The Last of Us Part I PC. Komu potrzebna apokalipsa, skoro istnieją takie porty? [RECENZJA]

Zanim przejdziemy do biczowania, zacznijmy może od kilku słów na temat samej gry, wszak pecetowcy nie mieli jeszcze z marką The Last of Us styczności i choć – zważywszy na jej popularność – doskonale wiedzą zapewne, o co chodzi, coś niecoś wypada jednak napisać. Przygody Joela i Ellie zadebiutowały w 2013 jeszcze na PS3, ale osobiście pierwszy raz zapoznałem się z nimi jakiś rok czy dwa lata później przy okazji wersji podretuszowanej z myślą o kolejnej generacji konsol Sony.

Mówiąc szczerze, gra wywarła na mnie przed laty wrażenie produkcji dobrej, ale w żadnym razie nie fenomenalnej, za jaką zdawała się ją mieć zdecydowana większość ówczesnego świata. Doceniałem mocną, ponurą fabułę i dobrze napisanych bohaterów, ale krzywiłem się na obecność grzybowych zombiaków. Wynika to zapewne z tego, że nie przepadam za zgniłkami jako takimi, bo zwyczajnie mnie nudzą – zarówno pod względem „klimatycznym”, jak i czysto praktycznym. Ich obecność wymusza bowiem z reguły męczące opędzanie się od hord rozwrzeszczanych dwunogów pędzących na bohatera w linii prostej. Powodem upadku cywilizacji mogłoby być przecież cokolwiek, choćby i ten przeklęty grzyb, ale niechby swoje ofiary po prostu zabijał, zamiast przemieniać – najbardziej emocjonujące i tak wydają się przecież fragmenty ukazujące ludzi i ich wzajemne relacje.

The Last of Us Part I PC

Nie to było jednak głównym powodem moich obiekcji, bo mam świadomość, że to kwestia bardzo indywidualna. Sęk w tym, że sama rozgrywka wydawała mi się… dość standardowa. Trochę skradania się, odrobina walki, elementy craftingu, a wszystko w zamkniętych, liniowych lokacjach. W moim umyśle było to wyjątkowo mało odkrywcze, a przez to troszeczkę rozczarowujące. Owszem, zrealizowane na najwyższym poziomie i ze wszech miar warte zaliczenia, niemniej obiecywanego trzęsienia ziemi nijak dostrzec nie potrafiłem. W tamtym okresie przyznałbym grze zapewne jakieś 8/10.

Naturalnie w przypadku pecetów sama rozgrywka nieszczególnie się zmieniła, bo i nie taki był cel powstania tej edycji. Przez te wszystkie lata przeobrażeniom uległ jednak rynek i wymagania graczy, co potencjalnie mogło przełożyć się na odbiór całości. Niemniej moim zdaniem The Last of Us straciło z upływem czasu niewiele, a fakt, że zamiast rozlazłą „piaskownicą” jest obliczoną na kilkanaście godzin „korytarzówką”, może nawet stanowić o jego sile, bo gra wypełnia słabo zagospodarowaną obecnie niszę.

The Last of Us Part I PC

Szkoda natomiast, że nie rozwiązano problemów ze sztuczną inteligencją towarzyszy. Na pewno kojarzycie memy, na których Joel ostrożnie przekrada się pod nosem chmary zombiaków, a Ellie radośnie przebiega tuż obok nich w pełnym pędzie. Nie ma w tym ani grama przesady: dokładnie tak to wygląda w rzeczywistości. Szczęśliwe popisy małolaty nie wywołują alarmu, ale wyglądają absurdalnie i skutecznie wybijają z „wczuwki”. Żadna to nowość, bo problem jest stary jak sama gra, ale w 2023 roku doskwiera jednak odrobinę mocniej, choć to wciąż oczywiście niewiele znaczący drobiazg.

