Starfield: Bethesda dowiozła świetnego erpega, ale nie obyło się bez problemów [RECENZJE]

Zrobiłem po trochu wszystkiego. To właśnie tutaj Starfield naprawdę błyszczy: swoboda robienia czegoś w ogromnej piaskownicy. Często przenosiłem się do systemu, w którym chciałem ukończyć misję głównego wątku i spotykałem kogoś potrzebującego pomocy, a kilka godzin później byłem już lata świetlne od tego miejsca.

Fabuła Starfielda jest na najwyższym poziomie nawet w misjach pobocznych, które mogą wydawać się najmniej istotną częścią zwiedzenia galaktyki.

Bethesdzie udało się podnieść poprzeczkę dla sandboksów. To piękna gra z otwartym światem, wciągającym uniwersum, historią oraz satysfakcjonującą rozgrywką.

Im więcej gram w Starfielda, tym bardziej mi się podoba i z tych samych powodów lubię inne gry Bethesdy. Zderzenie uporządkowanych zadań z nieprzewidywalnymi systemami tworzy wyjątkowe chwile, choć odkrycie tego w przypadku Starfielda zajęło mi trochę czasu.

To największa produkcja Bethesdy i ma więcej wspólnego ze Skyrimem i Falloutem 4, niż się spodziewałem, jednak daleko jej do wielkości tych gier (…). Podobało mi się to doświadczenie, które jest tak ogromne, jak obiecywano, ale nie jest to epicka, kosmiczna przygoda na jaką liczyłem.

Większość bugów nie jest szkodliwa, ale bywa komiczna, jak fakt, że w każdym odwiedzanym przeze mnie mieście jest jeden członek ochrony ubrany tylko w bieliznę. Jeśli chodzi o autentyczne błędy, to nie było ich aż tak wiele, choć jeden kosmiczny pirat utknął poza mapą. Miałem też kilka problemów ze znacznikami zadań wskazującymi niewłaściwe miejsce, a w przeciągu 90 godzin gry tylko raz zostałem wyrzucony do pulpitu.

Po całym tym szumie, nadziei i oczekiwaniu z rozczarowaniem stwierdzam, że nie kocham Starfielda tak, jak kocham inne gry RPG stworzone przez Bethesdę. Pod wieloma względami ich najnowsza produkcja jest do nich zbliżona, choć nigdy nie staje się tak wciągający jak Skyrim czy Oblivion, ani tak szalony i dziwaczny jak Fallout (…). Pierwsze 90 godzin w grze było dalekie od doskonałości, ale mam mnóstwo powodów, by spędzić w niej drugie tyle.

Większość z tysięcy planet jest przynajmniej częściowo generowana proceduralnie, w wyniku czego stają się ogłupiająco identyczne i nie robią żadnego większego wrażenia. Zamiast wspaniałej magii znanej z No Man’s Sky, typowa planeta w Starfieldzie jest tak samo szara, jak bohaterowie gry (…). Kiedy wylądujesz na planecie na której jest życie, znajdziesz podobnie wyglądającą roślinność i zwierzęta stworzone na bazie kilku podstawowych form.

Starfieldowi najbliżej do strzelanki. Będziesz mieć przy sobie arsenał karabinów, pistoletów, strzelb i nie tylko. To najnowocześniejsza i najbardziej satysfakcjonująca walka, jaką można znaleźć w grach tego studia. Nie próbuje być jak Call of Duty, ale fani strzelania, którym nie podobała się powolna formuła strzelania w Falloucie, będą zadowoleni.

Tematycznie gra jest podobna do Mass Effecta, a jednocześnie na tyle od niego gorsza, że chyba lepiej wrócić do tamtej trylogii. Podejście do eksploracji jest podobne do No Man’s Sky, ale na tyle gorsze, że pomyślałem o powrocie do 2016 roku i zagraniu w oryginalną wersję tego niedocenionego tytułu. Starfield pod niemal każdym względem przypomina też Fallouta 4 i Skyrima, jednak jest od nich wyraźnie gorszy. Próbuje dać nam wszechświat i zawodzi, przytłoczony własnymi ambicjami.