Hitman 2: Recenzenci donoszą, że Agent 47 jest w formie

To właśnie esencja Hitamana: dać graczom moc tworzenia własnych historii. W Hitmanie 2 wyszło to tak dobrze, jak zawsze. Nie obchodzi mnie więc, że nie jest to najbardziej innowacyjna rzecz na świecie. To wciąż jedna z najsolidniejszych, najbardziej satysfakcjonujących gier, jakie możesz dostać. Idealne antidotum dla gier, które są bardziej zainteresowane immersją niż dobrą rozgrywką. 

W zasadzie więcej tego, co oferował poprzednik, ale z równiejszą jakością poziomów. To dobrze, bo wcześniejsza odsłona była świetna.

Hitman 2 oferuje bogactwo nowych systemów i zabawek, chętnie używa ich do przekształcenia sezonu pierwszego, a następnie dorzuca kilka solidnych trybów dla wielu graczy.

Hitman 2 nie wnosi wiele w stosunku do swego poprzednika, a przez to wydaje się bardziej Hitmanem 1,5 niż pełnoprawną kontynuacją. To nie taka zła rzecz. Oferując większą dawkę najgłębszego, najpełniejszego skradankowego sandboksa w jednej paczce, a nie sześciu odcinkach, spełnia swoje zadanie. Dołączenie Hitmana z 2016 roku to bonus dla tych, którzy poprzednio nie załapali się na reboot. (Właściciele „jedynki” dostaną pakiet poziomów z niej za darmo, ale reszta musi za nie zapłacić. Szczegóły TUTAJ – dop. red.). Mam tylko nadzieję, że następnym razem bardziej przyłożą się do fabuły.

Dziwactwa wynikające najwyraźniej z wariackiego tempa produkcji nie zmieniają faktu, że każdy poziom w Hitmanie 2 został cudownie zaprojektowany i daje pole do wykazania się pomysłowością… oraz głupotą.