[Sprawdzam] Dwa powody do dumy

Madison Karrh | PC | przygodowa • logiczna

Przygodówka Landlord of the Woods wygląda, jakby była wprawką autorki przed opisywanym niedawno na łamach „Sprawdzam” Birth – zrealizowana w podobnym stylu, tylko nieco mniej stylowa i trwająca zaledwie godzinę. W tej krótkiej produkcji twórczyni osadza gracza w roli istoty tonącej w rutynie, uwiązanej w mało satysfakcjonującej pracy. Otwiera się jednak stanowisko zarządcy w lesie, więc bohater rzuca nudną robotę i zaczyna nowy rozdział. Chodzi od mieszkańca do mieszkańca, spełnia ich potrzeby i kolekcjonuje czynsz w postaci najróżniejszych przedmiotów – kości, widelca czy pióra. Łamigłówki są proste, intuicyjne, a całość zamyka zaskakujące zakończenie. W czasie krótkiej sesji natrafiłam na jeden błąd, który kazał mi powtarzać sekwencję, na szczęście gra zapisuje się na tyle często, że nie musiałam dużo nadrabiać. I nawet jeśli przygodówki Madison Karrh nie wnoszą do branży niczego odkrywczego, lubię ich trochę sympatyczną, a trochę makabryczną atmosferę.

Red Hook Studios | PC | taktyczna • roguelite

O Darkest Dungeon II nie będę się w „Sprawdzam” obszernie rozpisywać – w kolejnym numerze CD-Action znajdziecie moją 2,5-stronicową recenzję „dwójki”. Z pełnoprawną wersją spędziłam już około siedemdziesięciu godzin i choć potrzebuję zrobić sobie przerwę, uważam, że Red Hook ponownie zrobiło dobrą robotę. Gra jest odpowiednio świeża ze względu na wprowadzone zmiany – głównie ze względu na typowe dla roguelite’ów „runy”, jazdę dyliżansem przeplatającą walki i wizyty w lokacjach, a także system relacji między postaciami – a jednocześnie czuć, że to pełnokrwiste Darkest Dungeon. Domyślny trudności nadal jest wysoki, starcia są soczyste, stresujące i satysfakcjonujące, Wayne June w roli narratora wymiata jak zawsze, twórcy znaleźli ciekawy sposób na przedstawienie historii postaci, a podkręcona, trójwymiarowa oprawa wizualna prezentuje się wybornie. Podejścia są, jak na mój gust, za długie, a minibossowie za mało zróżnicowani, brakuje kilku klas postaci, ale na niewiele więcej mogę ponarzekać. Nie udało mi się jeszcze sequela skończyć, bo zatrzymał mnie boss trzeciego rozdziału, ale prędzej czy później uda mi się wygrać tę walkę. Ależ mam teraz ochotę wrócić do planszówki!

It’s happening | PC | kooperacja • gotowanie

To takie Overcooked – tu także przygotowuje się jedzenie w co-opie i wkurza na swoich znajomych – tyle że zamiast pojedynczych map PlateUp! oferuje minikampanie związane z różnymi kategoriami dań (np. steki, sałatki), kuchnia działa przewidywalnie, pozbawiona przeszkadzajek w postaci np. przesuwających się stołów, a do tego można kupować i ulepszać sprzęt. Stół do badań sprawi, że zwykły zlew zmieni się w swoją potężną wersję czy zmywarkę, a zamrażarka pozwoli przygotować posiłek na zaś. A może zamiast tego lepiej zainwestować w kolejny blat do krojenia warzyw? Jest też sprzątanie, zmywanie i serwowanie. Liczba gości w restauracji oczywiście coraz bardziej rośnie, a przegrana po trzeciej misji oznacza konieczność zagrania od początku, więc nie można wałkować w kółko tej samej mapy. Mnie i mojej ekipie nie udało się dotrzeć do końca, ale steki i sałatki rozłożyły nas na łopatki, dopiero przy wieloskładnikowej pizzy – paradoksalnie najbardziej złożonej – zaczęliśmy sobie radzić. W PlateUp! (swoją drogą, jakie to jest brzydkie...) zaimplementowano integrację z Twitchem, jednak z powodu błędu związanego z jakimś portem nie dałam rady jej przetestować – kto wie, może jeszcze będę mieć okazję.

„Sprawdzam” to cykliczny segment, w którym co poniedziałek przyglądam się trzem ogrywanym akurat produkcjom – głównie niezależnym, ale nie tylko. Jeżeli ci się podoba, zachęcam do rzucenia okiem na POPRZEDNIE ODCINKI. 

Jeśli masz ochotę razem ze mną poznawać nowe tytuły, zapraszam na MÓJ KANAŁ NA TWITCHU (od wtorku do piątku od ok. 12, w soboty od ok. 16). Do zobaczenia!