Przejdźmy teraz do „zabawnej” części, czyli kwestii technicznych. Sam fakt, że kod recenzencki dostaliśmy dopiero w dniu premiery, nie napawał przesadnym optymizmem, bo sugerował, że Sony może mieć coś do ukrycia. Szybko okazało się, że obawy były w pełni uzasadnione. Kilka godzin po udostępnieniu gry zalała ją na Steamie fala negatywnych opinii i narzekań na liczne awarie, przegrzewanie się sprzętu oraz wszelkie inne dolegliwości, które nie zawsze miały cokolwiek wspólnego z wydajnością pecetów czy ustawieniami graficznymi. Ja bawiłem się na RTX-ie 3080, i7-12700K oraz 32 GB RAM-u przy rozdzielczości 3440 × 1440.

Najpierw musiałem dać grze czas na „budowanie shaderów”, co przełożyło się na jakieś 40 minut oglądania menu głównego, czyli mniej więcej dwa-trzy razy tyle, co pobranie samego TLoU z sieci. Nic to – pomyślałem – to przecież tylko jednorazowa sprawa, ważne, że teraz sobie wreszcie pogram! Jak na nieodrodnego syna nadwiślańskiej ziemi przystało, postanowiłem zacząć odważnie, w pełnej szarży i z otwartą przyłbicą. Co mi tam jakiś niespełna 10-letni podretuszowany antyk będzie podskakiwał, chrzanić oficjalne zalecenia – dawać mi tu „ultrasy” i „jakościowego” DLSS-a! Hmm… cóż, nie był to najlepszy pomysł w moim życiu.

The Last of Us Part I PC

Mogłoby się wydawać, że dysponuję całkiem przyzwoitym komputerem, a gra ma zamkniętą konstrukcję i nie musi trzymać w pamięci otwartego świata, więc wszystko powinno być w porządku. Wszak taki Spider-Man, choć miał troszkę za uszami, na maksymalnych ustawieniach działał więcej niż zadowalająco. Początkowo nie było nawet tak źle. Sprzęt wyciągał jakieś 70-100 klatek, co jak najbardziej spełnia moje wymagania, choć przyznam, że spodziewałbym się nieco lepszego wyniku(*). Problem w tym, że przy każdym ruchu kamerą obraz nieustannie zaliczał leciutkie, ale niezwykle irytujące „mikroprzycięcia” (stuttering, jak kto woli), na co w pewnym stopniu pomogło włączenie synchronizacji pionowej(**).

(*) O tym, że sterowniki miałem aktualne, nie muszę chyba wspominać, to dość oczywiste.
(**) Swoją drogą liczba dostępnych opcji graficznych i ułatwień dostępu robi wrażenie, co trzeba zaliczyć na plus.

Znaczy co, burza w szklance wody i nie ma na co narzekać? W żadnym razie. Przez pierwsze 30 minut zabawy dwukrotnie wylądowałem na pulpicie, częstowany przy tym wiadomościami w stylu „Wygląda na to, że poprzedni błąd mógł się skończyć awarią karty graficznej”. Przyznam, że po lśniącej chwilę wcześniej zbroi nieco pociekło (to krew wrogów zapewne!), więc spękałem i obniżyłem ustawienia do znacznie rozsądniejszych przy mojej konfiguracji „wysokich”. Niestety niewiele to zmieniło, bo gra wciąż się wyłączała, tyle że mniej więcej raz na godzinę. W miarę zadowalające efekty dało dopiero zablokowanie fps-ów na 60 i zejście z detalami aż do „średnich”, przy czym nawet wtedy komputer wył jak alluch na gościnnych występach w Orgrimmarze i… tak, zgadliście, fundował mi nagłe wycieczki na pulpit. Sporadycznie, bo sporadycznie, ale jednak. Nie pomogła nawet pomniejsza łatka 1.0.1.6 – ostatnia, jaką udostępniono, zanim oddałem tekst do korekty. Nie tak to powinno wyglądać.

CZYTAJ DALEJ NA KOLEJNEJ STRONIE