Lords of the Fallen: Wyszło nieźle, chociaż mogło być znacznie lepiej [RECENZJE]

Walka w pięknym ale ponurym świecie Axiom jest satysfakcjonująca, ale zawsze groźna. Eksploracja bywa ryzykowna, jednak zawsze przynosi frajdę, ponieważ każdy krok wiąże się z oczekiwaniem na to, co gra rzuci w ciebie dalej – to ekscytujące! Zróżnicowane środowisko oraz piękna grafika sprawiają, że cały świat wydaje się żywy i spójny.

Starcia są ostre, dynamiczne i zróżnicowane. Jedna rzecz jest wyjątkowo fajna: niektórzy wrogowie nie mają litości. Jakby zdawali sobie sprawę ze wszystkich posiadanych ataków i byli świadomi tego, kiedy ich używać. Pokonanie ich może wymagać odświeżenia swoich umiejętności walki.

Lords of the Fallen nie jest zbyt trudne, ale wydawało mi się często niesprawiedliwe. Pokonuję pozornie niemożliwego do pokonania bossa po 20 próbach. Potem trafiam na korytarz z 10 wrogami atakującymi jednocześnie, w tym minibossem pokonanym chwilę wcześniej, który teraz jest zwykłym przeciwnikiem (…). W połowie podróży w grze zabrakło unikalnych wrogów, a zamiast nich pojawiali się ciągle tacy, jakich zabijałem już setki razy i nie miałem ochoty już grać dalej.

Projekty lokacji są świetne, mechanika dwóch światów ciekawa, eksploracja i walka bardzo przyjemne, jednak mniej więcej w połowie w Lords of the Fallen skończyło się paliwo, a ja straciłem entuzjazm. Jakby gra się wyczerpała (…). Nawet bossowie z dalszych etapów nie mogli wywołać dreszczyku emocji, choć Hexworks próbowało zrobić coś świeżego.

Lords of the Fallen za często polega na tanich sztuczkach. Począwszy od drugiego obszaru aż do końca gry natrafimy na dziesiątki wrogów ukrytych za skrzyniami, ścianami, poza zasięgiem wzroku, itd. Stało się to tak powszechne, że również powtarzalne. Przez to gra nigdy nie sprawiła mi prawdziwej satysfakcji, ponieważ składa się z powtarzalnych pętli, które należy powtórzyć, by przejść dalej.

Lords of the Fallen to właściwy tytuł do wejścia w darksoulsowy klimat i niemalże duchowy spadkobierca tej serii. W praktyce, z powodu powracających błędów rozwojowych sprawia wrażenie projektu pozbawionego pasji – konsekwentnie wraca się do deski kreślarskiej i ponownie wykorzystuje te same sztuczki, by uczynić go zadowalającym soulslike’iem.