Assassin’s Creed Shadows zachwyca, ale nie wszystkich. Pojawiły się pierwsze oceny nowej odsłony sagi o zabójcach [RECENZJE]

Wielkich rewolucji w schemacie nie znajdziemy. Dla osób, które go lubią – jak ja – to pewnie żadna przeszkoda. Jeśli jednak macie wrażenie, że Valhalla była po prostu „nakładką” na Origins i Odyssey, to obawiam się, że Shadows może Was trochę zmęczyć.

To jedna z najlepszych odsłon całej serii, z powodzeniem przywracająca styl rozgrywki skupiony na skradaniu, przy jednoczesnym zachowaniu mechanizmów erpega wprowadzonych w poprzednich częściach, dobrze integrując ją z dwójką bohaterów i dobrze wyważoną historią. Feudalna Japonia jest jedną z lepszych, jakie kiedykolwiek widziano w grach wideo i warto jej doświadczyć.

Assassin’s Creed Shadows ciągle ma zbyt wiele aktywności pobocznych zaprojektowanych tak, by wydłużyć czas rozgrywki i zmuszać graczy do wydawania pieniędzy na kosmetykę i nowy sprzęt, niewiele wnoszący do całego doświadczenia (…). Podobne do siebie wrogie obozy nie zapewniają wielkich nagród i ostatecznie mają znikomy wpływ na rozgrywkę. Czas spędzony z grą stał się dla mnie o wiele przyjemniejszy, kiedy odkrywałem tylko to, na co miałem ochotę, płynnie przechodząc od jednej misji fabularnej do drugiej. To pozwoliło mi docenić dynamikę i życie w tym świecie, gdyż wokoło jest wiele szczegółów poprawiających immersję (…). Niestety zdarza się, że wypełnianie misji pobocznych jest zasadniczo wymagane, by poradzić sobie z trudnościami w głównej historii, więc omijanie zawartości dodatkowej jest prawie niemożliwe.

Nie ma tu wartościowej dramaturgii, wspierającej powtarzalną strukturę rozgrywki. Wizja XVI-wiecznej Japonii przedstawiona w Assassin’s Creed Shadows jest wspaniała, a pomysły na wypełnienie luk pomiędzy poszczególnymi odsłonami serii są warte zauważenia, jednak wszystko, co powinno towarzyszyć tym osiągnięciom, jest nijakie oraz chaotyczne – dwójka protagonistów wydaje się nie mieć nigdy prawdziwego powodu, by się zjednoczyć.

Gra rozpoczyna się od przedstawienia protagonistów jako ofiar i sprawców niekończącej się brutalności, definiującej rozdarty wojną świat gry. Niektóre z misji pobocznych i historie towarzyszące naszym celom pomagają nakreślić świat, ale ich konkluzje są zbyt ogólne, a poszczególne wątki nie spinają się ze sobą pod koniec gry. Całość kończy się tak nagle, że pozostawia po sobie poczucie pustki, z opowieściami bohaterów przekazanymi jedynie częściowo i najciekawszymi wątkami odsuniętymi na bok.

Assassin’s Creed Shadows to rozdęta kolekcja nieciekawych zadań, szybko zmieniających się w powtarzalny, nudny grind. Twórcy odpowiedzialni za sztukę i historię zasługują na uznanie, chociaż ostatecznie ich wysiłki zostały zmarnowane na zmierzającą donikąd narrację, pozbawioną satysfakcjonujących momentów. Gra jest ostatecznie bardziej frustrująca, niż zabawna i chociaż desperacko chce być sukcesem, upada pod własnym ciężarem.