międzykontynentalna współpraca pozwoliła studiu Trigger rozwinąć skrzydła, a CD Projektowi Red… nadać swojemu światu tę dynamikę i moc, o których chyba wielu z nas myślało, że zastanie je w Cyberpunku 2077.

Ocena

Ocena

Bez przynudzania, bez nadmiaru dialogów, bez przesycenia akcją i bez fabularnej pustki. Triggerzy i Redzi stworzyli ideał o znakomitych proporcjach, z mistrzowską precyzją przeplatając krwawą jatkę, subtelne uczucia, hakerski mikroświat i potężny fanserwis dla wielbicieli Cyberpunka 2077.

10

Ocena końcowa