Assassin’s Creed Mirage. Najsłabszy Asasyn od lat [RECENZJA]

Zdążyłem zatęsknić za cyklem Ubisoftu, bo też świadomie ograniczyłem w pewnym momencie mój kontakt z Valhallą. Ostatnia duża odsłona przytłoczyła mnie tak mocno, że po wymaksowaniu ogromnej „podstawki” chęci starczyło mi tylko na pierwszy dodatek, czyli Gniew druidów. Oblężenie Paryża i Świt ragnaröku zostawiłem sobie na później… i na tym się skończyło. Okres postu przerwałem dopiero niedawno, najpierw odkurzając Black Flaga, a potem „jedynkę”, bo Mirage – jak już wielokrotnie zapowiadano – miał złożyć hołd przede wszystkim tej odsłonie. Wielki powrót do korzeni okazał się ostatecznie grą zupełnie niepotrzebną. Odpryskiem mającym przypomnieć, jak to drzewiej bywało, a w praktyce na każdym kroku utwierdzającym mnie w przekonaniu, że trzecia faza rozwoju tego uniwersum powinna się jak najszybciej zakończyć, i to najlepiej resetem. Twardym.

Nie wiem, kiedy ktoś w Ubisofcie wpadł na pomysł, że z kolejnego rozszerzenia opowieści o Eivor można zrobić nową, pełnoprawną odsłonę serii, ale uważam, że była to decyzja błędna. Ta gra, w nieco mniejszym formacie, idealnie sprawdziłaby się właśnie jako dodatek przypominający na każdym kroku, że punktem wyjścia do jego stworzenia była Valhalla. Oczywiście biznes to biznes i w tym kontekście był to ruch jak najbardziej prawidłowy. Assassin’s Creed Mirage zwyczajnie się sprzeda, pewnie nawet bardzo dobrze, a swoje dorzuci też popremierowe wsparcie w postaci kolejnych DLC. Tak przynajmniej sugeruje menu główne gry – i to jest news, bo jeszcze w lipcu Stephane Boudon utrzymywał, że na żadną dodatkową zawartość nie ma co liczyć. Pisaliśmy o tym zresztą na naszej stronie.

Znęcanie się nad Mirage’em rozpocznę od fabuły, bo też największe nadzieje pokładałem właśnie w niej, a konkretnie w całej otoczce związanej z kolejnym starciem dwóch zwaśnionych stron niekończącego się konfliktu. Dla nikogo nie powinno być niespodzianką, że gra pozwala wcielić się w Basima ibn Ishaqa, którego doskonale pamiętamy z dość istotnego występu w Valhalli. Swoimi wyczynami nie zasłużył on na poklask betonowej części fandomu, więc nadarzyła się doskonała okazja, żeby jego wizerunek poprawić, a przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie, w jakich okolicznościach Basim podjął decyzję o wyprawie do Skandynawii i dlaczego ta wycieczka skończyła się tak, a nie inaczej.

Basima poznajemy w Mirage’u w młodym wieku, gdy trudni się na ulicach miasta Anbar profesją złodzieja. Wyraźnie intryguje go tajemnicze bractwo, które pośrednio dostarcza mu zleceń, więc chłopak robi wszystko, żeby skrócić dystans. Kiedy w końcu mu się to udaje, rozpoczyna się ekspresowy proces budowania jego pozycji w organizacji. Basim, a my wraz z nim, przejdzie przez wszystkie szczeble kariery, od nowicjusza do mistrza asasynów, wykonując szereg zadań już na terenie Bagdadu i w jego okolicach. Warto dodać, że to wszystko wydarzy się na przestrzeni kilkunastu, może kilkudziesięciu dni, bo fabuła – w przeciwieństwie do starszych odsłon – nie jest podzielona na sekwencje, a więc nie oferuje też przeskoków w czasie. Jak awansować, to tylko na delegacji w Iraku.

Zadania sprowadzają się, niestety, do poznawania tożsamości kolejnych osób piastujących różne stanowiska w szeregach lokalnego Zakonu Starożytnych, czyli prototemplariuszy. Piszę „niestety”, bo ten schemat Ubisoft z uporem maniaka eksploatuje od Origins i zrobiło się to już zwyczajnie nudne. Nie jesteśmy w stanie wyrobić sobie jakiegokolwiek zdania o głównym złolu w toku fabuły, a kiedy jego maska wreszcie spada, jedyną reakcją, do jakiej jesteśmy w stanie się zmusić, jest wzruszenie ramionami. Tęsknię za czasami Brotherhooda, gdzie Cesare Borgia był zwykłym sukinsynem, wiedzieliśmy o tym od prologu i dlatego spuszczenie mu łomotu na finiszu było tak cholernie satysfakcjonujące. Wtedy jednak marką Assassin’s Creed opiekowali się inni ludzie. Ludzie, którzy po prostu chcieli opowiedzieć fajną historię i – co istotne – potrafili to zrobić.

Oczywiście można taki zabieg przypudrować hasłem „powrót do korzeni” i powiedzieć „zaraz, halo, w »jedynce« też poniekąd tak było”. Owszem, było i moglibyśmy to nawet traktować w charakterze fajnego nawiązania, ale come on, przed Mirage’em pojawiły się trzy duże tytuły, które jechały na dokładnie tym samym schemacie – najpierw śledztwo, potem wyrok. Właśnie ta gra, jak żadna inna, mogłaby wywrócić ten wózek i zrobić coś inaczej. W końcu jest mniejsza, bardziej zwarta i nadawałaby się idealnie do tego, żeby poprowadzić tę historię tak, jak choćby we wspomnianym Brotherhoodzie.

To zresztą niejedyny problem fabuły w nowej odsłonie. W Mirage’u kiepscy są też bohaterowie niezależni, a dialogi… o panie – nie wiem, kto to pisał, ale ewidentnie powinien zmienić profesję. Po godzinie męczarni przełączyłem głosy na arabskie, i to nie dlatego, że chciałem „wczuć się w Bagdad”, po prostu wolałem nie słyszeć kolejnych nijakich kwestii po angielsku, które z automatu zapisywały mi się w mózgu wyłącznie negatywnie. Tutaj nawet rozmówki z kupcami są krindżowe, a jak widzę towarzyszące im gesty, to utwierdzam się w przekonaniu, że hasło „gry 18+ tworzone dla trzynastolatków” w przypadku tej serii nadal obowiązuje. Nie potrafię zrozumieć, jak to jest, że tak duża i bogata firma nie potrafi zrobić w tej kwestii porządku. Przecież to nie jest problem nowy, ludzie nie narzekają na to od wczoraj. Chyba że tak ma po prostu być i jest to zabieg celowy, ale w takim przypadku tym gorsze to podejście.

CZYTAJ DALEJ NA KOLEJNEJ STRONIE