Webb: Niespodzianki w Kosmicznych Klifach

Wspomniane Kosmiczne Klify na pewno znacie. To bardzo charakterystyczny obiekt, który nieraz już pojawiał się w zestawieniach najlepszych astrofotografii – był też wśród pierwszych oficjalnych zdjęć z Teleskopu Jamesa Webba. Naukowcy postanowili tam jednak zajrzeć kolejny raz – i okazało się, że słusznie.

Od dłuższego czasu wiadomo było, że obszar ten, choć dobrze zbadany przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a, skrywał jeszcze wiele niedostępnych wcześniej szczegółów. Przyczyna jest prosta: to chmury kosmicznego pyłu, które ukrywają detale powstawania gwiazd w NGC 3324 – światło widzialne do nas po prostu nie docierało. Webb jest jednak doskonale przygotowany do wychwytywania tego rodzaju szczegółów, ponieważ są one dostrzegalne wyłącznie w podczerwieni, a jego instrumenty potrafią pracować w wysokiej rozdzielczości. Możliwości tego teleskopu pozwalają więc zajrzeć pod tę „kotarę” – i tak też się stało. Co ciekawe, niejako przy okazji możliwości Webba pozwalają także badaczom śledzić ruch innych obiektów zarejestrowanych wcześniej przez Hubble'a.

Fragment Mgławicy Carina.

O co chodzi z tą analizą? Widoczne tu zdjęcie i jedna z fotografii z lipca 2022 różnią się tym, że dzięki niezależnej analizie danych odpowiadających różnym długościom fal światła, możliwe stało się odkrycie sygnatur niezwykle młodych gwiazd, których wcześniej nie dało się zaobserwować. Gwiazdy na tym wczesnym etapie rozwoju są ukryte w obłokach pyłu i gazu, i są widoczne jedynie w świetle podczerwonym oraz przy użyciu instrumentów o wysokiej rozdzielczości. Te młode gwiazdy wchodzą w interakcję z otoczeniem, pobierając z niego materię, a następnie wyrzucając jej część. Wyrzuty w postaci strumieni i wypływów materii podgrzewają otaczający gazowy wodór cząsteczkowy, powodując emisję światła.

Nowe obiekty zaobserwowane przez JWST.

Innymi słowy – to, że jesteśmy w stanie dostrzec tak wczesne formy gwiazd, zawdzięczamy przede wszystkim rewelacyjnym możliwościom Teleskopu Jamesa Webba. Nawet to jednak na nic by się nie zdało, gdyby nie poprawiona metoda analizy.

Oczywiście JWST zaglądał również w inne rejony kosmosu. Popatrzcie sami:

• Centrum Drogi Mlecznej

• Współpraca dwóch teleskopów i mrowie galaktyk

• Jedna galaktyka w dwóch odsłonach

• 10 najlepszych moim zdaniem fotografii z zeszłego roku

• Rewelacyjnie wyglądający obiekt o nazwie HH 46/47

• Pozostałości po supernowej sprzed 340 lat i Uran

• Zestaw pierwszych oficjalnych fotografii z JWST

• Mgławica Tarantula, galaktyka NGC 1433, gwiazda Wolf-Rayet 124 i inne

• Fotki Jowisza i jego księżyców

• Mrowie galaktyk i porównanie do możliwości teleskopów Spitzera i Hubble’a

• Mgławica Ro Ophiuchi (wygląda obłędnie!), Galaktyka NGC 3256, Saturn w bliskiej podczerwieni, fragment wielkiej mgławicy w Orionie i inne

• Kosmiczny znak zapytania – nowy quest

Fotografie wykorzystane w materiale: NASA, ESA, CSA, STScI, Megan Reiter (Rice University), with image processing by Joseph DePasquale (STScI), Anton M. Koekemoer (STScI)