Pamiętne polskie gry lat 90. Clash, Franko, Teenagent i inne

Powroty znanych marek to zjawisko, które obserwujemy od lat. W ostatnim czasie nie omija ono także polskiego rynku: dzięki cyfrowej dystrybucji GOG.com do sprzedaży wróciły klasyki studia LK Avalon, wreszcie coś ruszyło się w kwestii Franko, a do wczesnego dostępu trafił niedawno sequel Clasha* nazywanego często polską odpowiedzią na Heroes of Might and Magic. To doskonała okazja, by przypomnieć sobie niektóre z najgłośniejszych polskich gier lat 90.

Clash

Skoro słowo się rzekło, zacznijmy od produkcji studia Leryx Longsoft (znanego później jako Longsoft Multimedia). W październiku 1997 roku twórcy Lwa Leona zaproponowali polskim graczom tytuł w stylu popularnej wówczas serii Warlords. Akcja Clasha osadzona była w fantastycznym świecie Karkhan, który kusił dzielnych wojowników obietnicami bogactw. Nad grą pracował nasz redakcyjny Mac Abra, o czym obszernie opowiadał na łamach CD-Action w cyklu zapoczątkowanym w numerze 03/2016.

Clash był klasyczną strategią turową, ale do znanej formuły dodawał ciekawe innowacje takie jak wybór wiary, której chcieliśmy bronić: mogliśmy stanąć po stronie chrześcijan lub pogan. Do przejścia mieliśmy dwie duże kampanie (po 10 misji każda) oraz 20 pojedynczych scenariuszy (te dało się rozegrać w cztery osoby). Co ciekawe, Clash II autorstwa studia Prime Bit Games będzie kontynuował historię z „jedynki”, warto więc odświeżyć sobie pamięć.

Franko

Cofnijmy się do 1994 roku. W wypożyczalniach kaset wideo królowały akcyjniaki z Jeanem-Claude’em Van Damme’em i Stevenem Seagalem, w polskich szkołach zaczął się prawdziwy boom na karate, a pośród tego wszystkiego umacniał się kult rewolucyjnego Mortal Kombat. Nic dziwnego, że Polacy domagali się podobnej produkcji i w końcu się jej doczekali, choć Franko bliżej było do Double Dragon niż hitu Midway Games.

I nie oszukujmy się: nie było to jakieś wybitne dzieło, ale serca polskich graczy podbiło za sprawą swojskiego settingu. Akcja Franko rozgrywa się pod koniec lat 80., w czasach transformacji ustrojowej w Szczecinie. Główni bohaterowie (oprócz tytułowego Franko możemy wcielić się także w Aleksa… mimo tego, że gra wita nas sceną jego śmierci) leją m.in. milicjantów i zomowców, pomiędzy poziomami przenosimy się za pomocą „malucha”, a bossowie potrafią rzucać kuriozalnymi one-linerami w stylu: „Wąchaj, wąchaj”.

Prawo krwi

To wrocławskie studio kojarzyło się wam z Dying Lightem i Call of Juarez, ewentualnie z Dead Island? No to wiedzcie, że Techland debiutował na poważnie wiele lat wcześniej właśnie Prawem krwi. Choć rozgrywka wygląda podobnie do tej z Franko, produkcji znacznie bliżej do wspomnianego Mortal Kombat. Wszystko za sprawą digitalizowanych postaci, które… No cóż, twórcy na pewno bardzo chcieli, by kojarzyły się z Sonyą Blade czy Johnnym Cage’em.

Prawo krwi oczywiście nie miało szans w starciu z zachodnimi produkcjami, ale podobnie jak Franko cieszyło lokalnym kolorytem. Główny bohater gry to odziany w dres komandos GROM-u, który stawia czoła mafiozom ze wschodu. Gra zapisała się także w historii CD-Action: była pierwszym pełniakiem, jaki dołączono do magazynu (w numerze 12/1996).

Teenagent

Dziś już wiemy, że Polska nie wyrosła na potęgę w sektorze mordobić, za to w latach 90. całkiem nieźle radziła sobie z przygodówkami. Współautorami tego sukcesu byli Adrian Chmielarz i Grzegorz Miechowski, którzy w 1992 roku debiutowali półamatorską (z dzisiejszej perspektywy) Tajemnicą statuetki. Już trzy lata później przygotowali pełnoprawny przebój – ten jako jedna z pierwszych polskich gier dorobił się nawet wydania na CD.

Gracze bez problemu identyfikowali się z nieco zagubionym Markiem Hopperem – dowcipnym nastolatkiem wplątanym przez przypadek w kryminalną intrygę. Teenagentowi nieco brakowało do klasyków Sierry i LucasArtsu, ale polscy gracze docenili go za humor i przyjemną dla oka grafikę. Reedycja na CD mogła się dodatkowo pochwalić udźwiękowionymi dialogami, w przygotowaniu których brali udział redaktorzy Secret Service’u.

Książę i tchórz

Ale Teenagent wcale nie stanowił ostatniego słowa studia Metropolis w dziedzinie przygodówek point’n’click. Z dzisiejszej perspektywy najlepsze wrażenie robi Książę i Tchórz, gra, której pod względem technicznym wcale już nie było tak daleko do The Curse of Monkey Island. W stworzeniu fabuły Chmielarza wsparł tym razem Jacek Piekara.

Niestety w 1998 roku gatunek przygodówek zmierzał już w stronę zachodzącego słońca i nie można było liczyć na międzynarodowy hit. A szkoda, bo to do dziś bardzo sympatyczna historia o bezimiennym chłopaku, który chce przeżyć coś „epickiego” i musi zmierzyć się z konsekwencjami swego życzenia. Rozgrywka jest całkiem urozmaicona (pamiętam, że ojciec zawsze musiał mi pomagać w momencie, kiedy należało szybko i naprzemiennie klikać lewym i prawym przyciskiem myszy), a jeśli przymknie się oko na takie kwiatki, jak niekończący się monolog Kazimierza Kaczora w intrze, to nadal da się w to grać bez bólu.

(*) W tekście umieściliśmy link do zakupu gry od naszego partnera.

CZYTAJ DALEJ NA KOLEJNEJ STRONIE