Wiedźmin Netfliksa: Twórcy stawiają na tradycyjne efekty specjalne

Przeczytałam całość i wraz ze scenarzystami wybrałam nie tyle moje ulubione opowiadania – chociaż kilka takich i tak się trafiło – ale historie, które moim zdaniem najlepiej ilustrują, o czym jest „Wiedźmin”. I właśnie od tego zaczynamy: Geralt ma prawie 100 lat, gdy zaczyna się serial i poznajemy go w trakcie podróży. Następnie ma miejsce śmierć pewnej postaci, co popycha go do wędrówki i zaczyna komplikować sprawy człowiekowi, który był pewien, że wszystko już sobie poukładał. To naprawdę dobre miejsce na rozpoczęcie opowieści, mając postać na skraju nowej podróży.

Największą zmianą jest to, że chciałam, aby Ciri i Yennefer stały się nieco bardziej „samodzielnymi” postaciami. W książkach są pokazane z perspektywy Geralta, a to co było dla mnie istotne, to to, aby widzowie najpierw poznali je oddzielnie, zobaczyli, jak stają się tym, kim są i dopiero potem byli świadkami przecięcia się dróg bohaterów i tego konsekwencji.

Przede wszystkim „Wiedźmin” nie stara się być „całkowitym” fantasy. Nie chodzi tu o wielkie bitwy, polowania, walki i wzrastające w siłę czy upadające dynastie. Te elementy się oczywiście w nim pojawiają, ale w książkach najbardziej podobały mi się zwykłe ludzkie historie. Relacje między bohaterami, a zwłaszcza Geraltem, Yennefer i Ciri. Zawsze mówiłam, że chcę opowiedzieć o jednoczącej się rozbitej rodzinie, która następnie znów się rozpada. Tak, jak to bywa w życiu.

Świetną rzeczą, jaką staramy się robić, jest działanie wbrew oczekiwaniom. Czasem więc pomyślisz: „Oho, oczywiście wiem, że serial poruszy tę kwestię”, ale mam nadzieję, iż podchodzimy do tego w zupełnie inny sposób i sprawimy, że ludzie po obu stronach zaczną się zastanawiać, dlaczego właściwie twierdzą to, co twierdzą i być może wczują się w osoby z przeciwnego obozu. Nikt nie ma ochoty po ciężkim dniu w pracy usiąść i oglądać przygnębiającego politycznego bagna. Możemy za to przedstawić te kwestie w sposób rozrywkowy i mam nadzieję, że dzięki temu ludzie zaczną kwestionować swoje przekonania lub przynajmniej zobaczą przekonania innych.

Oczywiście te potwory nie istnieją w prawdziwym świecie, dlatego używamy dużo kukieł i kostiumów […] – w opozycji do tworzenia wszystkiego w CGI. Jeśli Geralt walczy z powtorem, wolę, żeby walczył z czymś prawdziwym, a nie z pustą przestrzenią na tle green screena. Rzecz jasna użyliśmy również CGI w serialu, ale naprawdę użyliśmy tak dużo autentycznych scenerii, ile mogliśmy. Nakręciliśmy niesamowity zamek w Polsce, podobnie zrobiliśmy w Austrii, a większość naszych soundstage'ów [planów filmowych, gdzie nagrywa się dialogi – red.] zlokalizowana była na Węgrzech, więc większość zdjęć zrobiliśmy w nich, a także w okolicznych wsiach.